ΠΟΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Ο Μάρκος μας δίνει μια σαφή εικόνα των αδελφών του Ιησού. Στον στίχο ς’ 3 αναφέρεται:
«ο υιος της Μαρίας, αδελφός δε Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος, και ουκ εισίν αι αδελφαί αυτού ώδε προς ημάς;». Λέει δηλαδή πως οι συντοπίτες του Ιησού αναγνώρισαν τους αδελφούς του, τους οποίους κατονομάζουν και τις αδελφές του.
Ο Παύλος (προς Γαλάτας Α’ 19), αποκαλεί τον Ιάκωβο «αδελφό του Κυρίου». Ακόμα και η Εκκλησία, εορτάζει στις 23 Οκτωβρίου, τη μνήμη του «Ιακώβου αδελφοθέου». Άρα ο Ιάκωβος είναι δεδομένο ότι είναι αδελφός του.
Το οτι ο Ιάκωβος είναι φυσικός αδελφός του Ιησού, μας το λέει και ο Ματθαίος, ο οποίος μας πληροφορεί και για άλλα αδέλφια του. Στον στίχο ΚΖ’ 56, γράφει για τη Μαρία: «Μαρία η του Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ και μήτηρ των υιών του Ζεββεδαίου».
Άρα η Μαρία είναι και μητέρα των παιδιών του Ζεββεδαίου. Όπως μαθαίνουμε από τον Ματθαίο (Ι’ 2-4), παιδιά του Ζεββεδαίου είναι ο Ιάκωβος (που ήδη γνωρίζουμε ότι είναι αδελφός του Ιησού) και ο Ιωάννης που είναι Αδελφός του. Άρα τα γνωστά αδέλφια του μέχρι στιγμής είναι ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Απ’ ότι φαίνεται όμως, η πληροφορία των συγχωριανών για τα αδέλφια του είναι σωστή (αφού τουλάχιστον τον Ιάκωβο τον επιβεβαιώνουν κι άλλοι). Οπότε αδέλφια του είναι και ο Ιωσής και ο Ιούδας και ο Σίμωνας.

Σίμων, Σίμων Κεφάς ή Σίμων Σικάριος ή BARJONA ή Ζηλωτής (Λουκάς ΣΤ’ 16) ή Κανανίτης (Μάρκος Γ’ 18) ή Ιωνάς (Ιωάννης ΚΑ’ 15). Από το «Κεφάς» προκύπτει το «Πέτρος». Στα Εβραϊκά ΚΕΡΗΑ = βράχος = Πέτρος. Αναφορικά με το Κανανίτης, πρέπει να πούμε πως δεν ήταν από την Κανά, αφού ο Ιωάννης λέει ότι ήταν από τη Βηθσαϊδά (Ιωάννης Α’ 45) και έμενε στην Καπερναούμ (Μαρκος Α’ 21, 29). Άρα αφού ΚΑΝΑ στα εβραϊκά σημαίνει φανατισμός – ζήλος, ήταν φανατικός/ ζηλωτής, κάτι που επιβεβαιώνει και το «Ζηλωτής». Συνδέεται επίσης και με το «Σικάριος» καθώς ΣΙΚΑ στα εβραϊκά λέγεται το παραδοσιακό τους κυρτό μαχαίρι, απαραίτητο όπλο των Ζηλωτών της εποχής. Το BARJONA στα εβραϊκά σημαίνει «ληστής», συνδέεται λοιπόν και αυτό με τη δράση του ως Ζηλωτή.
Ο Ιούδας που αναφέρουν οι συγχωριανοί του Ιησού, δεν είναι ο Ισκαριώτης. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, λέγεται «Ιούδας Σίμωνος Ισκαριώτης» (Ιωάννης ΣΤ’ 71 και ΙΒ’ 4), είναι δηλαδή γιος του Σίμωνα, άρα ανηψιός του Ιησού αφού είναι γιος του αδελφού του, Σίμωνα Πέτρου. Στις 19 Ιουνίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του «Ιούδα Θεαδέλφου», ο οποίος είναι άλλο πρόσωπο. Το «Ισκαριώτης» (ISH-SICARIOTH) σημαίνει στα εβραϊκά: άνθρωπος του φόνου (Σικά το μαχαίρι).
Γνωρίζουμε ακόμα ότι ο Πέτρος είναι αδελφός του Ανδρέα (Ιωάννης Α’ 40). Μας το λέει και ο Ματθαίος (Ι’ 2-4) όταν απαριθμεί τους Αποστόλους: «Σίμων ο λεγόμενος Πέτρος και Ανδρέας ο αδελφός αυτού, Ιάκωβος ο του Ζεββεδαίου και Ιωάννης ο Αδελφός αυτού, Φίλιππος και Βαρθολομαίος, Θωμάς και Ματθαίος ο τελώνης, Ιάκωβος ο του Αλφαίου και Λεββαίος ο επικληθείς Θαδδαίος. Σίμων ο Κανανίτης και Ιούδας ο Ισκαριώτης ο παραδούς αυτόν».
Άρα οι βέβαιοι συγγενείς του Ιησού, είναι τα αδέλφια του: Ιακώβος, Ιωάννης, Ιωσής, Ιούδας, Σίμωνας – Πέτρος, Ανδρέας και ο ανηψιός του: Ιούδας ο Ισκαριώτης.
Ένα άλλο σημείο που αφήνει υπόνοιες, είναι το όνομα του Θωμά.
Στα εβραίκά, ΤΑΟΜΑ (Θωμάς) σημαίνει «δίδυμος». Όπως αναφέρεται και στα Ευαγγέλια: «… Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος» ο μαθητής του Χριστού (Ιωάννης ΙΑ’ 16 και Κ’ 24). Στα Ευαγγέλια, χρησιμοποιείται κεφαλαίο γράμμα, όταν γίνεται αναφορά στον Ιησού. Το ότι μέσα στην πρόταση χρησιμοποιείται κεφαλαίο Δ, ίσως σημαίνει ότι ο Θωμάς ήταν δίδυμος του ίδιου του Ιησού. Αυτή η ερμηνεία όμως, δεν μπορεί να αποδειχθεί.

ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ Η ΝΑΖΑΡΕΤ;

Η Ναζαρέτ αναφέρεται στα Ευαγγέλια ως τόπος καταγωγής του Ιησού. Ακόμα και όταν ο Ιησούς είναι πια ενήλικος, αναφέρεται ως «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ».
Τα Ευαγγέλια την τοποθετούν: «επάνω όρους κειμένη» (Ματθαίος Ε’ 14) και «έως οφρύος του όρους, εφ’ ου η πόλις αυτών ωκοδόμητο» (Λουκάς ΙΔ’ 28-30).
Παρουσιάζουν λοιπόν τη Ναζαρέτ πάνω σε βουνό. Η σημερινή Ναζαρέτ όμως, βρίσκεται μέσα σε ένα κοίλωμα, σε μια γούβα.
Η πόλη της Ναζαρέτ, δεν αναφέρεται πουθενά αλλού εκτός από την Καινή Διαθήκη. Ούτε στην Παλαιά Διαθήκη, ούτε στο Ταλμούδ, ούτε στα χειρόγραφα της Νεκρής θάλασσας, ούτε στα έργα του Φλαβίου Ιωσήφ. Εμφανίζεται –γραπτά- για πρώτη φορά στα κείμενα των Ευαγγελιστών τον 4ο αι..
Απ’ ότι φαίνεται από γραπτές αναφορές, η πόλη δημιουργήθηκε τον 8ο αι. για να ικανοποιηθούν οι χιλιάδες προσκυνητές που πήγαιναν στους «Αγίους Τόπους».
Τα Ευαγγέλια εμφανίζουν τον Ιησού καταγόμενο από τη σημερινή Ναζαρέτ, γι’αυτό και λένε πως ήταν υπήκοος του Ηρώδη Αντύπα, τετράρχη της Γαλιλαίας και της Περαίας. Γι’ αυτό ο Πόντιος Πιλάτος τον έστειλε σε εκείνον μετά τη σύλληψη. Άρα ήταν Γαλιλαίος και όχι Ιουδαίος όπως υποτίθεται ότι ήταν.
Οι συγγραφείς όμως των Ευαγγελίων, δεν προέβλεψαν ότι θα γνωρίζαμε πως η υπηκοότητα στο Ισραήλ, τον καιρό της Ρωμαιοκρατίας, δεν καθοριζόταν από τον τόπο κατοικίας ή καταγωγής, αλλά από τον τόπο γέννησης. Απ’ οτι φαίνεται έκριναν με βάση τα όσα ίσχυαν στο Βυζάντιο.
Άλλωστε, Ναζωραίος δεν μπορεί να σημαίνει από τη Ναζαρέτ, γιατί αυτή δεν υπήρχε. Αν έγραφε κάτι παρόμοιο, θα ήταν NAZAREUS δηλαδή ναζαρινός δηλαδή αφιερωμένος στον Κύριο (από το εβραϊκό NAZIR). Γιατί όμως να γράψει κάτι τέτοιο ο Πιλάτος; Δεν αποτελούσε αυτό έγκλημα για τους Ρωμαίους. Επίσης ο Ιησούς δεν ήταν NAZIR. Αυτοί δεν έπιναν ποτέ κρασί, δεν έτρωγαν κρέας και δεν πλησίαζαν ακάθαρτους κατά τον Ιουδαϊκό Νόμο (πόρνες, τελώνες, νεκροθάφτες).
Κατά Μάρκον Ι’ 5,6 «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν» άρα όχι Ναζωραίο άρα όχι από τη Ναζαρέτ.

Η ΜΕΤΑ ΙΗΣΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Διάφορα ζητήματα προκύπτουν από τη μελέτη των Γραφών για το ποια ήταν η μορφή της μετά Χριστόν Εκκλησία. Τι έκαναν οι μαθητές του Ιησού μετά το θάνατό του;
Στην «Εκκλησιαστική ιστορία» του Ευσέβιου της Καισάρειας αναφέρεται: «ο Θωμάς κατά την παράδοση πήγε στη χώρα των Πάρθων, ο Ανδρέας στη Σκυθία, ο Ιωάννης στην Ασία όπου και εγκαταστάθηκε. Πέθανε στην Έφεσο. Ο Πέτρος φαίνεται ότι πήγε να κηρύξει στους Εβραίους της διασποράς στον Πόντο, στη Γαλατία, στη Βιθυνία, στην Καππαδοκία και στην Ασία. Ο Ματθαίος πήγε στην Αιθιοπία και ο Βαρθολομαίος στις Ινδίες. (χώρα Πάρθων: Χορασάν – ένα βασίλειο μεταξύ Κασπίας και Ινδού/ Ευφράτη ποταμού). «Διάδοχος» του Ιησού στην ηγεσία, εκλέχθηκε ο Ιάκωβος που ονομάστηκε «ο Δίκαιος». Αυτός προήδρευσε και στη σύνοδο της Ιερουσαλήμ (Πράξεις ΙΕ’ 7 & 13). Ο Πέτρος πουθενά.
Οπότε, η αντίληψη οτι ο Πέτρος ήταν ιδρυτής και πρώτος επίσκοπος της Εκκλησίας της Ρώμης, διάδοχος της πρωτοκαθεδρίας του Ιησού, από την οποία προκύπτει και η εξουσία του Πάπα Ρώμης, είναι μύθος.
Στους Ζηλωτές που ίδρυσε ο (Βασιλιάς, διάδοχος του Δαβίδ) Ιούδας από τα Γάμαλα, υπήρχε δυαδική εξουσία: Κοσμική, που αντιπροσώπευε ο ίδιος ως απόγονος Δαυίδ και Πνευματική, που αντιπροσώπευε ένας COHEN (ιερέας) που ανήκε στη Φαρισαϊκή αίρεση και τον έλεγαν Σαδόκ.
Ο Ευσέβιος λέει πως ο Ιωάννης έγινε στη συνέχεια ιερέας (COHEN).
Ο Πέτρος δεν υπήρξε ποτέ ο Ανώτατος Άρχων (Πάπας) της νεοδημιούργητης εκκλησίας (Ιωάννης Κ’ 22-23, Ματθαίος ΚΒ’ 8 & 12, Πράξεις Ε’ 29, Β’ Κορινθίους ΙΑ’ 5). Πουθενά δεν αναφέρεται ότι πήγε στη Ρώμη και ίδρυσε εκκλησία.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ;
ΗΤΑΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ;


