Υπάρχει λογική;

Υπάρχει λογική;

Υπάρχει λογική;

Υπάρχει λογική;

Υπάρχει λογική;

Η Οικογένεια του Ιησού

Επιστήμη Στοπ....

Θα δεχόταν ποτέ η Εκκλησία την έρευνα; Ποτέ. Το πρόσχημα είναι η παρεμπόδιση της "ιεροσυλίας"....

Οι φανταστικοί διωγμοί των χριστιανών «μαρτύρων»

Είναι ευρέως διάχυτη η εντύπωση σήμερα, πως οι χριστιανοί, σχεδόν αμέσως μετά την σταύρωση του Ιησού, υπέστησαν ανελέητους διωγμούς, μέσα απ' τους οποίους αναδείχθηκαν πάμπολλοι «μάρτυρες». Ως βασικά αίτια, προβάλλονται από την Εκκλησία, η πίστη τους στον Χριστό, ή άρνησή τους να προσκυνήσουν είδωλα κ.λπ.

Για πολλούς αφελείς και εύπιστους σημερινούς χριστιανούς, αυτό το «σενάριο» εξακολουθεί να αποτελεί μια εύπεπτη «αλήθεια», που τονώνει ακόμη περισσότερο το ειδικό βάρος του θρησκευτικού τους συναισθήματος. Η πραγματική ιστορία όμως, ελάχιστη σχέση έχει με την «ιστορία» που έχει εφεύρει η Εκκλησία (συνήθως μέσα από πλαστογραφίες και παραποίηση των γεγονότων)...

Είναι απορίας άξιον, πως η Εκκλησία κάνει λόγο για διωγμούς των χριστιανών, απ' τον πρώτο κιόλας αιώνα, όταν την εποχή εκείνη, ο Χριστιανισμός ως θρησκεία ήταν ασήμαντος με σχετικά λίγους οπαδούς. Αν παραβλέψουμε το παράδοξο(;) γεγονός, πως η μανία καταδιώξεως και η «μαρτυρολαγνία» είχαν αρχίσει να φουντώνουν κυρίως μετά τον 3ο με 4ο αιώνα (ένα βήμα δηλαδή πριν την οριστική επικράτηση του Χριστιανισμού), η απορία μεγαλώνει, αν αναλογιστεί κανείς, πως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, επιδείκνυε μια παροιμιώδη ανοχή στις επιμέρους θρησκείες των υπηκόων της (λεγόταν χαρακτηριστικά, πως «πιο εύκολα συναντάς έναν θεό στη Ρώμη, παρά άνθρωπο»).

"Μέγας" Κωνσταντίνος και Χριστιανισμός

".....................Η μνήμη των Αγίων θεοστέπτων βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνστα­ντίνου και Ελένης τελείται από κοινού την 21η Μαΐου, ενώ στις 11 Μαΐου η Εκκλησία μας ενθυμείται τα εγκαίνια της Βασιλίδος των πόλεων Κωνστα­ντινουπόλεως (11 Μαΐου 330)................."

Κατά γενική ομολογία, το κομβικό σημείο στο οποίο ο Χριστιανισμός εκτινάχθηκε από το περιθώριο και άνοιξε ο δρόμος για να φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια ιστορία (με όλες τις γνωστές συνέπειες), ήταν τα χρόνια κατά τα οποία αυτοκράτορας τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ο Κωνσταντίνος ο Α'. Ως γνωστόν, ο Κωνσταντίνος με το «Διάταγμα τών Μεδιολάνων» (Mediolanum: Το σημερινό Μιλάνο τής Ιταλίας), αναγνώρισε και νομιμοποίησε τον Χριστιανισμό, στα πλαίσια της ανεξιθρησκείας. Ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για την θρησκεία που έκτοτε θα έδειχνε τα δόντια της και με την κάλυψη τής αυτοκρατορικής εξουσίας και θα άλλαζε τον κόσμο -προς το χειρότερο.

Το ερώτημα για τον πολύ κόσμο, όμως, είναι τεράστιο: Τί οδήγησε τον Κωνσταντίνο στην απόφαση αυτή, δεδομένου ότι μέχρι τότε, οι χριστιανοί είχαν αντιρωμαϊκή και αντικρατική συμπεριφορά, ήταν εχθρικοί προς τις άλλες θρησκείες, ενώ δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς, ότι αρνούνταν και την απαιτούμενη λατρεία τού αυτοκράτορα;

Ήταν «θεία φώτιση»; Μια ειλικρινής προσπάθεια τού αυτοκράτορα να επιφέρει την ειρήνη μεταξύ τών υπηκόων τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ή μήπως...κάτι άλλο;

Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο

Αναδημοσίευση από  http://athriskos.gr/6384/

Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο – Η μεγαλύτερη απάτη της ανθρωπότητας; 

 

«Ιστορικά, είναι πολύ αμφίβολο ότι ο Ιησούς υπήρξε. Αλλά και να υπήρξε, το σίγουρο είναι ότι δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα γι΄ αυτόν».
Μπέρτραντ Ράσελ (Βρετανός φιλόσοφος).

Σε έναν πολιτισμό εδραιωμένο πάνω στη Χριστιανική Θρησκεία η άρνηση της ύπαρξης του Ιησού μπορεί να φαίνεται με την πρώτη ματιά ως γελοία ιδέα ή ακόμη και ανόητη. Σε τελευταία ανάλυση περνάει το επιχείρημα ότι η «γενική τάση των λόγιων και επιστημόνων» αποδέχεται ότι υπήρχε ένας ιστορικός Ιησούς, ακόμη και αν δεν υπάρχει συμφωνία για το ποιος πραγματικά ήταν, πότε ακριβώς έζησε, τι έκανε ή τι είπε.
Σήμερα, οι μελετητές της Καινής Διαθήκης οδηγούνται ανάμεσα σε δυο κόσμους, σε έναν όπου ο θεολογικός Ιησούς («ο υιός του Θεού») βρίσκεται στην κεντρική σκηνή – αλλά αυτός ο Ιησούς βέβαια αναγνωρίζεται σαν θέμα πίστεως – και σε έναν άλλον κόσμο, τον «κόσμο του ιστορικού Ιησού».
Μια λεπτομερής και συχνά διεξοδική έρευνα για την ιστορία, τον πολιτισμό και την πολιτική της Παλαιστίνης στη δεύτερη εκκλησιαστική περίοδο δημιουργεί ένα ιστορικά έγκυρο υπόβαθρο. Έναντι αυτού του υπόβαθρου ένα λεπτό κατασκεύασμα του «Ιησού» κάνει τη φασματική του εμφάνιση.
Είναι όμως το ίδιο το ιστορικό πλαίσιο που επιτρέπει σ’ αυτόν τον σωτήρα-φάντασμα να «ζήσει», να «πεθάνει» και να «αναστηθεί» και δια μέσου αυτού να αφήσει την απατηλή του σκιά στην ιστορία.
Είμαστε σίγουροι ότι η Ιερουσαλήμ υπήρχε, όπως και ο Ηρώδης, οι Φαρισαίοι και οι Ρωμαίοι, γιατί όχι και ένας Ιησούς;