Υποτίθεται οτι ο Ιωσήφ παντρεύτηκε τη Μαρία για να μην ξεσπάσει σκάνδαλο με τη γέννηση του βρέφους και για να την προστατεύσει. Μπορεί όμως να είχε γίνει τέτοιος γάμος; Ο Ιωσήφ ήταν υπερήλικας, ανίκανος δηλαδή και κατά την παράδοση χήρος με παιδιά.
Δεν μπορούσε όμως να έχει γίνει τέτοιος γάμος. Το Ταλμούδ (TALMUD: ARAKH 5,6 / KETH 13,5 / NED 11,12 / KETH 5,6), έδινε 2 εβδομάδες διορία στον ανίκανο σύζυγο. Αμέσως μετά, το δικαστήριο έβγαζε το διαζύγιο. Στο Ισραήλ ο γάμος, που για τον άνδρα έπρεπε να γίνει το αργότερο στα 18, είχε για μοναδικό σκοπό την τεκνοποίηση. Το να παντρευτεί κανείς έναν άνδρα ανίκανο ή μια γυναίκα στείρα, ισοδυναμούσε με ανηθικότητα και παραβίαση του Νόμου. Η Μαρία λοιπόν, δεν μπορούσε να αποκτήσει τέκνο από το γάμο της με τον Ιωσήφ – γέροντα ανίκανο όντα. Σύμφωνα με το Νόμο του Μωϋσή (Δευτερονόμιο ΚΒ’ 21) κάθε κοπέλα που έχανε μυστικά την παρθενία της, έπρεπε να λιθοβοληθεί μόλις την ανακάλυπταν. Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, δεν αναφέρεται πουθενά οτι σχολιάστηκε αρνητικά από την τοπική κοινωνία. Ο μικρός Χριστός άλλωστε, έγινε δεκτός στο χωριό του, χωρίς να είναι στιγματισμένος. Δωδεκαετής πήγε στο Ναό, παρακολουθούσε τις διδασκαλίες στη Συναγωγή, του έγινε περιτομή και γενικά συμμετείχε στα έθιμα του τόπου του. Άρα στην τοπική κοινωνία ήταν γνωστή η πραγματικότητα για το ποιος ήταν ο φυσικός πατέρας του Ιησού και σύζυγος της Μαρίας – αυτός που τώρα αγνοούμε. Ένας πατέρας βιολογικός, που δεν προξενούσε περιέργειες ή σχόλια.
Υπάρχουν όμως και πολλές ενδείξεις για το οτι η Μαρία είχε κι άλλα παιδιά.
Ο Λουκάς (Β’7), αναφέρει: «….και έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον». Άρα υπάρχουν και άλλα παιδιά. Αν ο Ιησούς ήταν το μοναδικό παιδί της, θα έλεγε: «τον μονογενή» ή κάτι παρόμοιο. Η διευκρίνιση για το ότι ήταν ο πρωτότοκος, σημαίνει οτι υπάρχει και δευτερότοκο ή και άλλο παιδί. Όχι του Ιωσήφ, γιατί ο Λουκάς, αφού αναφέρει ότι περιτμήθηκε ο υιός και ονομάστηκε Ιησούς, (Β’ 21), τον πήγαν στα Ιεροσόλυμα για τη θυσία των πρωτότοκων αγοριών : «καθώς γέγραπται εν νόμω Κυρίου ότι παν άρσεν διανοίγον μήτραν, άγιον τω Κυρίω κληθήσεται και του δούναι θυσίαν κατά το ειρημένον εν νόμω Κυρίου» Λουκάς Β’ 23-24.
Αν λοιπόν ο Ιησούς ήταν ο πρωτότοκος του Ιωσήφ, αυτός δε μπορούσε να έχει άλλα παιδιά πριν. Ένας άντρας, μπορούσε να προσφέρει αυτή τη θυσία μόνο μια φορά στη ζωή του. Αν ο Ιωσήφ ήταν χήρος και είχε άλλα παιδιά, τότε γιατί έκανε στο Ναό τη Θυσία των Πρωτότοκων; Άρα οι αδελφοί και οι αδελφές του Ιησού γεννήθηκαν από τη Μαρία μετά και όχι με πατέρα τον γέροντα Ιωσήφ.
Ισχυρίζονται κάποιοι οτι ο όρος «αδελφοί» έχει συντροφική έννοια. Είναι αδέλφια μεταφορικά.
Οι αδελφοί του Ιησού, δεν είναι αδελφοί με συντροφική έννοια, γιατί διαχωρίζονται. Για παράδειγμα, ο Ιωάννης (Β’12) γράφει: «Μετά τούτο κατέβη εις Καπερναούμ αυτός και η μήτηρ αυτού και οι αδελφοί αυτού και οι μαθηταί αυτού και εκεί έμειναν ού πολλάς ημέρας…..». Ο Ματθαίος (ΙΒ’ 47-50) αναφέρει άλλο περιστατικό: «… ιδού η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου εστήκασιν έξω ζητούντες σε ιδείν, ο δε αποκριθείς είπε τω λέγοντι αυτώ• τις έστιν η μήτηρ μου και τίνες εισίν οι αδελφοί μου; και εκτείνας την χείραν αυτού επί τους μαθητάς αυτού έφη• ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου• όστις γαρ αν ποιήσει το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου αδελφός και αδελφή και μήτηρ εστίν». Εδώ είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο οτι άλλο αδελφοί κυριολεκτικά, συγγενείς εξ αίματος και άλλο «αδελφοί» - σύντροφοι αφού ο Ιησούς αρνείται τη συγγένεια αίματος ως ανώτερη της θρησκευτικής συγγένειας. Ο Μάρκος (ΣΤ’ 3) μας λέει ότι οι συγχωριανοί της «Αγίας Οικογένειας» τους γνωρίζουν και βλέποντάς τους λένε: «…ους ούτος έστιν ο τέκτων, ο υιός της Μαρίας, αδελφός δε Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος; και ουκ εισίν αι αδελφαί αυτού ώδε προς ημάς:». Ο Ιωάννης (Ζ’ 5) λέει πως : «ουδέ γάρ οι αδελφοί αυτού επίστευαν εις αυτόν».
Οι μαθητές του και τα πνευματικά του αδέλφια, όχι μόνο τον πίστευαν αλλά τον ακολουθούσαν παντού κατά πόδα, αφού ήταν γι’αυτούς ο Μεσσίας. Άρα δεν είναι «αδελφοί» που δεν τον πιστεύουν, αλλά φυσικά του αδέλφια– συγγενείς του.

ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ;

Οι Ευαγγελιστές δεν συμφωνούν για το πότε γεννήθηκε ο Ιησούς.
Ο Ματθαίος γράφει πως: «τον δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν τοις ημέραις Ηρώδου του Βεσλένης» (Κατά Ματθαίον Β1). Ο Ηρώδης πέθανε το 4 π.Χ.. Αν ο Ιησούς γεννήθηκε 2 χρόνια πριν (αφού ο Ηρώδης «έσφαξε» όλα τα νήπια άνω του ενός έτους) τότε γεννήθηκε το 5-6 π.Χ. κατά τον Ματθαίο.
Ο Λουκάς δεν συμφωνεί: «εξήλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν της Οικουμένης». ….. «αυτή η απογραφή πρώτη εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κηρηνέου» ….. «και επορεύοντο πάντες εκ πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν εις … Βηθλεέμ … συν Μαριάμ … ούση εγκύω» (Κατά Λουκά Β1).
Η απογραφή έγινε πράγματι μετά την καθαίρεση του Αρχέλαου, υιού του Ηρώδη, βασιλέα της Ιουδαίας. Ο Αρχέλαος καθαιρέθηκε κατά το ένατο έτος της βασιλείας του. Ο Ηρώδης ο Μεγάλος, πέθανε το 4 π.Χ. + 9 χρόνια βασιλείας του Αρχελάου = 4 ή 5 μ.Χ., άρα κατά τον Λουκά,11 χρόνια μετά τα κατά Ματθαίο.
Σε διάφορα θεολογικά και ιστορικά κείμενα, αρχικά υποστηρίζονταν ως ημερομηνίες γέννησης οι: 28 Μαρτίου, 2 Απριλίου, 2 Ιανουαρίου, 6 Ιανουαρίου, 19 Απριλίου, 20 Μαϊου. Τον 4ο αι. Ορίστηκε η 25η Δεκεμβρίου.
Η 25η Δεκεμβρίου ήταν η εορτή γέννησης του Μίθρα, του SOL INVICTUS – Ανίκητου Ήλιου, πανάρχαιου θεού, πολύ δημοφιλούς σε όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και καθιερώθηκε στη μνήμη της κοινής γνώμης.
Κατά το θερινό ηλιοστάσιο, τον Ιούνιο, ανθίζει το «ρόδο της Δαμασκού», μια ανεμώνη αφιερωμένη στον Άδωνη. Ο Άδωνις (Εσμούν, Αφλάπ, Ντουμούζι, Όσιρις, Ταμμούζ, Σαυτόν) είναι ο θεός του σταριού και των φυτών. «Και ιδού, εκεί εκάθηντο γυναίκες θρηνούσαι τον Ταμμούζ» ( Ιεζεκιήλ Η’ 14). Ονομαζόταν «ποιμένας του ουρανού», «ουράνιος ποιμένας» και «αληθινός υιός». Όταν κατεβαίνει στο βασίλειο των νεκρών, ανακηρύσσεται άρχοντάς τους και έτσι παίρνει και τον τίτλο του «ποιμένα της γης». Κατά την ανάστασή του, ανασταίνει και παίρνει μαζί του και τους νεκρούς. Κατά τον συμβολικό του θάνατο, έπλεναν το σώμα του, το άλειφαν με αρώματα και το τύλιγαν με ένα σκουροκόκκινο σάβανο.
Είναι η μυθολογία του Άδωνη και του Μίθρα.
Ο Μίθρας λατρεύεται ιστορικά από τον 14ο π.Χ. ως τον 5ο μ.Χ. αι.. Τι 181 π.Χ. είναι γνωστό πως η λατρεία του είχε ήδη εισαχθεί στη Ρώμη. Η γέννηση του Μίθρα εορταζόταν στις 25 Δεκεμβρίου. Ο Μίθρας γεννήθηκε μέσα σε μια σπηλιά. Βοσκοί παραβρέθηκαν στη γέννησή του. Κατά τη λειτουργία του «Μυστικού Δείπνου» του Μίθρα, συναντάμε: «Αυτός που δεν θα φάει από το σώμα μου και δεν θα πιει από το αίμα μου, έτσι ώστε να ταυτιστεί μαζί μου κι εγώ μαζί του, δεν θα λάβει τη Σωτηρία». Τη γέννηση του Μίθρα, προσκυνούν οι Μάγοι με την ιδιότητά τους σαν ιερείς του Ζαρατούστρα που ο Μίθρας είναι μια μετενσάρκωσή του. Όταν ο Μίθρας ανεβαίνει στον ουρανό, παίρνει θέση δίπλα στον πατέρα του Αχούρα Μάζδα και λέει πως «όποιος προσεύχεται σε μένα, προσεύχεται στον Αχούρα Μάζδα τον Πατέρα μου»
Οι χριστιανοί, ανακαλύπτοντας τα κείμενα της Μιθραϊκής λατρείας κατά τον Μεσαίωνα, εξοργίζονται. Ο Τερτυλιανός μας διαβεβαιώνει πως ο Διάβολος χίλια χρόνια πριν από τον Ιησού, έκανε παρωδία τα λόγια του για να μειώσει τη δόξα του.
Ο Χριστιανισμός είναι σαφές πως πήρε στοιχεία από προϋπάρχουσες λατρείες. Πήρε το υλικό και τη μορφή της ευχαριστίας, αλλά και τις παραδόσεις σχετικά με τη γέννηση του Ιησού, από τη λατρεία του Μίθρα. Το βάπτισμα του καθαρμού και της άφεσης των αμαρτιών από τον Ινδουισμό (πάνω από τριάντα αιώνες, από τις Ινδίες μέχρι το Νεπάλ, οι πιστοί καθαρίζονται και εξαγνίζονται από τις αμαρτίες τους στα νερά του ιερού ποταμού Γάγγη). Ακόμα και το 666, είναι ο αριθμός του κακού σύμφωνα με τον Ταοϊσμό.
Επιπλέον αποδείξεις για το ότι ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός, δεν είναι νέες θρησκείες, αλλά εξελίξεις παλιότερων, είναι και τα ονόματα των Αγγέλων.
Στα Εβραϊκά τα ονόματα Μιχαήλ, Γαβριήλ και Ραφαήλ, σημαίνουν:
MICHAEL = Ήλιος
GABRIEL = Σελήνη
RAPHAEL = Ερμής

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»

Ιησούς Χριστός. Τι σημαίνει το όνομά του; Το «Ιησούς» είναι μετάφραση στα ελληνικά της εβραϊκής λέξης JESHOUAH, δηλαδή «Σωτήρας».
«Χριστός», δεν σημαίνει χρήσιμος ή κάτι παρεμφερές, καθώς θα ήταν διαφορετική η ορθογραφία του. Θα γραφόταν «Χρηστός». «Χριστός» με «ι» είναι αυτός που έχει πάρει το χρίσμα, βασιλικό ή ιερατικό. Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν χρισμένος ιεράρχης. Ήταν μάλιστα γνωστή η αντιπαράθεσή του με τους Εβραίους Ιεράρχες της εποχής. Γνωστό επίσης είναι, πως ήταν «υιός» Δαβίδ, δηλαδή διάδοχος και κληρονόμος του. Ήταν δηλαδή Χριστός διάδοχος του Θρόνου του βασιλείου του Ισραήλ.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ

Τον 4ο αιώνα, δεν υπήρχε η «Αγία Γραφή». Ο κάθε επίσκοπος χρησιμοποιούσε για τις ιεροτελεστίες διάφορα ιερά κείμενα, κατά την κρίση του. Με Αυτοκρατορική εντολή όμως, συγκεντρώθηκαν όλα τα ιερά κείμενα, ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο που θα διανεμόταν στις Επισκοπές. Τελικά επελέγησαν τα τέσερα γνωστά Ευαγγέλια και μια «περίληψη» άλλων κειμένων, που ονομάστηκε «Πράξεις των Αποστόλων» (πιθανολογείται ότι συγγραφέας της είναι ο ίδιος που έγραψε το Ευαγγέλιο του Λουκά.
Τα κείμενα αυτά ήταν γραμμένα κυρίως στα Αραμαϊκά, τη γλώσσα δηλαδή που μιλούσε ο Ιησούς και οι σύγχρονοί του στο Ισραήλ. Η εντολή λοιπόν ήταν, να μεταφραστούν στα Ελληνικά. Ιδιοφυής απόφαση, καθώς έτσι θα γινόταν δυνατή η πρόσβαση στα κείμενα σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, όπου τα Ελληνικά, ήταν η γλώσσα του εμπορίου αλλά και των μορφωμένων.
Τη μετάφραση έκαναν οι «Ο» οι οποίοι και αγιοποιήθηκαν για το έργο τους αυτό. ¨οσα κείμενα δεν χρησιμοποιήθηκαν, καταστράφηκαν και απαγορεύθηκε η χρήση τους. Είναι αυτά που σήμερα ονομάζουμε «απόκρυφα». Το εντυπωσιακό είναι πως με την ίδια εντολή, καταστράφηκαν και τα πρωτότυπα κείμενα που τελικά συμπεριλήφθηκαν στην «Αγία Γραφή».
Στην Χριστιανική παράδοση, κάποια αντικείμενα θεωρούνται ιερά. Ακόμα και αυτά που συνδέονται με νεότερους Αγίους. Για παράδειγμα, στον Αγ.Ιωάννη τον Ρώσο, στο Προκόπι της Εύβοιας, ακόμα και η ζώνη που φορούσε ο Άγιος, θεωρείται θαυματουργή και όποιος τη φορέσει, «θεραπεύεται» από τυχόν ασθένειες. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει, είναι απλό. Γιατί καταστράφηκαν τα ιερότατα αντικείμενα – κείμενα των Γραφών; Γιατί δεν υπάρχει κανένα πρωτότυπο ευαγγέλιο αλλά υπάρχουν μόνο τα μεταφρασμένα – ξαναγραμμένα του 4ου αι.; Αν δεν έκαναν καμία τροποποίηση γιατί δεν τα φύλαξαν; Δεν ήταν ιερότατα αντικείμενα αφού τα έγραψαν οι ίδιοι οι Άγιοι Απόστολοι; Άρα μήπως κάποιοι ήθελαν να αποφύγουν το ενδεχόμενο να διαπιστωθούν προσθήκες, παραλείψεις ή μετατροπές;
Παρόμοια κατάσταση συναντάμε και στα αρχεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Τα αρχεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κάηκαν με διαταγή του Πάπα Γρηγορίου του Α’ (590-604) γιατί φαίνεται πως αποτελούσαν θανάσιμο κίνδυνο για τη θρησκεία του. Αλλιώς γιατί να τα καταστρέψουν; Μήπως αν διαβάζαμε σήμερα τα επίσημα έγγραφα που προέρχονταν από το Ισραήλ την εποχή του Ιησού, μαθαίναμε επικίνδυνες για τα θεμέλια της Χριστιανικής Θρησκείας λεπτομέρειες;

QUIZ

Η μητέρα του Ιησού βρίσκεται κάτω από τον σταυρό. Ποια είναι;
Ιωάννης ΙΘ’ 25: «ειστήκεισαν δε παρά του σταυρού του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή».
«εν αις ην Μαρία η Μαγδαληνή, και Μαρία η του Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ, και η μήτηρ των υιών Ζεβεδαίου» (Ματθαίος ΚΖ’ 56).
«ήσαν δε και γυναίκαις από μακρόθεν θεωρούσαι, εν αις ην και Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου του μικρού και Ιωσήφ μήτηρ και Σαλώμη» (Κατά Μάρκον ΙΕ’40).

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του ΙΩΑΝΝΗ

Ένα πολύ δημοφιλές κείμενο της «Αγίας Γραφής», είναι η «Αποκάλυψη του Ιωάννου». Η «Αποκάλυψη», δεν συμπεριλαμβανόταν πάντα στην «Αγία Γραφή».
Τοποθετήθηκε οριστικά ανάμεσα στα «κανονικά» κείμενα, μετά τη Σύνοδο του Τριδέντου το 1545.
Ο Μέγας Ωριγένης († 254) την αγνοεί. Ο Αγ. Διονύσιος της Αλεξάνδρειας († 261) εναντιώνεται στον Αποστολικό χαρακτήρα της και συνηγορεί/ανέχεται ο Ευσέβιος της Καισαρείας († 340). Αργότερα, η Σύνοδος της Λαοδικείας αρνείται να τη συμπεριλάβει μέσα στον επίσημο Κανόνα.
Τη θεώρησαν παρείσακτη, άσχετη με το ευαγγελικό μήνυμα και την καταπολέμησαν ή την αγνόησαν οι: Αγ. Βασίλειος († 379), Αγ. Κύριλλος της Ιερουσαλήμ († 386), Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός († 390), Γρηγόριος της Νύσσης († 400), Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος († 407) και Αγ. Ιερώνυμος († 420) όπως ο Ευσέβιος.
Η «Αποκάλυψη» γράφτηκε από τον Ιωάννη στην Πάτμο, το 94 σαν προφητική. Στην πραγματικότητα όμως, περιγράφει πραγματικά γεγονότα. Περιγράφει: α) την πυρπόληση της Ρώμης (κεφ.ΙΗ) που έγινε το 64, β)την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (ΙΑ) που έγινε το 70.
Οι υποτιθέμενες προφητείες όμως ήταν ελκυστικές για τους πιστούς, οι οποίοι τελικά «επέβαλαν» το να συμπεριληφθεί στην «Αγία Γραφή». Οι κάθε είδους προφητείες (όπως και αυτές του Νοστράδαμου) ήταν δημοφιλέστατες κατά τον Μεσαίωνα. Πολλές έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα, όπως η «Αποκάλυψη», του Νοστράδαμου, αλλά και του «Καζαμία» που ακόμα εκδίδεται ως λαϊκό ανάγνωσμα κάθε χρόνο.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ;

ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ.

Οι Ευαγγελιστές διαφωνούν σχετικά με τον παπού του Ιησού, δηλαδή τον πατέρα του Ιωσήφ.
Ο Ματθαίος (Α’ 16) μας ενημερώνει: «Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας εξ ης εγενήθη Ιησούς , ο λεγόμενος Χριστός». Σύμφωνα με τον Ματθαίο λοιπόν, πατέρας του Ιωσήφ, είναι ο Ιακώβ.
Ο Λουκάς όμως δεν συμφωνεί. Γράφει σχετικά ( Γ’ 24 ):
« ο Ιησούς ……. ων, ως ενομίζετο υιος Ιωσήφ, του Ηλί, του ……………. του Αδάμ, του Θεού».
Άρα σύμφωνα με τον Λουκά, πατέρας του Ιωσήφ, είναι ο Ηλί.
Επειδή όμως δεν είναι δυνατόν να είχε ο Ιωσήφ δυο πατεράδες, κάποιος από τους δυο Ευαγγελιστές κάνει λάθος. Ποιος είναι;

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ;

Η πιο γνωστή εκδοχή σχετικά με το πώς πέθανε τελικά ο Ιούδας, είναι αυτή του Ματθαίου, σύμφωνα με την οποία, ο Ιούδας, υπό το βάρος των τύψεων, πήγε στους Αρχιερείς που τον πλήρωσαν υποτίθεται για να καταδόσει τον Ιησού και στη συνέχεια κρεμάστηκε. Δεν αναφέρεται αν ήταν σε συκιά όπως λέει η παράδοση. Ο Ματθαίος λέει πως αφού ο Ιούδας επέστρεψε τα χρήματα στους Αρχιερείς, «απελθών απήγξατο» (ΚΖ 6) και με τα χρήματα αυτά οι Αρχιερείς αγόρασαν τον «αγρό του Κεραμέως εις ταφήν τοις ξένοις• διό εκλήθη ο αγρός εκείνος αγρός αίματος εως της σήμερον, τότε επληρώθη το ρηθέν δια Ιερεμίου του Προφήτου λέγοντος• και έλαβον τα τριάκοντα αργύρια, την τιμήν του τετιμημένου ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ και έδωκαν αυτά εις τον αγρόν του Κεραμέως καθά συνέταξέμοι Κύριος».
Οι Πράξεις έρχονται σε αντίθεση με τον Ματθαίο ως προς τον τρόπο θανάτου του Ιούδα. Οι Πράξεις λένε (Α’ 18,19) οτι: «ούτος μεν ουν εκτίσατο χωρίον εκ μισθού της αδικίας και πρανής γενόμενος ελάκησε μέσος και εξεχύθη πάντα τα σπλάχνα αυτού και γνωστόν εγένετο πάσι τοις κατοικούσιν Ιερουσαλήμ, ώστε κληθήναι τω χωρίον εκείνο …. Χωρίον αίματος».
Φαίνεται λοιπόν ότι κάποιος «βοήθησε» τον Ιούδα να πεθάνει, δηλαδή τον σκότωσαν. Ίσως οι Ζηλωτές - Απόστολοι.

Ίσως ο Ιούδας πρόδοσε γιατί με τον θάνατο του Ιησού, γινόταν βασιλιάς ο Πέτρος ο πατέρας του, άρα ο Ιούδας διάδοχος.

ΑΝΑΛΗΨΗ

Σύμφωνα με το Ματθαίο (ΚΗ 16-20) ο Ιησούς εγκαταλείπει τους μαθητές του στη Γαλιλαία πάνω στο «όρος». Δε γίνεται λόγος για Ανάληψη.
Οι Ευαγγελιστές διαφωνούν ακόμα και για τον τόπο.
Μάρκος (ΙΣΤ’ 7): Γαλιλαία
Λουκάς (ΚΔ’ 50): Βηθανία (Ιουδαία)
Σύμφωνα με τον Μάρκο (ΙΣΤ’ 16-20) ορίζεται μια συνάντηση στη Γαλιλαία και αναφέρεται η ανάληψη χωρίς όμως να καθοριστεί ο τόπος.
Σύμφωνα με τον Λουκά (ΚΔ’ 50-53) έγινε ανάληψη, αλλά στη Βηθανία της Ιουδαίας, κοντά στην Ιερουσαλήμ.
Σύμφωνα με τον Ιωάννη (ΚΑ 1-25), ο Ιησούς εγκαταλείπει τους μαθητές του στη Γαλιλαία αλλά όχι στο «όρος». Εξαφανίζεται βγαίνοντας από τη βάρκα του Σίμωνα – Πέτρου, στις όχθες της λίμνης Τιβεριάδας και δεν γίνεται ούτε εδώ λόγος για ανάληψη.
Από την ανάληψη στη Βηθανία, μέχρι την ανάληψη στην Τιβεριάδα ή στο «όρος» δηλαδή πιθανότατα στα Γάμαλα, υπάρχει μια απόσταση πάνω από 150 χιλιόμετρα.
Στις Πράξεις Α’ 3 λέει πως ο Ιησούς έμεινε με τους Αποστόλους 40 ημέρες και μετά αναλήφθηκε (τις πράξεις έγραψε ο Λουκάς, μαθητής του Παύλου).
Ο Λουκάς ΚΔ 46 αναστήθηκε την 3η ημέρα. Λέει ότι την ίδια ημέρα που του παρουσιάστηκε, τους πήγε στη Βηθανία όπου και αναλήφθηκε.

ΣΤΑΥΡΩΣΗ – Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΙΔΕ (;) Ο,ΤΙ ΗΘΕΛΕ

Σχετικά με τη σταύρωση του Ιησού, οι αντιφάσεις είναι εντυπωσιακά πολλές.
Προς τον Γολγοθά: Ματθαίος ΚΖ’ 32 «εξερχόμενοι δε εύρον άνθρωπον Κυρηναίον ονόματι Σίμωνα• τούτον ηγγάρευσαν ίνα άρη τον σταυρόν αυτού»
Λουκάς ΚΓ 26 «και ως απήγαγον αυτόν, επιλαβόμενοι Σίμωνος τινός Κυρηναίου, ερχόμενου απ’αγρού, επέθηκαν αυτώ τον σταυρόν φέρειν οπίσω του Ιησού»
Μάρκος ΙΕ 21 «και αγγαρεύουσι παράγοντα τινά Σίμωνα Κυρηναίον, ερχόμενον επ’αγρού, τον πατέρα Αλεξάνδρου και Ρούφου, ίνα άρει τον σταυρόν αυτού».
Ιωάννης ΙΘ’ 17 «παρέλαβον δε τον Ιησούν και ήγαγον• και βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθεν εις τον λεγόμενον κρανίου τόπον, ος λέγεται εβραίστί Γολγοθά, όπου τον εσταύρωσαν».
Ο Ιωάννης ήταν παρών στη σταύρωση. Παρακολούθησε την πορεία και την εκτέλεση. Το υπογραμμίζει ο ίδιος και το αναγνωρίζουν οι άλλοι ευαγγελιστές. Κι όμως δεν είδε τον Κυρηναίο. Έτσι, ενώ οι άλλοι τρεις λένε ότι ως τον Γολγοθά τον σταυρό μετέφερε ο Κυρηναίος, ο Ιωάννης που σίγουρα είναι παρών, λέει πως τον σταυρό τον μετέφερε ως τον Γολγοθά ο ίδιος ο Ιησούς.
Ο Ματθαίος (ΚΖ’ 34) λέει ότι έδωσαν στον Ιησού να πιει ξύδι με χολή. Ο Μάρκος λέει ξύδι με σμύρνα (ΙΕ’ 23). Ο Λουκάς και ο Ιωάννης τίποτα.
Ο Λουκάς λέει πως ο Ιωσήφ ο Αριμαθαίος (η λέξη αυτή σημαίνει νεκροθάφτης στα εβραϊκά) κατέβασε τον Ιησού από το σταυρό και τον τοποθέτησε στον τάφο. Οι Πράξεις (ΙΓ’ 29-30) γράφουν πως τον ξεκάρφωσαν και τον έβαλαν στον τάφο οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ.
Επάνω στο σταυρό, μόνο ο Λουκάς (ΚΓ’ 41) λέει ότι τον υπερασπίζεται ένας από τους δυο ληστές. Ο Μάρκος και ο Ματθαίος λένε ότι τον κατηγορούν και οι δύο.
Ο Λουκάς λέει πως ο Ιησούς υπόσχεται στο ληστή πως θα βρεθούν μαζί στον Παράδεισο την ίδια ημέρα. Αλλά τότε τι γίνεται με την τριήμερη παραμονή του Ιησού στο βασίλειο των νεκρών;