Αμβρόσιος: Γλυκιά ελπίδα η Χρυσή Αυγή

Μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιος
Αναδημοσίευση από το ΕΘΝΟΣ 28/10/2012  http://gr.news.yahoo.com/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%81%CF%8D%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%B7-%CE%B3%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%AC-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1-103837316.html

Οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να υποβληθούν στον κόπο να μας ερωτήσουν, ώστε να επαληθεύσουν μια αδέσποτη πληροφορία, ότι πρόκειται να τελέσω σήμερα το βράδυ τα Εγκαίνια στα Γραφεία της Χρυσής Αυγής, εχάλασαν τον κόσμο εναντίον μας. Τα ΜΜΕ, Αθηναϊκά και Επαρχιακά, δεν έπαυσαν να ασχολούνται μαζί μου. Ιδού λοιπόν η απάντησή μας.

Απόψε δεν θα μεταβώ στα Εγκαίνια των Γραφείων της Χρυσής Αυγής! Διά τους εξής λόγους:

1) Όχι μόνον διότι την ίδια ώρα είχα κάποια άλλη σοβαρή υποχρέωση, αλλά και διά πολλούς εισέτι λόγους τους οποίους θα σας εκθέσω. Έχω παρακαλέσει τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμ. π. Καλλίνικο Πουλή, Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως και Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών, να με εκπροσωπήσει και να τελέσει τον αγιασμό.

2) Εκ συστήματος, αν και προσκαλούμενος, δεν παρίσταμαι στα Εγκαίνια των Γραφείων των Πολιτικών Κομμάτων και σχηματισμών, για να μη δίδω αφορμή σε σχόλια! Πάντοτε μερικοί είναι έτοιμοι να μας πυροβολήσουν!

3) Ένεκα της θέσεώς μου ως Επίσκοπος, δεν έχω το δικαίωμα να ανήκω σε κάποιο πολιτικό Κόμμα ολοκλήρου του πολιτικού φάσματος, ήτοι από την άκρα αριστερά έως και την άκρα δεξιά! Τούτο δε, διότι ο Επίσκοπος είναι πνευματικός πατήρ όλων, ανεξαιρέτως όλων, και πρέπει να είναι προσιτός σε όλους, γι' αυτό δε αχρωμάτιστος και συνεπώς ακομμάτιστος! Πολλοί κατά καιρούς μας έβαλαν ετικέτες, εμείς όμως ουδέποτε προέβημεν σε συζητήσεις πολιτικού περιεχομένου, και μάλιστα κατά τη διάρκεια προεκλογικών αναμετρήσεων. Ως παράδειγμα έστω το εξής: στον οδηγό μας, που ευρίσκεται τις περισσότερες ώρες της εβδομάδος μαζί μας επί 34 τόσα χρόνια, ουδέποτε υποδείξαμε τι να ψηφίσει και ουδέποτε επίσης τον ερωτήσαμε τι εψήφισε!

«Κατάχρηση της θεοδότου ελευθερίας η πεολειχία»

Πραγματικά, σε μια περίοδο που ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα, που οι αυτοκτονίες απελπισίας είναι χιλιάδες, που δεν υπάρχει παιδεία, υγεία κλπ, ο "Ιεράρχης" βρήκε θέμα να ασχοληθεί;

Αναδημοσιεύουμε από http://www.tovima.gr/society/article/?aid=476946

Πειραιώς Σεραφείμ: «Κατάχρηση της θεοδότου ελευθερίας η πεολειχία»

Κήρυγμα εναντίον του «χυδαίου» στοματικού έρωτα από τον μητροπολίτη

Η απόλυτη γελοιότητα στις ημέρες μας δεν εξαντλείται μόνο στην πολιτική, αλλά, όπως όλα δείχνουν, έχει εισχωρήσει και σε άλλους χώρους. Πως αλλιώς να εκλάβει κανείς την ανακοίνωση που εξέδωσε ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ στην οποία καταδικάζει τον στοματικό έρωτα τον οποίο χαρακτηρίζει «χυδαία» πράξη. Επίσης καταφέρεται εναντίον της ελεύθερης βούλησης και σημειώνει ότι η πεολειχία καταδεικνύει «την τρομακτική τραγικότητα της παραχρήσεως των σωματικών οργάνων και της παραχρήσεως της θεοδότου ελευθερίας μας».

Στην ανακοίνωση ο μητροπολίτης αναφέρεται σε δημοσιεύματα εφημερίδων σύμφωνα με τα οποία αυξάνονται τα περιστατικά στοματικών καρκίνων που οφείλονται σε έναν ιό που μεταδίδεται με το στοματικό σεξ και σημειώνει ότι η ορολογία των δημοσιευμάτων σχετικά με την «χυδαία πράξη που περιγράφουν είναι απαράδεκτη. Καταδεικνύει όμως την τρομακτική τραγικότητα της παραχρήσεως των σωματικών οργάνων και της παραχρήσεως της θεοσδότου ελευθερίας μας, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο με πολλή πατρική αγάπη παρακαλούμε θερμώς όλους τους υπευθύνους διαμορφώσεως της κοινής γνώμης αλλά και τους υπευθύνους διαχειρήσεως των πραγμάτων του κόσμου μας να αντιληφθούν επί τέλους την ευθύνη τους και το χρέος τους απέναντι στο ιερό πρόσωπο του ανθρώπου και στο μέγιστο δώρο του Θεού, τη ζωή».

Επίσης ο κ. Σεραφείμ διαβεβαιώνει ότι δεν κινείται από κάποιο «ομοφοβικό σύνδρομο» αλλά ορμάται «εκ λόγων ποιμαντικού χρέους και ποιμαντικής ευθύνης» και προσπαθεί να «εμπεδώσει την αλήθεια ότι τα οψώνια της αμαρτίας είναι θάνατος και ότι η παράχρησις των σωματικών οργάνων του ανθρωπίνου όντος εγκυμονεί τρομακτικές συνέπειες τόσο στην ψυχική όσο και την σωματική υγεία του».

Γαλάνης Δημήτρης

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ

Κάποιοι ανεγκέφαλοι αποφάσισαν να προσβάλουν την πίστη των Μουσουλμάνων. ήξεραν οτι θα προκληθούν ταραχές, αλλά ίσως και ο σκοπός τους να ήταν αυτός.
Από την άλλη πλευρά, οι άλλοι ανεγκέφαλοι / φανατικοί, καταστρέφουν και δολοφονούν στο όνομα της "πίστης".
ΩΣ ΠΟΤΕ θα χανονται ζωές στο όνομα των "Θεών" της Αγάπης;
Οι Θρησκείες είναι χειρότεροι δολοφόνοι από τα Σύνορα των Κρατών.