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΚΟΠΟ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ;

Η ιστορία του Ιησού «υιού Δαβίδ», δηλαδή διαδόχου του Θρόνου του Ισραήλ, δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά από ανελέητους πολέμους για την εξυπηρέτηση των πολιτικών και δυναστικών συμφερόντων των νομίμων κληρονόμων του θρόνου του Ισραήλ, τόσο εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών, όσο και εναντίον των υποτελών τους, δηλαδή των Ιδουμαίων ηγεμόνων.
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών, δείχνουν την κοινωνική τους θέση.
Όπως προείπαμε, «Χριστός» με «ι» είναι αυτός που έχει πάρει το χρίσμα. Ήταν δηλαδή Χριστός διάδοχος του Θρόνου του βασιλείου του Ισραήλ.
Η μητέρα του Ιησού, Μαρία, λέγεται «Μαριάμ» (MYRHIAM) δηλαδή «πριγκίπισσα» στα Εβραϊκά. Δηλαδή κόρη ή αδελφή ή μητέρα του Βασιλέα. Κόρη Βασιλέα, δεν ήταν ως γνωστόν…..
Ακόμα οι αναφορές στη σταύρωση, λένε:
Ματθαίος ΚΖ’ 37 «ούτος εστίν Ιησούς ο Βασιλεύς των Ιουδαίων»
Μάρκος ΙΕ’ 26 «ο βασιλεύς των Ιουδαίων»
Λουκάς ΚΓ’ 38 «ούτος εστίν ο βασιλεύς των Ιουδαίων»
Ιωάννης ΙΘ’ 19 «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων»
Τα πιο πάνω σχετικά με το αν διεκδικούσε ή δικαιούτο ή κατείχε το επίγειο βασιλικό αξίωμα, επιβεβαιώνονται και από το γεγονός ότι η πινακίδα που έγραφε το λόγο της σταύρωσης, έγραφε «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαίων» στα εβραϊκά, τα λατινικά και τα ελληνικά. Οι Ιουδαίοι ζήτησαν να γραφτεί: «αυτός είπε πως είναι ο βασιλεύς των Ιουδαίων» και ο Πιλάτος απάντησε πως ότι γράφτηκε, γράφτηκε (Ιωάννης ΙΘ’ 21).
Ο Ιησούς δηλώνει πως είναι επίγειος βασιλικός διάδοχος, όταν αρνείται να πληρώσει διόδια, λέγοντας στον Πέτρο ότι αφού οι βασιλείς της γης δεν πληρώνουν, δεν πληρώνουν και οι υιοί τους (Ματθαίος ΙΖ’ 24-26).
Πολλές ενδείξεις υπάρχουν και για το γεγονός του οτι η δράση της ομάδας του Ιησού, δεν ήταν κυρίως πνευματική, αλλά
επαναστατική. Γνωρίζουμε πως μαθητές του Ιησού, ήταν Ζηλωτές και έφεραν όπλα (δες το κεφάλαιο για τα αδέλφια του Ιησού). Ακόμα και η περιγραφή της σύλληψης του Ιησού, λέει πολλά. Ο Ιησούς συλλαμβάνεται από μια Κοόρτη υπό Χιλίαρχο (Ιωάννης ΙΗ 3-12). Σύμφωνα με τα ευαγγέλια, στάλθηκε να συλλάβει τον Ιησού μια σπείρα (κοόρτη) δηλαδή μονάδα 600 στρατιωτών, ενισχυμένη από ένα τμήμα της φρουράς του Ναού και κάτω από τις διαταγές ενός χιλίαρχου. Μεγάλη δύναμη για 12 άκακους, άοπλους ανθρώπους (οι οποίοι όμως είχαν μαχαίρια και πρότειναν στον Ιησού να τους πολεμήσουν) οι οποίοι ακολουθούσαν έναν πνευματικό ηγέτη, έναν «Δάσκαλο».
Η κινητοποίηση 600 λεγεωναρίων, 200 φρουρών του Ναού και ενός μεγάλου αξιωματούχου όπως ένας χιλίαρχος, έγινε απλώς για να συλληφθεί ένας άκακος προφήτης που εκήρυττε τη συγγνώμη των εχθρών και την αγάπη ανάμεσα στον κόσμο; Ή μήπως έγινε μάχη μεταξύ αυτών και των Ζηλωτών, με αποτέλεσμα τη σύλληψη του Ιησού – αρχηγού τους;
Μετά τη σύλληψη, κατά σύμπτωση μαθαίνουμε ότι υπάρχει ένας Ιησούς – BAR – ABBA, «ο λεγόμενος Βαραββάς, μετά των στασιαστών δεδεμένος, οίτινες εν τη στάσει φόνον πεποίκεισαν» (Μάρκος ΙΕ 7 και Λουκάς ΚΓ 19).
Βέβαια, με την ορθογραφία που χρησιμοποίησαν οι μισοαμόρφωτοι «μεταφραστές» των Ευαγγελίων , δε βγάζει κανείς άκρη:
Βαρραββάς – BAR RABA: γιός του Διδασκάλου
Βαρραβάν - BAR RABBAN: γιος του διδασκάλου μας
Βαραββάς – BAR ABA: Γιος του πατέρα
Βαραββάν – BAR ABAN: Γιος του πατέρα μας
Βαρ-Αββάς – BAR ABA: Γιος του Άμπα
Ο Βαρραββάς είχε συλληφθεί με την κατηγορία του ληστή.
Οι μεταφράσεις μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε οτι το «γεγονός» της αντιπαράθεσης μεταξύ Ιησού – Βαρραββά, μπροστά στο λαό, είναι μάλλον φτιαχτές, αφού απ’ οτι φαίνεται, τα δυο πρόσωπα είναι στην ουσία ένα και το αυτό.
Θα μπορούσε ο Ιησούς να έχει συλληφθεί με τέτοια κατηγορία; Θα μπορούσε.
Κάθε αντάρτικη ομάδα, μέχρι και τις μέρες μας, χρησιμοποιεί τη μέθοδο της ληστείας για να χρηματοδοτήσει τον αγώνα της. Έτσι έκαναν προφανώς και οι Ζηλωτές, των οποίων φαίνεται ήταν αρχηγός ο Ιησούς.
Ο Ιησούς, είχε παρατηρήσει πως κάποιοι προσέφεραν πολλά χρήματα στο Ναό (Μάρκος ΙΒ’ 41), οπότε επιτέθηκε με τους ανθρώπους του για ληστεία. Σκοτώθηκαν κάποιοι αλλά η ληστεία απετράπη από τους φρουρούς του Ναού.
Λίγο πριν το Πάσχα, ο Ιωάννης (Β 14) τοποθετεί τη δεύτερη επίθεση εναντίον των μικρεμπόρων και των προσκυνητών.
Απ’ οτι φαίνεται, τελικά ο Ιησούς καταδικάστηκε για τα ποινικά αδικήματα της ομάδας του και για τίποτε άλλο.
Αυτό φαίνεται και από το γεγονός του ότι σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα πάνω. Με το κεφάλι προς τα πάνω σταυρώνονταν μόνο οι ποινικοί. Αν είχε καταδικαστεί γιατί ισχυριζόταν οτι είναι Βασιλιάς, τότε το έγκλημα θα ήταν πολιτικό, θα ήταν στάση, οπότε έπρεπε να σταυρωθεί προς τα κάτω.
Ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς, αποκαλύπτει ότι δεν είναι κομιστής ειρήνης και αγάπης.
«και ο μη έχων πωλησάτω το ιμάτιον αυτού και αγορασάτω μάχαιραν» Λουκάς ΚΒ’ 36.
«πύρ ήλθον βάλειν επί την γην» Λουκάς ΙΒ’49.
«Μη νομίσετε ότι ήλθον βαλέιν ειρήνην επί την γην• ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν . ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πεθεράς αυτής• και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» Ματθαίος Ι’ 34
«τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θέλοντάς με βασιλεύσαι επ’αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου Λουκάς ΙΘ’ 27 (παραβολή).
Οι Ζηλωτές (Απόστολοι), φορολογούσαν άγρια τις περιοχές που έλεγχαν. Οι κάτοικοι πουλούσαν τα υπάρχοντά τους και «ετίθουν παρά τας πόδας των αποστόλων» (Πράξεις Δ’ 35). Τιμωρούν μάλιστα όσους δεν τα δίνουν όλα. Ο Ανανίας και η γυναίκα του Σαπφείρη, δίνουν μόνο ένα μέρος από τα χρήματα που απέκτησαν πουλώντας την περιουσία τους. Τότε το «Άγιο Πνεύμα» (στην πραγματικότητα ο Πέτρος που μπροστά του συμβαίνουν όλα) τους σκοτώνει (Πράξεις Ε’ 1-11).

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ Ή ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΘΥΤΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Συνηθίζεται να πιστεύεται πως «οι Εβραίου σταύρωσαν τον Χριστό». Είναι όμως αυτό αλήθεια;
Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς δεν συνελήφθη, ούτε δικάστηκε από τους Εβραίους, ούτε καταδικάστηκε & εκτελέστηκε με τα εβραϊκά έθιμα (λιθοβολισμό κλπ).
Συνελήφθη και δικάστηκε από τους ρωμαίους και η ποινή του εκτελέστηκε με τους ρωμαϊκούς νόμους (σταύρωση).
Οι κατηγορίες των Εβραίων πως ο Ιησούς ισχυριζόταν ότι είναι «υιός Θεού» δεν ήταν παρανομία για τους Ρωμαίους. Πολλοί Ρωμαίοι ευγενείς ισχυρίζονταν ότι κατάγονται από ένωση προγόνου τους με Θεό ή Θεά. Ο ίδιος ο Ιούλιος Καίσαρας ισχυριζόταν ότι κατάγεται από την ένωση προγόνου του με τη θεά Αφροδίτη.
Οι κατηγορίες ήταν:
1) Ισχυρίζεται ότι είναι βασιλιάς (Ματθ. ΙΖ’ 24-26 και ΚΖ )
2) Επιβάλει φόρους σαν βασιλιάς
3) Ένοπλες ληστείες (Μάρκος ΣΤ 35, Λουκάς Θ 12 και Ιωάννης ΙΒ 6)
Τον 4ο αι. οι ανώνυμοι συντάκτες, για να κολακέψουν τη Ρώμη και προπάντων τον Κωνσταντίνο κι από την άλλη για να ικανοποιήσουν τον αντισημιτισμό τους, παρουσιάζουν τους Εβραίους να συνωμοτούν για να εξολοθρεύσουν τον Ιησού και τους Ρωμαίους να προσπαθούν να τον αθωώσουν ή τουλάχιστον να παίρνουν μια ουδέτερη στάση. Στην πραγματικότητα, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Αν ήθελαν να τον σκοτώσουν, θα το είχαν επιτύχει εύκολα και από πολύ νωρίς. Τα ίδια τα ευαγγέλια το επιβεβαιώνουν: «καθ’ ημέραν εκαθεζόμην διδάσκων εν τω Ιερώ και ουκ εκρατήσατέ με» (Ματθαίος ΚΣΤ’ 55).
Οι Εβραίοι εκβιάστηκαν. Επί 4 χρόνια γίνονταν διαρκείς εξεγέρσεις και ο Πιλάτος άρχισε συλλήψεις και εκτελέσεις, οπότε: «εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς, υμείς ουκ οίδετε ουδέν, ούτε διαλογίζεσθε ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνει υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται» Ιωάννης Α’ 49-50.

ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ;

Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς, μας λένε ότι στο «Μυστικό Δείπνο» ο Ιησούς γιόρτασε το Πάσχα.
Ο Ιωάννης λέει ότι ο Ιησούς συνελήφθη τη στιγμή που προετοίμαζαν το Πάσχα.

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΕΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ;

Ο Ιησούς, κατά τη στιγμή του θανάτου του, την ώρα που διάφορα φαινόμενα συμβαίνουν γώρω του, κοιτάζει προς τον ουρανό, φωνάζοντας: «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;» «Θεέ μου Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;» (Ματθαίος ΚΖ’ 46).
Υποτίθεται ότι τα λόγια του Ιησού είναι Εβραϊκά. Αλλά οι Εβραίοι που ήσαν παρόντες στη σταύρωση, δεν ξεγελιούνται και λένε «ότι Ηλίαν φωνεί ούτος» (Ματθαίος ΚΖ’ 47). Είναι δυνατόν οι παρεβρισκόμενοι Εβραίοι να μην κατάλαβαν τι λέει ο συμπατριώτης τους στη γλώσσα τους; Είναι δυνατόν αυτοί που έκαναν τη μετάφραση, να γνώριζαν καλύτερα εβραϊκά, απ’ ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι;
Οπότε, αφού δεν απευθύνεται στον Θεό και αφού οι παρευρισκόμενοι Εβραίοι λένε οτι απευθύνεται στον «Ηλία», ποιος είναι αυτός ο Ηλίας;

ΠΑΡΑΝΟΙΑ Ή ΚΑΚΙΑ;

Στο δρόμο για την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς πείνασε. Πλησιάζει μια συκιά για να φάει κανένα σύκο, μα διαπιστώνει ότι δεν είχε καρπούς. Ενοχλημένος που δε βρήκε να φάει, την καταριέται να ξεραθεί και αυτή ξεραίνεται αμέσως (Ματθαίος ΚΑ’ 19 και Μάρκος ΙΑ’ 21).
Τι μήνυμα μας δίνει αυτή η ενέργεια; Ότι κάθε φυτό ή κατ’ επέκταση, ζώο και άνθρωπος που δεν μπορεί να παράγει, δεν αξίζει να ζει;
Τέτοια χωρία χρησιμοποίησαν και οι Ναζί τον 20ο αιώνα για να δικαιολογήσουν τις θανατώσεις χιλιάδων ανθρώπων που υστερούσαν σωματικά, ακόμα και αν αυτοί ήταν Γερμανοί πολίτες.