Αναδημοσιεύουμε την είδηση:

http://gr.news.yahoo.com/κοχλάζει-η-οργή-για-τον-μωάμεθ-044231582.html

Λουτρό αίματος με 21 νεκρούς στο Πακιστάν στην «Ημέρα αγάπης για τον προφήτη». Γενική απεργία και συγκρούσεις στο Μπανγκλαντές για την ταινία που προκαλεί σάλο. Διαδηλώσεις και σε Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία

Η οργή δεν λέει να κοπάσει στον μουσουλμανικό κόσμο, καθώς συνεχίστηκαν και χθες Κυριακή οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την ταινία κατά του Μωάμεθ.
Στο Μπανγκλαντές προκηρύχτηκε γενική απεργία σε διαμαρτυρία για την ταινία. Σχολεία και επιχειρήσεις έμειναν κλειστά και η αστυνομία χρειάστηκε να κατεβάσει στους δρόμους χιλιάδες άνδρες για την τήρηση της τάξης. Το Σάββατο έγιναν σοβαρά επεισόδια στην πρωτεύουσα της χώρας, Ντάκα, ανάμεσα σε αστυνομικούς και διαδηλωτές. Οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν δακρυγόνα και κλομπ, προκειμένου να κρατήσουν το πλήθος μακριά από την αμερικανική πρεσβεία, ενώ οι διαδηλωτές πυρπόλησαν οχήματα, μεταξύ των οποίων κι ένα αστυνομικό, ενώ συνελήφθησαν δεκάδες.
Διαδηλώσεις έγιναν χθες και στην Κωνσταντινούπολη, όπου περίπου 500 άτομα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ταξίμ, καίγοντας αμερικανικές και ισραηλινές σημαίες, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Αλλάχ Ακμπάρ» (ο Θεός είναι μεγάλος) και κρατώντας πλακάτ στα οποία αναγραφόταν «Θάνατος στην Αμερική».
Στο Πακιστάν η «Ημέρα αγάπης για τον προφήτη Μωάμεθ» όπως ονομάστηκε η Παρασκευή, η οποία και κηρύχθηκε επίσημη αργία προκειμένου οι πολίτες να διαδηλώσουν για την αντιισλαμική ταινία, εξελίχθηκε σε αιματοκύλισμα, καθώς έχασαν τη ζωή τους 21 άνθρωποι. Τα πιο αιματηρά επεισόδια πραγματοποιήθηκαν στο Καράτσι και στην Πεσαβάρ, ενώ το Σάββατο συνεχίστηκαν οι διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Ισλαμαμπάντ, όπου οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν κοντά στο Κοινοβούλιο φωνάζοντας συνθήματα κατά του δημιουργού της ταινίας. Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας έγιναν και στη Λαχώρη.

ἐπιστολή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Εν Πειραιεῖ τῇ 13ῃ Ἰανουαρίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Δημοσιεύεται κατωτέρω ἡ πρός τήν Ἐξοχωτάτη κ. Ἀλέκα Παπαρήγα, Γ.Γ. τοῦ Κομουνιστικοῦ Κόμματος Ἑλλάδος ἐπιστολή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ καί ἐνημερώνομε ὅτι ἀναλόγου περιεχομένου ἐπιστολαί ἐστάλησαν πρός τούς Ἀρχηγούς τῶν Κοινοβουλευτικῶν σχηματισμῶν κ.κ. Ἀλέξιον Τσίπραν καί Φώτιον Κουβέλην.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
᾿Αριθμ. Πρωτ. 58 ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 12ῃ Ἰανουαρίου 2012
Πρός τήν Ἐξοχωτάτη Κυρία Ἀλέκα Παπαρήγα
Γεν. Γραμματέα Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Ἑλλάδος
᾿Εξοχωτάτη κ. Παπαρήγα,

Ὡς Ποιμενάρχης τοῦ ἐπινείου τῆς Πρωτευούσης τῆς Χώρας ἡμῶν καί πνευματικός διάκονος τῆς ἐν Πειραιεῖ Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, μετ’ αἰσθημάτων συνοχῆς καρδίας καί πολλῆς θλίψεως διά τήν ὄχλησι τῆς Ὑμετέρας πολυευθύνου Ἐξοχότητος ἐν καιροῖς δυσχειμέροις κατά τούς ὁποίους ἀγωνίζεσθε γιά τήν διάσωσι τῆς φιλτάτης Πατρίδος ἐκ τῶν ἁρπακτικῶν διαθέσεων τῶν δανειστῶν καί πιστωτῶν Αὐτῆς πού πραγματούμεναι ἀναποδράστως θά ὁδηγήσουν εἰς τήν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καί ἀνεξαρτησίας, καθηκόντως προάγομαι ὅπως παρακαλέσω Ὑμᾶς νά ἐμποδίσητε τήν στοχευμένην ἐπίθεσιν τοῦ καταρρέοντος κόμματος τῆς τέως συμπολιτεύσεως, τό ὁποῖο διά τῶν Ἐξοχωτάτων Ὑπουργῶν του κ.κ. Εὐαγγέλου Βενιζέλου καί Μιλτιάδου Παπαϊωάννου ἐπιχειρεῖ τήν ψήφισι ὑπό τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων νομοσχεδίων σαφῶς ἀντικειμένων εἰς τήν Συνταγματική νομιμότητα καί τά δημοκρατικά αἰσθήματα. Σημειωτέον ὅτι διά τάς συγκεκριμένας νομοθετικάς ρυθμίσεις οὐδεμία πολιτική ἐξουσιοδότησι κέκτηνται καί ὡς ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος δύναται νά κριθῇ στοχοποιοῦνται διά τῆς πρωτοβουλίας τῶν κινήσεών των αἱ Συνταγματικῶς κατοχυρωμέναι ἀρχαί τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας, τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως καί ἐκφράσεως, τῆς δημοσίας τάξεως καί τῶν χρηστῶν ἠθῶν.

Εκκλησία: Το μεγάλο φαγοπότι

Αναδημοσίευση από http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=8364

του Αλέκου Λασκαράτου

Τελείωσαν, για φέτος, οι εορτασμοί για την Κοίμηση της Θεοτόκου, Τελείωσαν, για φέτος, οι λιτανείες και τα προσκυνήματα απλών πολιτών αλλά και πολιτικών σε «θαυματουργές» και μη εικόνες της Παναγίας. Τελείωσαν, και πάλι για φέτος, οι μεγάλες δοξολογίες με Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοπους, Μητροπολίτες, όλους ντυμένους στα χρυσά και πλουμιστά τους άμφια. Άντε και του χρόνου τέτοια μέρα πάλι.

Εκείνο που δεν τελείωσε και που θα συνεχίσει σε καθημερινή βάση, είναι η εκμετάλλευση των πιστών από την εκκλησία και το παπαδαριό. «Θαυματουργές» εικόνες και «άγια» λείψανα θα μεταφέρονται και θα εκτίθενται για προσκύνημα σε διάφορες εκκλησίες για το καλό των πιστών και του παγκαριού της τοπικής εκκλησίας (με κάποια αντιπαροχή υποθέτω). Τα «μυστήρια» του γάμου και της βάπτισης θα δώσουν και θα πάρουν, τα τρισάγια, τα ευχέλαια, η επίκληση ονομάτων κατά τη θεία λειτουργία, κατά παραγγελία των πιστών και φυσικά με το αντίστοιχο αντίτιμο, επίσης. Αυτό που λέμε στα καλά ελληνικά business as usual δηλαδή. Όσο περνάνε τα χρόνια, αυτή η κατάσταση μου φέρνει όλο και περισσότερη αναγούλα και επαναστατώ μέσα μου όλο και περισσότερο. Κορυφαίο παράδειγμα εκμετάλλευσης θεωρώ αυτό που έγινε πριν πολλά χρόνια με τον θρησκευτικό γάμο, τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου προσπάθησε να επιβάλει τον πολιτικό γάμο ως υποχρεωτικό και τον θρησκευτικό ως προαιρετικό. Η αντίδραση και οι απειλές της Εκκλησίας ήταν τέτοιες που ο Α. Παπανδρέου αποκεφάλισε τον, τότε, υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Αντώνη Τρίτση και αναβάθμισε τον θρησκευτικό γάμο σε ισοδύναμο με τον πολιτικό. Γιατί όλα αυτά; Για την πίστη; Θα αστειεύεστε. Για το χρήμα, φυσικά, αποκλειστικά και μόνο. Ο γάμος για την εκκλησία μας, είναι ένα «μυστήριο» σύμφωνα με την ίδια της την ορολογία. Δηλαδή, μια τελετή κατά την οποία παρεμβαίνει το Άγιο Πνεύμα και ευλογεί τη διαδικασία. Το πιστεύει αυτό κανένας από τους παπάδες; Νομίζω κανένας. Άσε που, χωρίς να θέλω να είμαι βλάσφημος, πώς να κατέβει το έρημο το άγιο πνεύμα και να ευλογήσει την τελετή μέσα σε αυτό το συρφετό από προβολείς, φωτογραφικές μηχανές και βίντεο, απαστράπτοντα ρούχα, σχόλια για το αν το νυφικό είναι ωραίο και αν της πάει της νύφης, σχόλια για την κόμμωσή της, που της κόστισε, στην κυριολεξία, τα μαλλιά της κεφαλής της; Μη με ρωτήσετε γιατί αν είναι έτσι τα πράγματα, πως και η μεγάλη πλειοψηφία των γάμων τελείται σε εκκλησίες και όχι στα δημαρχεία. Η απάντηση είναι απλή. Η δίψα για γκλάμορ της καταπιεσμένης κοινωνίας μας.

Το φόρεμα της Παναγίας

Αναδημοσίευση από http://o-nekros.blogspot.com/2011/07/2.html

Το φόρεμα της Παναγίας - Παναγία των Βλαχερνών (2 Ιουλίου)

Περί της τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Δεσποίνης Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, εις τον Ναόν των Βλαχερνών

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΥΡΟΒΛΥΤΙΣΣΑ

Μια «κρυφή» εορτή αφιερωμένη στη «Μητέρα του Φωτός» είναι και η «Κατάθεσις της τιμίας Εσθήτος της Ύπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχέρναις» (473), όπως αναφέρει το ημερολόγιο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 2 Ιουλίου, ημέρα που εορτάζεται επίσημα αυτό το γεγονός. Μάλιστα είναι η πρώτη και κυρία εορτή την ήμερα αυτή. Όντως είναι «κρυφή» εορτή, υπό την έννοια ότι ελάχιστοι γνωρίζουν για το θέμα αυτό, σε αντίθεση με την τίμια Ζώνη που γνωρίζουν πολλοί. […] Πώς λοιπόν έχει το θέμα, η ιστορία του ιερού αυτού κειμηλίου της Θεοτόκου πού ονομάζεται Εσθήτα και πώς έφθασε στην Κωνσταντινούπολη;

Τα ρούχα της Παναγίας

Αναδημοσίευση από http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=8314

του Κώστα Γιαννακίδη

Το χρήμα είναι η γέφυρα που ενώνει το καλό με το κακό, τον πόνο με την απονιά, την πίστη με το δόλο. Δείτε το μέσα στα δάκρυα των ανθρώπων που σήμερα προσέρχονται γονατιστοί ή απελπισμένοι για το τάμα προς τη Θεοτόκο. Αισθάνονται πως δεν αρκεί η πίστη, η προσευχή δεν θα φτάσει μόνη της στον ουρανό. Θέλει και το τάμα. Κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει το μαύρο χρήμα που διακινείται σήμερα για τη Χάρη Της. Ίσως ούτε ο ίδιος ο Θεός. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι μετακινούνται, καταναλώνουν, προσεύχονται, ελπίζουν. Παζάρια, που εκμεταλλεύονται πρωτίστως μουσουλμάνοι, στήνονται σε μία τεράστια σειρά που κυκλώνει τη χώρα σαν γιρλάντα. Εκκλησίες φορούν τα καλά τους, παγκάρια που φουσκώνουν απ’ το βάρος, κεριά που λιώνουν, παχουλοί ιερείς κάτω από μαύρα ράσα, θαυματουργές εικόνες, άνθρωποι στα γόνατα, Δεκαπενταύγουστος. Σε τέσσερις μήνες έχει Χριστούγεννα. Και μετά από τέσσερις μήνες θα έχει Πάσχα. Και μετά πάλι Δεκαπενταύγουστο.