ΠΟΙΑ ΒΗΘΛΕΕΜ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Από χάρτες και διάφορα κείμενα, είναι γνωστές δύο πόλεις με το όνομα Βηθλεέμ. Η μία, η γνωστή με το σπήλαιο της γέννησης, είναι η Βηθλεέμ της Ιουδαίας στα νότια της Ιερουσαλήμ.
Η άλλη Βηθλεέμ βρίσκεται στη Γαλιλαία.
Ο Πιλάτος έστειλε πρώτα τον Ιησού στον Καϊάφα (Σανχεντρίν) και μετά στον Ηρώδη Αντύπα, τετράρχη της Γαλιλαίας, γιατί ήταν υπήκοός του. Άρα ο Ιησούς αν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, αυτή ήταν η Βηθλεέμ της Γαλιλαίας και όχι της Ιουδαίας(όπου βρίσκεται το «σπήλαιο της γέννησης»). Άρα αποδεικνύεται και πάλι ότι δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Γαλιλαίος και ότι το σπήλαιο της Γέννησης δεν είναι αυτό στο οποίο γεννήθηκε ο Ιησούς.

ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Σύμφωνα με όλες τις ιστορικές πηγές, οι πρώτες επαναστατικές ενέργειες στην Πελοπόννησο, έγιναν στις 17 και τις 23 Μαρτίου 1821. Φυσικά καμία αναφορά δεν υπάρχει σε λάβαρα και Μητροπολίτες. Ακόμα και ο Σπυρίδων Τρικούπης που έγραψε την ιστορία της επανάστασης, μιλάει γαι μύθους. Ο βασιλιάς Όθων, στην προσπάθειά του να εκχριστιανίσει τους Έλληνες που είχαν χάσει τους δεσμούς τους με τον Χριστιανισμό (όπως ομολογεί και ο Κοσμάς ο Αιτωλός) λόγω της ταύτισης του ιερατείου με τους κατακτητές, όρισε ως επέτειο της επανάστασης την ημέρα του "Ευαγγελισμού της Θεοτόκου" για να συνδέσει το Θρησκευτικό με το Εθνικό. Το ευτράπελο συνέβη το 1912, όταν η Εκκλησία δεν ακολούθησε την αλλαγή του ημερολογίου που διέταξε ο Βενιζέλος (από το Ιουλιανό στο Γρηγοριανό) και η Εθνική Εορτή της 25ης Μαρτίου δεν γιορτάστηκε την ίδια ημέρα με τον Ευαγγελισμό. Τότε οι εθνικόφρονες θορυβήθηκαν. Το ίδιο έκαναν και οι παπάδες που συνειδητοποίησαν τη γκάφα τους. Κανείς τους δεν ήθελε την αποσύνδεση της Θρησκείας από τα εθνικά (άρα και κρατικά) θέματα. Η Εκκλησία αναδιπλώθηκε και σύντομα υιοθετήθηκε το Νέο ημερολόγιο, οπότε επανήλθε η καθεστωτική τάξη.

ΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΕΣ

Αν και πανύψηλος, ο πρώην αριστερός και νυν εξουσιαστής, Δήμαρχος Πειραιά Παναγιώτης Φασούλας, δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να σκύψει και να φιλήσει την "δεξιά του Κυρίου". Προς τέρψη του Χριστόδουλου βέβαια, που όλοι έσκυβαν μπροστά του, αλλά και προς τέρψη των οφθαλμών των πιστών - ψηφοφόρων.

ΘΕΑΤΡΟ

Στην προσπάθειά τους να φανούν κοντά στο λαό, οι διάφοροι ιεράρχες, προσπαθούν με λαϊκίστικο τρόπο, να δείξουν πως μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα με το λαό. Ο Χριστόδουλος υπήρξε μέγας Δημαγωγός.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Οι θεολογικά επικυρίαρχοι, αποκαλούν "αιρέσεις" όσους διαφοροποιούν το κυρίαρχο δόγμα και διώκουν τις αιρετικούς. Στη φωτογραφία, μερικοί από τους πρώτους Μορμόνους, σε φυλακή των ΗΠΑ.

ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ

Στις περισσότερες θρησκείες, το να προσηλυτίσεις έναν άπιστο ή έναν αλλόθρησκο, θεωρείται μέγα επίτευγμα. Φυσικό είναι, γιατί έτσι αυξάνεται η πελατεία. Στις φωτογραφίες, Μορμόνοι "ιεραπόστολοι" προσεγγίζουν νέους πιστούς.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

Ακόμα και το τι εσώρουχα θα φοράνε οι πιστοί, το καθορίζουν οι Θρησκείες.
Στη φωτογραφία, εσώρουχα που θεωρούνται ηθικά από τους Μορμόνους.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ "ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ"

Σε πολλές περιπτώσεις οι Θρησκείες κάνουν πολλές παραχωρήσεις σε θέματα ηθικής, προκειμένου να μη χάσουν το ποίμνιό τους. Στη φωτογραφία Βραζιλιάνοι Καθολικοί ιερείς, χορεύουν με ημίγυμνες κοπέλες, χάριν του "φολκλόρ".

ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Εκτός από τη διδασκαλία, ακόμα και οι τελετές των Θρησκειών διδάσκουν την υποταγή, η οποία θεωρείται αρετή από τους πιστούς. Στη φωτογραφία Καθολικοί ιερείς προσκυνούν τον Πάπα.

Οι γυναίκες ανάξιες (;) για Ιέρειες;

Οι γυναίκες σε όλες τις σύγχρονες μονοθεϊστικές Θρησκείες, είναι αποκλεισμένες από τη θέση του ιερέα. Θεωρούνται όχι άξιες γι'αυτό το τόσο σοβαρό, Θεϊκό πόστο.
Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως βρώμικες.
Στον Χριστιανισμό, οι γυναίκες όταν έχουν περίοδο δεν μπορούν να "μεταλάβουν" καθώς θεωρούνται μιαρές. Αντί να θεωρούνται ευλογημένες γιατί είναι γόνιμες, συμβαίνει το αντίθετο.
Στη φωτογραφία οι Καναδοί Καθολικοί χειροτονούν γυναίκες ιερείς, προκαλώντας θύελλα διαμαρτυριών.

ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ

Αν το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, όντως υπήρξε το λάβαρο στο οποίο ορκίστηκαν και ευλογήθηκαν απ'αυτό οι Επαναστάτες την 25η Μαρτίου 1821, τότε αποτελεί μέγιστη ιεροσυλία η πράξη του Αρχιεπικόπου Χριστόδουλου την 21η Ιουνίου 2000. θυμίζουμε πως τότε η Εκκλησία της Ελλάδος κάλεσε σε συλλαλητήριο, διαμαρτυρόμενη για την απόφαση της κυβέρνησης περί μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ο Χριστόδουλος χρησιμοποίησε το "ιστορικό" λάβαρο ως σημαία πολιτικού κόμματος ή ποδοσφαιρικής ομάδας, κουνώντας το πέρα δώθε. Κατάφερε πάντως να συνταράξει τα αλαλάζοντα άλογα πλήθη. Αν το λάβαρο ήταν όντως ιστορικό, θα έπρεπε ο Χριστόδουλος να συλληφθεί. Βέβαια όλοι ξέρουμε οτι τα περί Αγίας Λαύρας και Παλαιών Πατρών γερμανού, είναι ένας μύθος.

ΠΟΛΥΓΑΜΙΑ

Εκτός από την πολυγαμία (των ανδρών πάντα) που συναντάμε στο Ισλάμ, υπάρχει και η χριστιανική πολυγαμία. Οι Μορμόνοι, έχουν επιλέξει εναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο λατρείας. Ανάμεσα στα άλλα, αποδέχονται και την πολυγαμία των ανδρών.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΑΖΙΣΜΟΣ (2)

Οι Ορθόδοξοι Ιερείς έχασαν τη δύναμη που είχαν στη Ρωσία επί Τσάρων. Ήθελαν λοιπόν οπωσδήποτε την ήττα των Κομμουνιστών. Έτσι σε όλη τη Σοβιετική Ένωση και ιδιαίτερα στις χώρες της Βαλτικής και την Ουκρανία, οι παπάδες στήριξαν με κάθε τρόπο τους εισβολείς Ναζί. Στη φωτογραφία Ρώσος Ορθόδοξος Παπάς με Ναζί Αξιωματικό.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΑΖΙΣΜΟΣ

Καθολικοί και Προτεστάντες - Λουθηρανοί ιερείς, στήριξαν το Ναζισμό και τον Φασισμό.
Άλλωστε ο Πάπας Πίος ο ΙΒ’, καταδίκασε τον Σοσιαλισμό ως «INTRINSEQUEMENT PERVERS» (ιδεολογία με διεφθαρμένη εσωτερικότητα).

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ (3)

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ (2)

Ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, διορίστηκε από τη χούντα στο γραφείο τύπου του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου. Αργότερα ισχυρίστηκε οτι δεν ήξερε για τα όσα έκαναν οι δικτάτορες, γιατί "διάβαζε" εκείνη την περίοδο.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ - ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ (2)

Ακόμα και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζώρτζ Μπούς ο Νεότερος, προσπάθησε να αυτοπαρουσιαστεί ως θεοσεβούμενος

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ - ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

Οι πολιτικοί όλων των εποχών προσποιούνται τους θεοσεβείς προκειμένου να προσελκύουν τους αφελείς θρησκευόμενους. Στις εικόνες, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι και ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, επισκέπτονται το ναό του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι.

ΑΝΑΓΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ (2)

Η Σοβιετική γραφειοκρατία και ο ηγέτης της Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, δέχθηκαν με τιμές τον Πάπα Ιωάννη Παύλο στη Μόσχα το 1990 σε μια προσπάθεια επιρροής προς τους θρησκευόμενους Ρώσους.

ΑΝΑΓΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ

Στην περίοδο που ακολούθησε την πτώση της ΕΣΣΔ, ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο, επιστράτευσε τους θρησκευτικούς ηγέτες για να δυναμώσει τη θέση του. Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισκέφθηκαν το νησί.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (4)

Χριστόδουλος: ένας πολιτικός με άμφια
Υπήρξε εξέχουσα θρησκευτικοπολιτική προσωπικότητα, που επέβαλε με αποφασιστικότητα την παρουσία του στη ζωή της χώρας και με τις πολιτικές του παρεμβάσεις άλλοτε συσπείρωσε και άλλοτε δίχασε την ελληνική κοινωνία
«EΘΝΟς» 3/2/2008

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εγκατέλειψε πλέον τα εγκόσμια. Οι πιστοί και οι ιεράρχες είναι αυτοί που θα αποτιμήσουν το θρησκευτικό του έργο. Οι ίδιοι θα κρίνουν και το πώς διοίκησε την Εκκλησία, αν και ορισμένες πτυχές της εσωτερικής εκκλησιαστικής ζωής που είδαν το φως της δημοσιότητας (ροζ σκάνδαλα, πλουτισμός ιεραρχών, εμπλοκή στο παραδικαστικό κύκλωμα κ.λπ.) κάθε άλλο παρά συνεισέφεραν στην αύξηση του κύρους της.

Αλλο είναι όμως το ερώτημα που συνεχίζει να έχει γενικό ενδιαφέρον:

Τι ήταν εκείνο που του έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσει τόσο μεγάλη επιρροή στην ελληνική κοινωνία, την οποία συσπείρωνε ή δίχαζε κατά περίπτωση, μην αφήνοντας όμως περιθώριο σε κανέναν να τον αγνοήσει;

Η απάντηση είναι σαφής: οι πολιτικές του παρεμβάσεις!

Ο Χριστόδουλος υπήρξε εξέχουσα θρησκευτικοπολιτική προσωπικότητα. Υπήρξε όντως ένας «πολιτικός με άμφια», ο οποίος επέβαλε με επιμονή και αποφασιστικότητα την παρουσία του στην πολιτική ζωή του τόπου.

«Δεξιά του Κυρίου»
Δεν αναφερόμαστε στις κομματικές του πεποιθήσεις, τις οποίες δεν δίσταζε να αποκαλύπτει με έμμεσο αλλά σαφέστατο τρόπο, όταν π.χ. έκανε λόγο για τη «Δεξιά του Κυρίου», μία μόλις εβδομάδα μετά τις εκλογές του Μαρτίου του 2004.

Δεξιότατος -και μάλιστα προερχόμενος από τους κορυφαίους φιλοδικτατορικούς κύκλους της Εκκλησίας της Ελλάδος, καθώς ήταν προστατευόμενος του κατεξοχήν Αρχιεπισκόπου των δικτατόρων και της βασιλικής Αυλής Ιερώνυμου- ο Χριστόδουλος δεν θα συγκινούσε παρά μόνο τους ψηφοφόρους της ΝΔ και μάλιστα όχι όλους, αν ως πολιτική δραστηριότητα είχε μόνο την προβολή των κομματικών του πεποιθήσεων.

Αλλού βρίσκεται η πολιτική ικανότητα του Χριστόδουλου.