Ο πνευματικός δρόμος της πίστης μας είναι σπαρμένος από λείψανα. Από ανθρώπινα μέλη και αντικείμενα που λατρεύονται ως σκεύη θείας δύναμης. Αν μάλιστα δεν είχε μεσολαβήσει η Άλωση της Πόλης από τους άπιστους, η Βυζαντινή μας θρησκευτική κληρονομιά θα ήταν μεγαλύτερη και λαμπρότερη. Διότι οι ευσεβείς Βυζαντινοί Αυτοκράτορες είχαν διασώσει ανεκτίμητο πλούτο. Ο Ιουστινιανός έφερε στην Κωνσταντινούπολη τα οστά της αγίας Άννης, μητρός της Θεοτόκου, το πέτρινο χείλος από την πηγή του Ιακώβ και το στόμιο όπου κάθισε ο Ιησούς και συνομίλησε με τη Σαμαρείτιδα. Ο Ηράκλειος πήγε τον Τίμιο Σταυρό, τα καρφιά της Σταυρώσεως, το Άγιο Αίμα του Ιησού και τη μαρμάρινη λεκάνη όπου ένιψε τα πόδια των μαθητών Του. Ο Λέων ΣΤ ο Σοφός κουβάλησε τα οστά του αγίου Λαζάρου και της Μαρίας της Μαγδαληνής. Ο Ιωάννης Τσιμισκής κόμισε τα σανδάλια του Ιησού, ενώ με διάφορους τρόπους έφτασαν στην Πόλη το τραπέζι του Μυστικού Δείπνου, η σάλπιγγα που γκρέμισε τα τείχη της Ιεριχούς, τα δώρα των Μάγων, το αίμα από το κεφάλι του Ιησού και η σανίδα όπου απέθεσαν το σώμα Του μετά την αποκαθήλωση. Μάλιστα επάνω στη σανίδα είχαν αποτυπωθεί, ως σταγόνες κεριού, τα δάκρυα της Παναγίας. Τι έλειπε; Ίσως ένα σφραγισμένο μπουκάλι με την πνοή που εμφύσησε ο Θεός στον Αδάμ. Και κάτι ακόμα: ιερά κειμήλια της Θεοτόκου.

Ασφαλώς η Θεοτόκος ανέκαθεν κάλυπτε τις ανάγκες για επαφή με το χριστεπώνυμο πλήθος μέσω οραμάτων, ονείρων και εικόνων που κλαίνε πριν θαυματουργήσουν. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και η ζώνη Της. Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για το πώς η Τιμία Ζώνη έφτασε στη Μονή Βατοπαιδίου όπου βρίσκεται τα τελευταία 900 χρόνια και θαυματουργεί μετατρέποντας τις λίμνες σε οικόπεδα. Είναι επίσης αυτονόητο πως κανένα άλλο κομμάτι υφάσματος δεν έχει βγάλει περισσότερα χρήματα από την Τιμία Ζώνη. Σε κάθε έξοδο της από το Όρος εκτίθεται σε χρυσοφόρο προσκύνημα, ενώ συχνά κάνει και επισκέψεις σε σπίτια επιχειρηματιών ή πολιτικών-ποιος μπορεί να λησμονήσει την επίσκεψη της στον Ανδρέα Παπανδρέου έπειτα από πρόσκληση της Δήμητρας και συγκατάβαση του Εφραίμ; Θυμίζουμε πως σύμφωνα με τη χριστιανική μας πίστη, η Θεοτόκος κατά τη μετάσταση της στους ουρανούς έριξε τη Ζώνη Της στον Θωμά. Πρόκειται για μία απλή εβραϊκή ζώνη εποχής, χωρίς κάτι εξεζητημένο, φτιαγμένη από την ίδια τη Θεοτόκο που επέλεξε τρίχες καμήλας ως βασικό υλικό.

‘Όμως ενώ η ίδια έριξε τη Ζώνη κατά τη μετάσταση της στους ουρανούς, στα σπάργανα του (άδειου φυσικά) τάφου της βρέθηκαν και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Η Εσθήτα της Θεοτόκου ήταν το σκέπασμα που φορούσαν οι Εβραίες γυναίκες στην κεφαλή τους. Για δυσερμήνευτους λόγους, η Μεγαλόχαρη επέτρεψε να φτάσει το ένδυμα στην Πόλη με κοινό δόλο. Δύο ευγενείς το εντόπισαν στην Ιουδαία και ουσιαστικά το έκλεψαν από τη γυναίκα που το κρατούσε. Ευρηματικοί, δηλαδή παμπόνηροι, αντικατέστησαν το ξύλινο κιβώτιο που έφερε το ύφασμα με ένα άλλο, εντελώς ίδιο. Το ιερό κειμήλιο τοποθετήθηκε στο ναό των Βλαχερνών και λέγεται πως αργότερα μεταφέρθηκε από τους Σταυροφόρους στη Γαλλία. Ναι, αλλά τι γίνεται με το κυρίως φόρεμα της Παρθένου; Υπάρχει και αυτό, στο μουσείο της πόλης Ζούγκδιδι της Γεωργίας. Περιέργως ως προσκύνημα δεν έχει πάει καθόλου καλά, ίσως να έχουν παίξει αρνητικό ρόλο οι δεκαετίες κομμουνιστικού αθεϊσμού.

Θεωρητικά είναι μάλλον δύσκολο να αποκαλυφθεί άλλο ιερό κειμήλιο. Άλλωστε δεν χρειάζεται πια. Η πίστη προς την Παναγία είναι τόσο ισχυρή που φέρνει πλήθη στις εκκλησιές και χρυσάφι στις εικόνες. Οι άνθρωποι θα προσευχηθούν, θα τάξουν και θα παρακαλέσουν. Θα αγοράσουν εικονίσματα και κινέζικα είδη. Και μετά θα κατασπαράξουν κοπάδια σε μπριζόλες και παϊδάκια. Ένα θέαμα που, όντως, σε υποχρεώνει να κάνεις τον σταυρό σου.

NewsIt.gr: Επεισοδιακή ορκομωσία

Tι στ' αλήθεια γιορτάζουμε αυτόν τον μήνα;

Μιας και είναι Δεκέμβριος καλό είναι να θυμηθούμε τι στ' αλήθεια γιορτάζουμε αυτόν τον μήνα.Οι γιορτές του Δεκεμβρίου και του Ιανουαρίου αποτελούν ημέρες χαρμόσυνης αλληλεπίδρασης, συντροφικότητας, αλληλοβοήθειας και, ταυτόχρονα, ορόσημο καθορισμού νέων στόχων για άτομα και έθνη.

Οι μέρες γύρω από το χειμερινό ηλιοστάσιο έως και τις αρχές του Γενάρη είναι από τις αρχαιότερες εορταστικές περιόδους των ανθρώπων. Πολύ πριν από την έλευση του χριστιανισμού, όλες οι πολυθεϊστικές θρησκείες γιόρταζαν αυτή την περίοδο την γέννηση των θεών τους. Οι Βαβυλώνιοι τον Σαμάχ, Βάαλ, Μαρδούκ ή Νεργκάλ, οι Ινδοί τους Βράχμα και Βισνού, οι Πέρσες τον θεό Μίθρα, οι Αιγύπτιοι τον Όσιρι και τον Ώρο, οι Σύριοι τον Ταμμούζ, οι Δρυίδες Κέλτες τον Χεσούς και βέβαια οι Έλληνες τον Διόνυσο και τον Άδωνι, καθώς και τον ημίθεο Ηρακλή, οι οποίοι είναι μόνο λίγοι από όσους θεωρείται ότι γεννήθηκαν στο διάστημα αυτό. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας γέννησης του Ιησού έγινε ύστερα από μεγάλες διαβουλεύσεις, που ξεκίνησαν από τον 4ο μ.Χ. αιώνα, κράτησαν σχεδόν τριακόσια χρόνια και τελείωσαν με την αποδοχή της ημερομηνίας αυτής και από την εκκλησία της Ιερουσαλήμ, τον 7ο αιώνα.