Με οξύνοια συνειδητοποίησε το βάθος των ανακατατάξεων που συντελούνται λόγω της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και αντιλήφθηκε ότι η διαδικασία αυτή δημιουργεί τεράστια πολιτικά κενά, ορισμένα από τα οποία επιχείρησε να καλύψει, καθώς διαπίστωσε ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να τα καλύψουν ως πολιτικά κόμματα.

Υπέρ της Σερβίας και κατά του Σχεδίου Ανάν

Ως κόμματα διαχείρισης της εξουσίας, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ ήθελαν π.χ. να καταδικάσουν την επίθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας, το 1999.

Οπως όμως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις, έως και το 97% (!) του ελληνικού λαού τασσόταν εναντίον των αμερικανονατοϊκών επιδρομέων. Οταν, λοιπόν, ο Χριστόδουλος τασσόταν υπέρ της Σερβίας ή όταν έλεγε για τον τότε Αμερικανό Πρόεδρο ότι «τα χέρια του στάζουν αίμα, κι όμως όλοι τον είδαμε τον κ. Κλίντον να προσεύχεται υπέρ της ειρήνης» σίγουρα εξέφραζε αυτός και όχι οι πολιτικοί τα αισθήματα του ελληνικού λαού.

Ανταπόκριση στο λαϊκό αίσθημα

Κάτι ανάλογο ήταν και με το σχέδιο Ανάν, όπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν ταχθεί επισήμως υπέρ του σχεδίου, το οποίο όμως απέρριψε πανηγυρικά το 76% των Ελληνοκυπρίων στο δημοψήφισμα που ακολούθησε, τον Απρίλιο του 2004.

Οταν, λοιπόν, έβγαινε ο Χριστόδουλος και το απέρριπτε λέγοντας ότι «αν ακολουθηθεί το σχέδιο Ανάν, οι Κύπριοι καλούνται να ξεχάσουν την Ελλάδα, τη γλώσσα τους και την ιστορία τους», μπορεί να υπερέβαλλε ως προς τις διατυπώσεις, σίγουρα όμως ανταποκρινόταν στις απορριπτικές διαθέσεις της πλειονότητας του ελληνικού λαού.

Κατά της αμερικανικής Νέας Τάξης

Με θάρρος που δεν είχε κανένας πολιτικός των δύο μεγάλων κομμάτων, ο Χριστόδουλος είχε κατακεραυνώσει την αμερικανική Νέα Τάξη πριν ακόμη εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Τζορτζ Μπους, λέγοντας μεταξύ άλλων τον Ιανουάριο του 2008:

«Με τρομάζει ο όρος Νέα Τάξη. Και στην προπολεμική Γερμανία του Χίτλερ γινόταν λόγος για μια Νέα Τάξη. Βέβαια οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές.

Φοβάμαι όμως ότι αυτή η Νέα Τάξη Πραγμάτων προέρχεται από μία υπερδύναμη, η οποία είναι σε θέση να επιβάλει τη βία των όπλων για να απωθήσει στο περιθώριο, να εξοντώσει βιολογικά όποιον αντιδρά. Αυτή η Νέα Τάξη απειλεί την ανεξαρτησία της ανθρώπινης σκέψης».

«Οδοστρωτήρας η ΕΕ, μηχανή του κιμά η παγκοσμιοποίηση»

Με επιδεξιότητα εξέφραζε και τη δυσφορία ευρέων στρωμάτων του πληθυσμού για την πλήρη υποταγή άνευ όρων των Ελλήνων πολιτικών στις επιταγές της ΕΕ, λέγοντας π.χ. «να μην επιτρέψουμε να μας ισοπεδώσει ο οδοστρωτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης» ή ότι «αποτελεί αίσχος για τους Νεοέλληνες να παίρνουν ως κριτήριο το τι θέλουν κάθε φορά οι Βρυξέλλες και όχι ό,τι επιβάλλει η ιστορική αναγκαιότητα και η παράδοση αυτού του τόπου». Πολέμιος της παγκοσμιοποίησης, την παρομοίασε με... μηχανή του κιμά: «Αγοράζετε ένα κομμάτι κρέας.

Το κομμάτι αυτό είναι στερεό πράγμα. Οσο και να το πατήσεις από εδώ, όσο και να το πατήσεις από εκεί, θα διατηρήσει το σχήμα του. Οταν όμως αυτό το κομμάτι το κρέας το βάλεις μέσα στη μηχανή του κιμά, από κάτω τι βγαίνει; Βγαίνει κιμάς.

Και τον κιμά τον πιάνεις στο χέρι σου και τον πλάθεις, τον κάνεις όπως θέλεις, τον κάνεις σουτζούκι, τον κάνεις κεφτέ. Τι προτιμάτε να είστε, κρέας ή κιμάς;» είχε πει απευθυνόμενος στους μαθητές του Αρσακείου.

Επικοινωνιακός με επίγνωση της εκκλησιαστικής δύναμης

Το τεράστιο πλεονέκτημα που είχε ο Χριστόδουλος ήταν ότι λόγω της φύσης του αξιώματός του μπορούσε να υποστηρίζει πολιτικές απόψεις, τις οποίες ενστερνιζόταν η πλειονότητα των Ελλήνων, χωρίς να χρειάζεται να απαρνηθεί κανένας τις κομματικές του προτιμήσεις. Μπορούσε, λοιπόν, να λέει αλήθειες που συμφωνούσαν με όσα πίστευαν τόσο οι οπαδοί της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, κάποτε μάλιστα και της Αριστεράς.

Αυτή η χωρίς περιορισμούς πολιτική γλώσσα άγγιξε μάλιστα και πολλούς νέους, καθώς ο Χριστόδουλος δεν είχε προκαταλήψεις αναφορικά με την εμφάνιση της νεολαίας, ενώ με ορισμένες εκφράσεις του τύπου «σας πάω» και με ανέκδοτα έσπαγε και τον πάγο της εξεύρεσης διόδων επικοινωνίας.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως ο Χριστόδουλος είχε πλήρη επίγνωση του ρεύματος της εποχής μας σε διεθνές επίπεδο που εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες ευνοεί τη μετατροπή της θρησκείας σε ισχυρό πολιτικό παράγοντα.

Αυτή η ιστορία άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν έγιναν εμφανέστατα τα σημάδια της ταυτόχρονης κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού (με τις οικονομικές κρίσεις και τις ήττες στο Βιετνάμ, στην Καμπότζη κ.λπ.), του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του τριτοκοσμικού απελευθερωτικού εθνικισμού.

Η κρίση του κοσμικού κράτους

Επρόκειτο για κρίση όλων των μορφών οργάνωσης της κοινωνίας σε κοσμική βάση, οι οποίες είχαν προέλθει ως αποτέλεσμα του Διαφωτισμού και της ιστορικής ρήξης κράτους και εκκλησίας.

Τον Οκτώβριο του 1978 εκλέγεται Πάπας ο Πολωνός Κάρολ Βοϊτίλα, ο οποίος παίζει εξέχοντα ρόλο στο πλευρό των Αμερικανών για την υπονόμευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και των ριζοσπαστικών καθεστώτων του Τρίτου Κόσμου. Την 1η Φεβρουαρίου 1979 ο Χομεϊνί θριαμβεύει στο Ιράν, τινάζει στον αέρα τον συσχετισμό δυνάμεων στη Μ. Ανατολή και μετατρέπει το πολιτικό Ισλάμ σε σοβαρότατο παράγοντα διαμόρφωσης του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων.

Ακολουθούν οι ινδουιστές και οι ορθόδοξοι Εβραίοι, οι οποίοι ανατρέπουν ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς σε έντονα κοσμικές χώρες, όπως ήταν μέχρι τότε η Ινδία και το Ισραήλ. Επειτα θα έρθουν οι ακροδεξιοί ευαγγελιστές του Μπους, σε μια προσπάθεια παροχής θρησκευτικής κάλυψης των ιμπεριαλιστικών πολέμων που εξαπολύει η υπερδύναμη των ΗΠΑ.

Η θρησκεία εισβάλλει στην πολιτική, την υποκαθιστά εν μέρει και ταυτόχρονα γίνεται όργανο της πολιτικής.

«Συντηρητικός εκσυγχρονιστής» που... διάβαζε επί χούντας

Ακριβώς αυτό είναι το διεθνές ρεύμα, μέσα στο οποίο κινήθηκε ο Χριστόδουλος, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι ήταν θρησκευτικοπολιτικός ηγέτης που είχε συλλάβει το πνεύμα της εποχής. Ηταν ένας «συντηρητικός εκσυγχρονιστής», χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι ήταν και προοδευτικός στις ιδέες του.

Πρώτιστο και αποκλειστικό μέλημά του είχε την ενίσχυση της θέσης της Εκκλησίας της Ελλάδος στο νέο ευνοϊκό πλαίσιο. Οι όποιες «αντιιμπεριαλιστικές» θέσεις του προέκυπταν από τη θέση της Ελλάδας στο πλαίσιο των διεθνών συσχετισμών και συχνά αντανακλούσαν την ανάγκη αντίστασης σε διαμορφωμένες ή δυνάμει απειλές κατά της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Με ιδιαίτερο πάθος επετίθετο εναντίον οποιουδήποτε τασσόταν κατά της εκκλησίας ή ζητούσε χωρισμό εκκλησίας και κράτους. Εκεί έδειχνε τον αντιδραστικό εαυτό του.

«Οι διανοούμενοι τα έχουν ξεπουλήσει όλα. Ορισμένοι οπαδοί του πνεύματος του Διαφωτισμού και της δήθεν θρησκευτικά άχρωμης κοινωνίας... επιδιώκουν να επιβάλουν ένα στυγνό και απάνθρωπο καθεστώς πάνω στις συνειδήσεις των πιστών ανθρώπων» ισχυριζόταν.

«Κάθε απόπειρα αποσύνδεσης Ορθοδοξίας και Ελληνισμού συνιστά απειλή για την ενότητα του έθνους» υποστήριζε.

«Την Εκκλησία όποιο χέρι θέλησε να αγγίξει, αυτό ξεράθηκε». «Κανένας Δαφέρμος και κανένας προδότης αυτού του έθνους δεν μπορεί να ξεπουλήσει...» απειλούσε και από άμβωνος για το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Ολη η τρομερή κοινωνική αναστάτωση με τις ταυτότητες αποσκοπούσε φυσικά στη διαφύλαξη της εκκλησίας ως θεμελιώδους στοιχείου του εθνικού προσδιορισμού των Ελλήνων, ως ασπίδα αποτροπής του ενδεχομένου χωρισμού κράτους και εκκλησίας.

Οσο για τη χούντα, ούτε εκ των υστέρων δεν την αποκήρυξε ο Χριστόδουλος. Πέρα από το ιστορικό «εγώ τότε διάβαζα, σπούδαζα», που είπε τον Μάρτιο του 2001, ισχυριζόμενος ότι δεν ήξερε τίποτα για τα βασανιστήρια και το ΕΑΤ - ΕΣΑ, δύο μόλις μήνες αργότερα έγραφε στον αρχιπραξικοπηματία Παττακό: «Υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία...»!

Τα «ανοίγματα» στον Πάπα και η ρήξη με τον Βαρθολομαίο

Ο Χριστόδουλος συνδύαζε τη μαχητική υπεράσπιση της θέσης της Εκκλησίας της Ελλάδος στον σύγχρονο κόσμο με μια εντυπωσιακά ρεαλιστική «εξωτερική πολιτική», ακριβώς επειδή είχε συναίσθηση του συσχετισμού δυνάμεων.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ υπαγορεύει σχέσεις συνεργασίας με την κυρίαρχη εκκλησία στους κόλπους της, τη Ρωμαιοκαθολική. Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η διάλυση της ΕΣΣΔ κατέστησαν αυτομάτως τη Μόσχα γεωπολιτικό κέντρο της Ορθοδοξίας ανεξάρτητα από τη θρησκευτική τάξη.

Ο εκλιπών Αρχιεπίσκοπος αναγνώρισε τη νέα πραγματικότητα. Παρά τις σφοδρές αντιδράσεις από το πιο οπισθοδρομικό τμήμα της Ιεραρχίας (που είναι και ισχυρότατα πλειοψηφικό), έφερε τον Πάπα στον Αρειο Πάγο της Ακρόπολης μετά από 1.200 χρόνια και έγινε ο ίδιος ο πρώτος στην Ιστορία Ελληνας Αρχιεπίσκοπος που επισκέφθηκε το Βατικανό.

Σύσφιγξη σχέσεων

Στις 4/5/2001 υποδέχθηκε τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β, στις 5/5/2001 αναχώρησε για δεκαήμερη επίσκεψη στη Ρωσία και σύσφιγξη σχέσεων με τον Πατριάρχη της Ρωσίας Αλέξιο.

Στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας έλαβε χώρα και η σύγκρουσή του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Από πολιτική σκοπιά, η υπαγωγή στο Φανάρι των περιοχών της Ελλάδας που απελευθερώθηκαν από τους Τούρκους τον 20ό αιώνα υπηρετούσε στόχους της ελληνικής αστικής τάξης που έχουν εγκαταλειφθεί πλέον εδώ και πολλές, πολλές δεκαετίες. Ο Χριστόδουλος με στόχο την ενίσχυση της θέσης της Εκκλησίας της Ελλάδος στο νέο διεθνές περιβάλλον, διεκδίκησε το αυτονόητο: να είναι Αρχιεπίσκοπος όλων των Ελλήνων της χώρας, με πλήρη δικαιώματα, όπου κι αν ζουν. Φυσικά, κάτι τέτοιο απογυμνώνει το Φανάρι από άμεσα υπαγόμενους σε αυτούς πιστούς και αποκαλύπτει μια δυσάρεστη πραγματικότητα για την υφιστάμενη επιρροή του - γι αυτό και η βίαιη αντίδραση...

Η ρηξικέλευθη και ρεαλιστική «εξωτερική πολιτική» του Χριστόδουλου πάντως ήταν τόσο τολμηρή, ώστε είναι μάλλον απίθανο να την ακολουθήσει τόσο ενεργά ο διάδοχός του...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Οι μεγάλες στιγμές της δεκαετούς ποιμαντορίας του
Συγκίνηση και θλίψη για τους πιστούς, οδύνη και πόνος για τους φίλους και τους κοντινούς ανθρώπους. Εφυγε με αξιοπρέπεια ο αγωνιστής της Ορθοδοξίας.
Διά χειρός Χριστόδουλου
Δεινός χειριστής του λόγου, ο ιεράρχης με τα σπάνια επικοινωνιακά χαρίσματα δεν περιοριζόταν στις από άμβωνος ομιλίες
Αγαπήθηκε με πάθος, αμφισβητήθηκε με πάθος
Ρήτορας, επικοινωνιακός, με λαϊκή αποδοχή, δυναμικός και εκρηκτικός, οραματίστηκε τον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, έκανε ανοίγματα, αλλά και προκάλεσε έντονες αντιδράσεις με τις παρεμβάσεις του
Το παιδί των προσφύγων στον θρόνο της Εκκλησίας
Η γνωριμία του με τον Καλλίνικο και τον Αμβρόσιο, η μυστηριώδης φυγή του από τα Μετέωρα, η εκλογή του το 1974 στη Μητρόπολη Δημητριάδος και η μάχη για τη διαδοχή του Σεραφείμ
Σηκώνει το λάβαρο στον πόλεμο των ταυτοτήτων
Το θέμα των ταυτοτήτων τον φέρνει σε ανοιχτή κόντρα με την κυβέρνηση Σημίτη. Οργανώνει συλλαλητήρια, απαιτεί δημοψήφισμα και προειδοποιεί: Οποιο χέρι θελήσει να αγγίξει την Εκκλησία θα του ξεραθεί...
Εφθασε ένα βήμα πριν από το σχίσμα
Από την πρώτη επίσημη συνάντηση ξεκίνησαν οι κόντρες, πρώτα για τα γραφεία των δύο Εκκλησιών, κατόπιν για τη μνημόνευση του Χριστόδουλου στις μητροπόλεις της Β. Ελλάδας και τέλος έφθασαν στα πρόθυρα πολέμου για το καθεστώς στις μητροπόλεις των Νέων Χωρών
Το κάστρο της Χρυσοπηγής και ο γενναίος στρατηγός
Ιδρύουν το 1973 τη μοναστική κοινότητα με τον Καλλίνικο Καρούσο και τον Αμβρόσιο Λένη, που έγιναν το 1978 μητροπολίτες Πειραιώς και Καλαβρύτων αντίστοιχα. Ο ίδιος θα αναδειχθεί το 1998 στον αρχιεπισκοπικό θρόνο
Ο Αρχιεπίσκοπος που αγάπησε το... μπαλκόνι
Το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για τα λεγόμενά του υπήρξε πάντα ζωηρό. Στην αρχή της θητείας του αρκετές αποστροφές του λόγου του προκάλεσαν αίσθηση. Ηταν κάτι πέρα από τα ειωθότα των εκκλησιαστικών ηθών.
"Αγωνιστής, θαρραλέος, αξιοπρεπής"
«Υπήρξε εξέχων ιεράρχης με πλούσια και πολύπλευρη προσφορά. Με τη στάση του μας συγκλόνισε στέλνοντας ένα μοναδικό μήνυμα θάρρους και αξιοπρέπειας», τόνισε ο Κ. Παπούλιας

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (3)

ΣΤΟ ΟΡΙΟ


ΕΡΓΑΤΕΣ. Αίσθηση προκάλεσε στα ΜΜΕ το μήνυμα του νέου προκαθήμενου της εκκλησίας στη φετινή επίσημη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση. Ο κ. Χριστόδουλος έχει όμως εδώ και χρόνια σαφώς διαμορφωμένη άποψη για τις εργασιακές σχέσεις: "Η εργατική νομοθεσία στη χώρα μας είναι σαφώς φιλεργατική, όπως όλοι ομολογούν" εκτιμούσε αναφερόμενος στον αλήστου μνήμης νόμο 330, για να προσθέσει: "Ομολογώ πως με ξαφνιάζουν ευχάριστα τώρα τον τελευταίο καιρό οι πρωτοβουλίες που πολλές επιχειρήσεις στον τόπο μας παίρνουν χάριν των υπαλλήλων ή των εργατών τους". Το μόνο που χαλά αυτή την ειδυλλιακή εικόνα, είναι ο συνδικαλισμός και οι εργατικές διεκδικήσεις: "Υπάρχει ένας ψυχρός πόλεμος ανάμεσα σε εργάτες και εργοδότες που τις συνέπειές του γεύεται όλο το κοινωνικό σύνολο", διαπιστώνει, μεμφόμενος την εργατική τάξη που "τηρεί επιθετική στάση (...) με αποτέλεσμα να είμαστε συχνά μάρτυρες αντεγκλήσεων, απεργιών, ανταπεργιών και άλλων ανωμαλιών, που και την οικονομία αναστατώνουν αλλά και τις καρδιές χαλούν".

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ. Εξίσου απογοητευμένος δηλώνει ο -πανελλήνιος πλέον- ποιμενάρχης με την ελευθερία της έκφρασης που διαδέχθηκε την "Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών": "Η ασυδοσία στη Δημοκρατία καλύπτει κάθε επιδίωξη. Κάτω από τον προστατευτικό της μανδύα οι άνθρωποι έφθασαν στο έσχατο σημείο διαφθοράς. Η αντίδραση πρέπει να προέλθει από εμάς, όσοι εξακολουθούν να ορθοτομούν το λόγο της αλήθειας, όσο πονούν για τον τόπο".

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ. Σύμφωνα με τον πρώτο τη τάξει μητροπολίτη, οι ομοφυλόφιλοι συγκαταλέγονται στη χορεία εκείνων που "μεθοδεύουν τη σταδιακή αποδυνάμωση του ελληνισμού στην κοιτίδα του και την κοινωνική αποσύνθεση": "Η ομοφυλοφιλία", διαπιστώνει με οργή, "εγείρει αναιδή κεφαλήν, οργανώνεται εις επισήμους συλλόγους, πραγματοποιεί δημοσίας εντυπωσιακάς συγκεντρώσεις προβολής των `δικαίων αιτημάτων' της και αγωνίζεται με την βοήθειαν `φιλελευθέρων' πολιτικών, `επαναστατημένων' καλλιτεχνών και υπερκιτρίνων δημοσιογραφικών γραφίδων διά την δικαίωσίν της". Προς θεραπεία του κακού, ο μακαριώτατος εισηγείται την ποινικοποίηση και αμείλικτη δίωξη των "αμαρτωλών". "Του Κράτους πρωτοβουλία είναι η νομιμοποίηση των ομοφυλοφίλων, που αναγνωρίζονται σαν νόμιμα υπάρχουσα κατάσταση", διαμαρτύρεται, "αντί να θεσπιστούν αυστηρές ποινές για κείνους που ντροπιάζουν την ανθρώπινη αξίαν και παραδίδονται στα έργα της ατιμίας, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος".

ΤΟΥΡΚΟΙ. Τους ομοϊδεάτες του σκληρούς εθνικιστές μητροπολίτες Μαρωνείας κ. Δαμασκηνό και Φλωρίνης κ. Αυγουστίνο ξεπέρασε ο κ. Χριστόδουλος, όταν έγινε γνωστή η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να καταργήσει επιτέλους το απάνθρωπο άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας. Για να μας θυμίσει, ίσως, την καταγωγή του από τη Θράκη, ο τότε μητροπολίτης Δημητριάδος μίλησε τον περασμένο Σεπτέμβριο για "πράξη εγκληματική, ισοδύναμη με εθνική προδοσία. Μία ταύτη πρόθεση προδίδει είτε παθολογική βλακωσύνη (sic), είτε αθεράπευτη δουλοπρέπεια." Φυσικά, όταν αναφέρεται ο ίδιος στη μειονότητα της Δυτικής Θράκης, ο κ. Χριστόδουλος μιλά για "Τούρκους" ("Ελληνορθόδοξη Αυτοσυνειδησία", σελ. 84).

ΠΑΡΤΙ. Να μην αφήνουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν σε "πάρτι", ζητεί ο κ. Χριστόδουλος και υποστηρίζει: "Σήμερα όπως έχουν τα πράγματα φαίνεται πως πολύ ύποπτα πράγματα συμβαίνουν σ' αυτές τις συναντήσεις. Και μόνο το ότι αξιώνεται η αναχώρησις από το σπίτι των μεγάλων, και μόνο το ότι επιβάλλεται συσκότισις είναι δείγματα δηλωτικά της ποιότητος αυτού του είδους των συναναστροφών."

ΣΕΞ. Οποιαδήποτε αναφορά στον έρωτα θεωρείται από τον κ. Χριστόδουλο ύποπτη, αμαρτωλή και κατακριτέα. "Στις ημέρες μας γίνεται μια πλύση εγκεφάλου μας για το σεξ. Οπου σταθείς κι όπου βρεθείς για το σεξ ακούς και το σεξ βλέπεις." Και για να τεκμηριώσει την εντύπωσή του αυτή παραθέτει το ακόλουθο "κτυπητό σύνθημα" μαθητριών του 16ου Λυκείου Αθηνών: "Οταν τη ζωή μας θα την κυβερνά η δουλειά, η χαρά κι ο έρωτας, τότε θα 'χούμε κάνει τον κόσμο δικό μας."


(Ελευθεροτυπία, 24/5/1998)

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (2)

Νεομάρτυρες και νεοναζί

Ως υπερκομματικός, εκσυγχρονιστής και βαθύς γνώστης της κοινωνικής πραγματικότητας εμφανίζεται ο κ. Χριστόδουλος. Καλά κάνει ο ποιμενάρχης να υποστηρίζει με θάρρος και σαφήνεια τις ιδέες του, αλλά και τις πολιτικές του συμμαχίες. Το 1996 η ναζιστική φιλοπόλεμη φυλλάδα "Στόχος" του γνωστού χουντικού Γ. Καψάλη, διοργάνωσε 2 καμπάνιες: Ενα "ιστορικό συνέδριο για τους Ελληνες Νεομάρτυρες", που διεξήχθη πέρσι τέτοιες μέρες στο Λιδωρίκι, και ένα "δημοψήφισμα" μεταξύ των αναγνωστών της φυλλάδας για το διάδοχο του Σεραφείμ. Οπως καταλαβαίνετε, ο Χριστόδουλος ήταν μακράν πρώτος στις προτιμήσεις του κοινού του "Στόχου" για τη θέση του αρχηγού της εκκλησίας, αλλά και ο πιο δραστήριος συναγωνιστής του Καψάλη στην πραγματοποίηση του "συνεδρίου για τους νεομάρτυρες"!
Κατά τη διάρκεια της κούρσας διαδοχής, η θέση των νεοφασιστών υπέρ του Αγίου Δημητριάδος ήταν κρυστάλλινη. Μετά την εκλογή του, ο "Στόχος" πανηγύριζε που στην κεφαλή της ελληνορθοδοξίας βρίσκεται ο συναγωνιστής τους, "ο Αρχιεπίσκοπος Κεραυνός", όπως τον αποκαλεί. Και για του λόγου το αληθές, ο Καψάλης αναδημοσιεύει την τρυφερή του επιστολογραφία με τον κ. Παρασκευαϊδη, καθώς και την εμπνευσμένη ομιλία του δεύτερου στο κοινό του "Στόχου": "Το κείμενο εκείνο -σημειώνει η φυλλάδα (6.5.1998)- στο οποίο βρίσκεται όλη η Ελληνικότητα και η πίστη στο Εθνος του νέου Αρχιεπισκόπου, παρουσιάζεται χωρίς κανένα σχόλιο. Τι να σχολιάσει κανείς σε κάτι που είναι ξεκάθαρη η Ελλάδα". Και όντως, μόνο κωλοτούμπες θα μπορούσε να κάνει ο πολιτικά και δημοσιογραφικά ανυπόληπτος "Στόχος" μ' αυτά που έγραψε και είπε προς τιμήν του ο κ. Χριστόδουλος: "Θέλω να συγχαρώ για άλλη μια φορά τον κ. Καψάλη, εκδότη και διευθυντή της γνωστής εφημερίδας "Στόχος" των Αθηνών, που είναι γνωστός Ελληνοκεντρικός και Ελληνόψυχος και, ταυτόχρονα, Χριστιανοκεντρικός και Ορθόδοξος. Επιτέλους έχουμε ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους, από ανθρώπους που θα βάλουν σε ίδια μοίρα τα θρησκευτικά μας και τα εθνικά μας ιδεώδη"!
Ανθρωπος ευφυής ο κ. Χριστόδουλος, ήξερε τα "θρησκευτικά και εθνικά ιδεώδη" του Ελληνόψυχου πολιτικού χώρου με τον οποίο συναγελαζόταν. Αλλωστε, ο Καψάλης δεν έκρυψε ποτέ το πολιτικό του πρόγραμμα: κήρυξη πολέμου εναντίον των "εσωτερικών εχθρών" (μειονότητες, αριστεροί, συνδικαλιστές, δημοκράτες, ευρωπαϊστές, κουλτουριάρηδες κ.λπ), ξεπάστρεμα των "προδοτών" πολιτικών (έχει υποδείξει ονομαστικά το κρέμασμα αρκετών στελεχών των τελευταίων κυβερνήσεων και βουλευτών όλου του φάσματος), επίθεση παραστρατιωτικών, τρομοκρατικών ομάδων σε όλες τις "εχθρικές" γειτονικές χώρες, μέχρι το ξέσπασμα της μεγάλης σφαγής και την "αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας". Ο Καψάλης ύμνησε τους τρομοκράτες της ΜΑΒΗ, τις -μάλλον ανύπαρκτες, αλλά πάντως καλοδιαφημισμένες- "απελευθερωτικές αντάρτικες ελληνικές ομάδες" στα Σκόπια, τον Πόντο και όπου αλλού "υπάρχει τάφος Ελληνα φαντάρου". Δεν είναι δυνατόν να διέλαθε της προσοχής του παντογνώστη κ. Χριστόδουλου, η συστηματική μισαλλοδοξία που καλλιεργεί -προσκομίζοντας κατά κανόνα ψεύτικα και παραπλανητικά δεδομένα- ο συγκεκριμένος ναζιστικός πολιτικός χώρος. Σε ολόκληρο τον ημερήσιο Τύπο, έχει κατά κόρον γραφτεί η ύπαρξη μιας ιδιότυπης επικοινωνίας ανάμεσα στις "προβοκάτσιες" που δημοσιεύει ο "Στόχος" με τις αντίστοιχες βλακείες που γράφονται σε τούρκικες, ιδίως, εθνικιστικές φασιστοφυλλάδες.
Πώς ονομάζει την ρατσιστική του προπαγάνδα ο "Στόχος"; Προφανώς όχι ρατσιστική. Σύμφωνα με τις σοφιστίες των ανά τον κόσμο νεοναζί, η εξόντωση των "αλλοδόξων", εντός και εκτός συνόρων, δεν είναι ρατσισμός. Ρατσιστές είναι οι άλλοι που θέλουν να ζήσουν κοντά σ' εμάς -τον περιούσιο λαό, δηλαδή. Ακριβώς σ' αυτό το επίπεδο συναντιέται η σκέψη του Αρχιεπίσκοπου, με τους ελληνορθόδοξους ναζιστές: και οι δυο υποτίθεται ότι "αντιστέκονται" στις διαρκώς ογκούμενες έξωθεν επιβουλές. "Αντίσταση σε κάθε κακό, αντίσταση σε καθετί που δεν είναι χριστιανικό, που δεν είναι ορθόδοξο, που δεν είναι ελληνικό. Το Κράτος, η Εκκλησία και όλοι οι φορείς, πρέπει, επιτέλους να αναλάβουμε τις ευθύνες μας", έλεγε στη φασιστοσύναξη του Λιδωρικιού ο Χριστόδουλος. Πίσω από τον αόριστο βερμπαλισμό του, ο ιεράρχης ήξερε θαυμάσια τι προσλαμβάνει το κοινό και οι ηγέτες της ναζιστικής δεξιάς. Αντιστεκόταν, όπως και οι μουλάδες της Ορθοδοξίας και του φασισμού, στην "προσπάθεια εκκοσμίκευσης της χώρας και μετατροπής της σε λαϊκό κράτος, χωρίς θρησκεία".