Στις 21 Δεκεμβρίου το πρωί αρχίζει η ανατολή του ηλίου και η παραμονή του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Από αυτή την μέρα μέχρι και τις 25 του μηνός ο ήλιος κάνει την μικρότερη τροχιά γύρω από την γη και η νύχτα είναι η μεγαλύτερη από όλες τις μέρες του χρόνου. Παρ' όλα αυτά ο ήλιος βρίσκεται στο πιο κοντινό σημείο σε απόσταση με την γη αυτές τις μέρες και επηρεάζει τον ψυχικό και πνευματικό κόσμο περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Σύμφωνα με τις παραδόσεις ο θεός Απόλλων στις 21 Δεκεμβρίου, την πρώτη μέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου δηλαδή, πηγαίνει στην Υπερβορέα, όμως πριν φύγει καθαρίζει τις ψυχές με τις ακτίνες του καθιστώντας έτσι τεράστια την πνευματική σημασία του Χειμερινού Ηλιοστασίου.

Ψυχολογική σημασία του Ηλιοστασίου
Σε εποχές που ο άνθρωπος ήταν άρρηκτα δεμένος με την Φύση και τις εναλλαγές των εποχών η έναρξη της χειμερινής τροπής είχε μεγάλες ψυχολογικές προεκτάσεις. Όσο ο χειμώνας πλησίαζε και ο Ήλιος του μεσημεριού φαινόταν όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα, τόσο οι μέρες μίκραιναν, το κρύο αύξανε και οι νύχτες φάνταζαν ατέλειωτες. Η μέριμνα για την επιβίωση γινόταν επιτακτική, οι ανησυχίες αυξάνονταν και ένα αόρατο πέπλο φόβου καταλάμβανε τον αρχαίο άνθρωπο.

Γι' αυτό αναπέμπονταν προσευχές και ιερές παρακλήσεις, ανάβονταν φωτιές και προσφέρονταν θυσίες προς το θεό Ήλιο για να μη χαθεί οριστικά από τον ορίζοντα. Και πράγματι στο κατώτατο σημείο του, στον αστερισμό του Αιγόκερω, άρχιζε να ανεβαίνει και πάλι προς τα πάνω και οι μέρες μεγάλωναν. Μια νέα εποχή θα ξεκινούσε πάλι, με την Μάνα γη (Γη Μήτηρ - ΔΗΜΗΤΗΡ) να ανθοφορεί ξανά λουσμένη στις ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές του χειμερινού ηλιοστασίου. Και αυτή την παράδοση των αρχαίων λαών συνέχισαν οι Έλληνες με τα Κρόνια, και ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι με τα Σατουρνάλια και τα Βρουμάλια και την κεντρική γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου "Dies Natalis Invicti", δηλαδή την "Ημέρα της Γέννησης του Αήττητου θεού Ήλιου".

Το έθιμο του στολισμένου δέντρου
Ο στολισμός των δέντρων, τα φώτα, τα δώρα και οι λιτανείες ήταν πρακτικές που τιμούσαν τη γέννηση του φωτός. Οι αρχαίοι Έλληνες, για παράδειγμα, για να τιμήσουν τον Δία και την Κυβέλη στόλιζαν στην ύπαιθρο δέντρα με αναθήματα, κουλουράκια και κορδέλες και τα φώτιζαν με λυχνάρια. Στη διάρκεια των Ρωμαϊκών χρόνων στις 19 Δεκεμβρίου άρχιζαν τα Σατουρνάλια στην μνήμη του θεού Σατούρνο (πιθανότατα του Κρόνου). Ο εορτασμός τους περιελάμβανε μεταμφιέσεις, πολύ χορό, τραγούδι, κρασί και ελευθερία για τους δούλους. Στα Σατουρνάλια, οι Ρωμαίοι στόλιζαν διαφόρων ειδών δέντρα με κεριά και άλλα στολίδια (πιθανότατα καρύδια, φαγώσιμα κ.λ.π.). Η εορταστική περίοδος έκλεινε στις 7 Ιανουαρίου, με τη γιορτή του Ιανού.

Στη Β. Ευρώπη οι Βίκινγκς χρησιμοποιούσαν το δέντρο στις τελετές τους ως σύμβολο αναγέννησης που σηματοδοτούσε το τέλος του χειμώνα και τον ερχομό της άνοιξης και της αναγέννησης της μάνας Φύσης. Στην αρχαία Αγγλία, όπως και στην Γαλλία, οι Δρυίδες στόλιζαν με φρούτα και κεριά, βελανιδιές προς τιμήν των Θεών τους.

Στη χριστιανική θρησκεία τον 8ο αιώνα στολίστηκε το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο που ήταν έλατο. Μάλιστα η επιλογή του έλατου έγινε από τον Άγιο της χριστιανικής εκκλησίας Βονιφάτιο, για να σβήσει την ιερότητα που απέδιδε ο κόσμος μέχρι τη στιγμή εκείνη (κατάλοιπο της "ειδωλολατρίας") στην δρυ. Ο στόχος ήταν, με διάφορες προσθήκες και παραλλαγές να προσδώσουν στην γιορτή χριστιανικό περιεχόμενο, ώστε να απομακρυνθεί και να ξεχαστεί στα βάθη των αιώνων η παγανιστική της προέλευση, αφού πρώτα προσπάθησαν ανεπιτυχώς να την καταργήσουν.

Το σύγχρονο Έλατο των γιορτών, θαυμαστό κατάλοιπο της πανάρχαιης δενδρολατρείας, γεμίζει φώτα ακτινοβολώντας τις Δυνάμεις του Φωτός, γεμίζει στολίδια πανηγυρίζοντας την γέννηση του θείου βρέφους - Ηλιάτορα, γίνεται ο καθρέφτης της Φύσης όλης που γιορτάζει.

Οι καλικάντζαροι επίσης επιβιώνουν μέσα από αιώνες καταδίωξης, αποδεικνύοντας την πανάρχαιη προέλευση της γιορτής του Ήλιου.