Ιερές εξετάσεις στα σχολεία

Ηταν η τελευταία "αναμέτρησή" του με τα όργανα της πολιτείας πριν αναδειχθεί στο ύπατο εκκλησιαστικό αξίωμα -και την κέρδισε. Αντικείμενό της: έχουν ή όχι το δικαίωμα οι παπάδες να διακόπτουν τα μαθήματα για να οργανώσουν, στο χώρο του σχολείου και εν ώρα διδασκαλίας, εξομολόγηση των μαθητών;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στις 6/11/97, το υπουργείο Παιδείας εκδίδει εγκύκλιο (αρ.Γ2/6078) με την οποία απαγορεύει την είσοδο στα σχολεία οποιουδήποτε φορέα, κρατικού ή ιδιωτικού, και την παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας χάριν οιουδήποτε εξωδιδακτικού σκοπού. Ενα μήνα αργότερα (11/12/97), ο διευθυντής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Απ. Λαζάρου επισκέπτεται το 6ο Γυμνάσιο Βόλου και διαπιστώνει πως, αντί για μάθημα, γίνεται εξομολόγηση από ιερέα, απεσταλμένο του Μητροπολίτη. Εφαρμόζοντας τις εντολές του υπουργείου, τον απομακρύνει και στη συνέχεια στέλνει εγκύκλιο προς τα σχολεία, εξηγώντας τα αυτονόητα: ότι όποιος μαθητής θέλει να εξομολογηθεί μπορεί να το κάνει, αλλά στην εκκλησία της ενορίας του κι όχι στο σχολείο. "Τυπικότατος βέβαια και άψογος από γραφειοκρατικής πλευράς ο κ. Λαζάρου", παραδέχεται το επίσημο έντυπο της μητρόπολης, "αλλά η εγκύκλιός του μνημείο υποκρισίας" ("Πληροφόρηση", Δεκ. 1997).
Από κεί και πέρα, ποιος είδε το Θεό (ή, μάλλον, τον Αγιο Δημητριάδος) και δεν τον φοβήθηκε. Στο έντυπό του, ο Χριστόδουλος μιλά για "διωγμό κατά της Εκκλησίας" και περιγράφει την αντίδρασή του: "Χρειάστηκε να στενοχωρηθούμε, να θυμώσουμε, να βγούμε στα ραδιόφωνα, να εκφραστούμε αυστηρά για να σωφρονίσουμε τον τολμητία". Ενα μέτρο αυτής της "αυστηρότητας" μας δίνει η περιγραφή των αντιφρονούντων: "Μόνο ελάχιστοι `βαμμένοι' δεν μπόρεσαν να δουν την αλήθεια. Με παροιμοιώδη στενοκεφαλιά είδαν το πράγμα κολλημένοι στον τύπο". Ποιά ήταν αυτή "η" αλήθεια; "Η Εκκλησία δεν είναι ένας οποιοσδήποτε μη-κυβερνητικός φορέας αλλά έχει θεσμική θέση μέσα στο κράτος, και, εν πάση περιπτώσει, δεν εισέρχεται στα σχολεία αυθαιρέτως αλλά με την σιωπηρά συναίνεση κι επιδοκιμασία τόσο των Δ/ντών της Εκπαίδευσης, όσο και των ιδίων των Γυμνασιαρχών και Λυκειαρχών, που αναγνωρίζουν τα θετικά αποτελέσματα της παρουσίας της Εκκλησίας ανάμεσά τους". Τελικά, η φονταμενταλιστική εξόρμηση θα φέρει τα αποτελέσματά της: στις 15/12/97, τέσσερις δηλαδή μόνο μέρες μετά το αρχικό "επεισόδιο", το ΥΠΕΠΘ του κ. Αρσένη αποφαίνεται με νέα εγκύκλιο ότι η Εκκλησία ΔΕΝ υπάγεται στην παραπάνω απαγόρευση.
"Το δίκαιο και η αλήθεια θριάμβευσαν", πανηγυρίζει ο κ. Χριστόδουλος. "Ο Χριστός χαίρει και ο διάβολος καταισχύνεται". Ο διάβολος που, προφανώς, είχε πάρει τη μορφή ενός διευθυντή της εκπαίδευσης που θέλησε να εφαρμόσει το νόμο...


Δεύτερη ελλείψει τρίτου

Είναι βέβαιο ότι οι απόψεις του νέου αρχιεπισκόπου για τις γυναίκες δεν αποτελούν το πιο δυνατό εκσυγχρονιστικό του χαρτί. Οπως προκύπτει από τα ίδια του τα κείμενα, ο κ. Χριστόδουλος δεν σηκώνει μεταρρυθμιστική κουβέντα, όταν πρόκειται για τα "ανδρικά πρωτεία" εκτός αλλά και εντός οικογένειας. Δεν αναφερόμαστε στην αναμενόμενη αντίδραση ενός εκκλησιαστικού ηγέτη στις νομοθετικές ρυθμίσεις που επιτρέπουν τον πολιτικό γάμο ή αποποινικοποιούν τις εκτρώσεις. Ούτε στην οργή που ενδεχομένως του προκαλούν προτάσεις για την κατάργηση του αβάτου του Αγίου Ορους ή τη δυνατότητα των γυναικών να χειροτονούνται ιερείς. Χρόνια τώρα, ο κ. Χριστόδουλος βάλλει συστηματικά κατά του φεμινιστικού κινδύνου και ευαγγελίζεται τον επανεγκλεισμό των γυναικών στο σπίτι, και μάλιστα σε ρόλο σαφώς εξαρτημένο από τις βουλές του συζύγου τους.
"Η χειραφετημένη γυναίκα δύσκολα συμμαζεύεται", γράφει κάπου επιγραμματικά ο ιεράρχης. Αποτέλεσμα του φεμινισμού μέσα στην οικογένεια, άρνηση της ίδιας της γυναικείας φύσης, η εργασία των γυναικών καταγγέλλεται από τον κ. Χριστόδουλο με τα επιχειρήματα με τα οποία αντιμετωπίστηκαν οι πρώτες τηλεφωνήτριες πριν από έναν αιώνα: "Ετσι, ενώ η σωστή τοποθέτηση θέλει την σύζυγο και μητέρα βασίλισσα του σπιτιού, εκείνη επροτίμησε να αφήσει το σπίτι στα χέρια της παραδουλεύτρας ή της παιδαγωγού, κρίνοντας πως η θέση της ήταν περισσότερο έξω παρά μέσα στο σπίτι. Η αντίληψις αυτή οδήγησε τη γυναίκα στην εξάσκηση διοικητικών ευθυνών, στην εκμάθηση τέχνης ή επιστήμης, και γενικά στο βιοπορισμό. Αυτό έγινε όχι τόσο από πραγματική ανάγκη, όσο από τη διάθεση να μη υστερεί σε τίποτε, όπως ενόμιζε, απέναντι του ανδρός, λησμονώντας όμως πως και αυτή ακόμη η φυσιολογία της την κατέτασσε στο ασθενές, λεγόμενο, φύλο, που από το Θεό και από τη φύση έχει επιφορτισθεί με την εκπλήρωση μιας λεπτής και ιερής αποστολής".
Σπεύδει βέβαια να εξηγήσει ο κ. Χριστόδουλος ότι δεν απαγορεύει στις γυναίκες τη μόρφωση και διευκρινίζει ότι οι άνδρες δεν πρέπει να τους συμπεριφέρονται τυραννικά. Χαράσσει ωστόσο με σαφήνεια την ιεραρχία που πρέπει να διέπει τις σχέσεις των φύλων: "Πιστεύομε, μαζί με τη θρησκεία μας, πως ο άνδρας έχει μεν την πρώτη θέση, αλλ' ότι και η γυναίκα έχει την δεύτερη. (...) Εκείνο που αρνούμεθα στη γυναίκα είναι η εκ μέρους της παραβίαση της φύσεως και η διεκδίκηση θέσεως που δεν της ανήκει βασικά" (sic). Πιστεύοντας ότι "κάτω από τις φεμινιστικές τάσεις η γυναίκα έγινε ολιγώτερο γυναίκα", ο ιεράρχης δεν διστάζει να εξηγήσει τι έχει στο μυαλό του όταν μιλά περί "βασίλισσας του σπιτιού": "Σήμερα πολλές οικογένειες διέρχονται κρίση εξ αιτίας του γεγονότος ότι η γυναίκα ξέχασε τα έργα της και έχει επιδοθεί με μανία στην κατάκτηση της ποθητής ισότητος με τον άνδρα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η γυναίκα όχι μόνον αρνείται στον άνδρα τον πρώτο λόγο στα θέματα του σπιτιού, όχι μόνον τον συναγωνίζεται σ' όλα τα πεδία, αλλά και έχει εγκαταλείψει την οικιακή ενασχόληση σαν υποτιμητική γι' αυτήν, δείχνοντας προτίμησι σε εξωοικιακά ενδιαφέροντα. Οι γυναίκες, που έτσι εκδηλώνουν τον φεμινισμόν των, πέφτουν πολύ έξω".
Εξίσου ρητός είναι ο νέος αρχιεπίσκοπος, όταν αναλύει τις προϋποθέσεις ενός ταιριαστού γάμου: "Επειδή ο άνδρας είναι η κεφαλή της οικογενείας, είναι φυσικό να κατέχει και τα ανώτερα μορφωτικά προσόντα εν συγκρίσει με την σύζυγο, χωρίς βέβαια και τούτο να είναι εντελώς απόλυτο. Είναι ένας κανόνας, που ημπορεί βέβαια να έχει και τις εξαιρέσεις του, όμως κατά βάσιν είναι ορθός". Προηγουμένως έχει φροντίσει να ξεκαθαρίσει ότι "ευνόητον ότι μεγαλύτερος στην ηλικία πρέπει απαραιτήτως να είναι ο άνδρας". Κατόπιν όλων αυτών, δεν μπορεί να ξενίσει η απόλυτη άρνηση του ιεράρχη, όταν η συζήτηση φθάνει στις μεταρρυθμιστικές απόπειρες άλλων εκκλησιών. Η χειροτονία γυναικών αποτελεί έτσι "ανεπίτρεπτη καινοτομία" που "γεννά ανωμαλία", εμπόδιο στη συνέχιση του διαλόγου μεταξύ ορθοδόξων και αγγλικανών που την αποδέχθηκαν. Οσο για τις προγαμιαίες σχέσεις, αυτές "συνιστούν θανάσιμη αμαρτία", όπως αναλύθηκε σε ημερίδα που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος τον περασμένο Μάρτιο στο Βόλο.


(Ελευθεροτυπία, 24/5/1998)