Σύμφωνα με την παράδοση, τα μικρά δαιμόνια, που πριονίζουν το δέντρο της γης, είναι στοιχειακά πλάσματα ανάλογα των τευτονικών Trolls. Τα δαιμόνια αυτά χάνονται στο φως του Ήλιου κι έτσι όλη η Φύση (κορμός του δέντρου) που στηρίζει τον κόσμο, λούζεται με Ηλιακή ζωοδότηση και πορεύεται τον δρόμο της εξέλιξης προς θεϊκότερους κόσμους.

ΕΘΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Η ανακήρυξη της ίδρυσης της Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου στη Χειμάρρα.
Η Εκκλησία, στις εκτός μητροπολιτικής Ελλάδας περιοχές, είναι πάντα στο πλευρό του Λαού και των αγώνων του, ώστε να διατηρεί τη θέση της στην ηγεσία της Ομογένειας.
Αντίθετα στην Ελλάδα, αποτελεί την κύρια εξουσία, αγνοεί τον Λαό και προσπαθεί να τον χειραγωγεί.

ΑΠΑΤΗ – ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΞΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΧΘΡΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ

Ο δικέφαλος αετός, είναι το σύμβολο του Βυζαντίου και αποπειράθηκε να γίνει σύμβολο και της Ελλάδας, χωρίς επιτυχία. Ξέρετε όμως την προέλευση του συμβόλου; Είναι το σύμβολο του «Λαού της Σιών» του «περιούσιου Λαού»: των Εβραίων. Ο αετός κοιτάζει προς την Ανατολή και προς τη Δύση ταυτόχρονα, κοιτάζει προς τις επιδιώξεις του: την κατάκτηση του κόσμου.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ - ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ - ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Στις εικόνες, μέλη αρχαίων ναών, χρησιμοποιημένα σε εκκλησιαστικά κτήρια (ακόμα και στον περίβολο της Αρχιεπισκοπής). Η λεπτομέρεια είναι πως οι οικοδόμοι, δεν τα βρήκαν απλά πεταμένα. Οι Αρχαίοι Ναοί και κτήρια, ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΗΚΑΝ από τους χριστιανούς.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΑ

Παρατηρήστε τη λεπτομέρεια στην εικόνα: Ο «άγγελος» - στρατιώτης (στην κυριολεξία στρατιώτης του εκκλησιαστικού κατεστημένου) κόβει με το σπαθί τα χέρια του άπιστου και τα κομμένα χέρια μένουν πάνω στο νεκροκρέβατο.

ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ο Πάπας Ιωάννης – Παύλος και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, στον Άρειο Πάγο όπου υποτίθεται ότι δίδαξε ο θεμελιωτής του Χριστιανισμού, Παύλος. Λέω υποτίθεται γιατί ο Άρειος Πάγος ήταν δικαστήριο και όχι χώρος για να μιλά ο κάθε περαστικός. Τον μύθο της ομιλίας, τον δημιούργησαν οι αμόρφωτοι ιερείς κατά το Βυζάντιο, απευθυνόμενοι στους επίσης αμόρφωτους πιστούς. Όσοι βέβαια αντιστέκονταν και δεν πίστευαν τους μύθους, είχαν δυσάρεστη μοίρα.

ΠΟΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Ο Μάρκος μας δίνει μια σαφή εικόνα των αδελφών του Ιησού. Στον στίχο ς’ 3 αναφέρεται:
«ο υιος της Μαρίας, αδελφός δε Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος, και ουκ εισίν αι αδελφαί αυτού ώδε προς ημάς;». Λέει δηλαδή πως οι συντοπίτες του Ιησού αναγνώρισαν τους αδελφούς του, τους οποίους κατονομάζουν και τις αδελφές του.
Ο Παύλος (προς Γαλάτας Α’ 19), αποκαλεί τον Ιάκωβο «αδελφό του Κυρίου». Ακόμα και η Εκκλησία, εορτάζει στις 23 Οκτωβρίου, τη μνήμη του «Ιακώβου αδελφοθέου». Άρα ο Ιάκωβος είναι δεδομένο ότι είναι αδελφός του.
Το οτι ο Ιάκωβος είναι φυσικός αδελφός του Ιησού, μας το λέει και ο Ματθαίος, ο οποίος μας πληροφορεί και για άλλα αδέλφια του. Στον στίχο ΚΖ’ 56, γράφει για τη Μαρία: «Μαρία η του Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ και μήτηρ των υιών του Ζεββεδαίου».
Άρα η Μαρία είναι και μητέρα των παιδιών του Ζεββεδαίου. Όπως μαθαίνουμε από τον Ματθαίο (Ι’ 2-4), παιδιά του Ζεββεδαίου είναι ο Ιάκωβος (που ήδη γνωρίζουμε ότι είναι αδελφός του Ιησού) και ο Ιωάννης που είναι Αδελφός του. Άρα τα γνωστά αδέλφια του μέχρι στιγμής είναι ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Απ’ ότι φαίνεται όμως, η πληροφορία των συγχωριανών για τα αδέλφια του είναι σωστή (αφού τουλάχιστον τον Ιάκωβο τον επιβεβαιώνουν κι άλλοι). Οπότε αδέλφια του είναι και ο Ιωσής και ο Ιούδας και ο Σίμωνας.

Σίμων, Σίμων Κεφάς ή Σίμων Σικάριος ή BARJONA ή Ζηλωτής (Λουκάς ΣΤ’ 16) ή Κανανίτης (Μάρκος Γ’ 18) ή Ιωνάς (Ιωάννης ΚΑ’ 15). Από το «Κεφάς» προκύπτει το «Πέτρος». Στα Εβραϊκά ΚΕΡΗΑ = βράχος = Πέτρος. Αναφορικά με το Κανανίτης, πρέπει να πούμε πως δεν ήταν από την Κανά, αφού ο Ιωάννης λέει ότι ήταν από τη Βηθσαϊδά (Ιωάννης Α’ 45) και έμενε στην Καπερναούμ (Μαρκος Α’ 21, 29). Άρα αφού ΚΑΝΑ στα εβραϊκά σημαίνει φανατισμός – ζήλος, ήταν φανατικός/ ζηλωτής, κάτι που επιβεβαιώνει και το «Ζηλωτής». Συνδέεται επίσης και με το «Σικάριος» καθώς ΣΙΚΑ στα εβραϊκά λέγεται το παραδοσιακό τους κυρτό μαχαίρι, απαραίτητο όπλο των Ζηλωτών της εποχής. Το BARJONA στα εβραϊκά σημαίνει «ληστής», συνδέεται λοιπόν και αυτό με τη δράση του ως Ζηλωτή.
Ο Ιούδας που αναφέρουν οι συγχωριανοί του Ιησού, δεν είναι ο Ισκαριώτης. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, λέγεται «Ιούδας Σίμωνος Ισκαριώτης» (Ιωάννης ΣΤ’ 71 και ΙΒ’ 4), είναι δηλαδή γιος του Σίμωνα, άρα ανηψιός του Ιησού αφού είναι γιος του αδελφού του, Σίμωνα Πέτρου. Στις 19 Ιουνίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του «Ιούδα Θεαδέλφου», ο οποίος είναι άλλο πρόσωπο. Το «Ισκαριώτης» (ISH-SICARIOTH) σημαίνει στα εβραϊκά: άνθρωπος του φόνου (Σικά το μαχαίρι).
Γνωρίζουμε ακόμα ότι ο Πέτρος είναι αδελφός του Ανδρέα (Ιωάννης Α’ 40). Μας το λέει και ο Ματθαίος (Ι’ 2-4) όταν απαριθμεί τους Αποστόλους: «Σίμων ο λεγόμενος Πέτρος και Ανδρέας ο αδελφός αυτού, Ιάκωβος ο του Ζεββεδαίου και Ιωάννης ο Αδελφός αυτού, Φίλιππος και Βαρθολομαίος, Θωμάς και Ματθαίος ο τελώνης, Ιάκωβος ο του Αλφαίου και Λεββαίος ο επικληθείς Θαδδαίος. Σίμων ο Κανανίτης και Ιούδας ο Ισκαριώτης ο παραδούς αυτόν».
Άρα οι βέβαιοι συγγενείς του Ιησού, είναι τα αδέλφια του: Ιακώβος, Ιωάννης, Ιωσής, Ιούδας, Σίμωνας – Πέτρος, Ανδρέας και ο ανηψιός του: Ιούδας ο Ισκαριώτης.
Ένα άλλο σημείο που αφήνει υπόνοιες, είναι το όνομα του Θωμά.
Στα εβραίκά, ΤΑΟΜΑ (Θωμάς) σημαίνει «δίδυμος». Όπως αναφέρεται και στα Ευαγγέλια: «… Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος» ο μαθητής του Χριστού (Ιωάννης ΙΑ’ 16 και Κ’ 24). Στα Ευαγγέλια, χρησιμοποιείται κεφαλαίο γράμμα, όταν γίνεται αναφορά στον Ιησού. Το ότι μέσα στην πρόταση χρησιμοποιείται κεφαλαίο Δ, ίσως σημαίνει ότι ο Θωμάς ήταν δίδυμος του ίδιου του Ιησού. Αυτή η ερμηνεία όμως, δεν μπορεί να αποδειχθεί.

ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ Η ΝΑΖΑΡΕΤ;

Η Ναζαρέτ αναφέρεται στα Ευαγγέλια ως τόπος καταγωγής του Ιησού. Ακόμα και όταν ο Ιησούς είναι πια ενήλικος, αναφέρεται ως «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ».
Τα Ευαγγέλια την τοποθετούν: «επάνω όρους κειμένη» (Ματθαίος Ε’ 14) και «έως οφρύος του όρους, εφ’ ου η πόλις αυτών ωκοδόμητο» (Λουκάς ΙΔ’ 28-30).
Παρουσιάζουν λοιπόν τη Ναζαρέτ πάνω σε βουνό. Η σημερινή Ναζαρέτ όμως, βρίσκεται μέσα σε ένα κοίλωμα, σε μια γούβα.
Η πόλη της Ναζαρέτ, δεν αναφέρεται πουθενά αλλού εκτός από την Καινή Διαθήκη. Ούτε στην Παλαιά Διαθήκη, ούτε στο Ταλμούδ, ούτε στα χειρόγραφα της Νεκρής θάλασσας, ούτε στα έργα του Φλαβίου Ιωσήφ. Εμφανίζεται –γραπτά- για πρώτη φορά στα κείμενα των Ευαγγελιστών τον 4ο αι..
Απ’ ότι φαίνεται από γραπτές αναφορές, η πόλη δημιουργήθηκε τον 8ο αι. για να ικανοποιηθούν οι χιλιάδες προσκυνητές που πήγαιναν στους «Αγίους Τόπους».
Τα Ευαγγέλια εμφανίζουν τον Ιησού καταγόμενο από τη σημερινή Ναζαρέτ, γι’αυτό και λένε πως ήταν υπήκοος του Ηρώδη Αντύπα, τετράρχη της Γαλιλαίας και της Περαίας. Γι’ αυτό ο Πόντιος Πιλάτος τον έστειλε σε εκείνον μετά τη σύλληψη. Άρα ήταν Γαλιλαίος και όχι Ιουδαίος όπως υποτίθεται ότι ήταν.
Οι συγγραφείς όμως των Ευαγγελίων, δεν προέβλεψαν ότι θα γνωρίζαμε πως η υπηκοότητα στο Ισραήλ, τον καιρό της Ρωμαιοκρατίας, δεν καθοριζόταν από τον τόπο κατοικίας ή καταγωγής, αλλά από τον τόπο γέννησης. Απ’ οτι φαίνεται έκριναν με βάση τα όσα ίσχυαν στο Βυζάντιο.
Άλλωστε, Ναζωραίος δεν μπορεί να σημαίνει από τη Ναζαρέτ, γιατί αυτή δεν υπήρχε. Αν έγραφε κάτι παρόμοιο, θα ήταν NAZAREUS δηλαδή ναζαρινός δηλαδή αφιερωμένος στον Κύριο (από το εβραϊκό NAZIR). Γιατί όμως να γράψει κάτι τέτοιο ο Πιλάτος; Δεν αποτελούσε αυτό έγκλημα για τους Ρωμαίους. Επίσης ο Ιησούς δεν ήταν NAZIR. Αυτοί δεν έπιναν ποτέ κρασί, δεν έτρωγαν κρέας και δεν πλησίαζαν ακάθαρτους κατά τον Ιουδαϊκό Νόμο (πόρνες, τελώνες, νεκροθάφτες).
Κατά Μάρκον Ι’ 5,6 «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν» άρα όχι Ναζωραίο άρα όχι από τη Ναζαρέτ.

Η ΜΕΤΑ ΙΗΣΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Διάφορα ζητήματα προκύπτουν από τη μελέτη των Γραφών για το ποια ήταν η μορφή της μετά Χριστόν Εκκλησία. Τι έκαναν οι μαθητές του Ιησού μετά το θάνατό του;
Στην «Εκκλησιαστική ιστορία» του Ευσέβιου της Καισάρειας αναφέρεται: «ο Θωμάς κατά την παράδοση πήγε στη χώρα των Πάρθων, ο Ανδρέας στη Σκυθία, ο Ιωάννης στην Ασία όπου και εγκαταστάθηκε. Πέθανε στην Έφεσο. Ο Πέτρος φαίνεται ότι πήγε να κηρύξει στους Εβραίους της διασποράς στον Πόντο, στη Γαλατία, στη Βιθυνία, στην Καππαδοκία και στην Ασία. Ο Ματθαίος πήγε στην Αιθιοπία και ο Βαρθολομαίος στις Ινδίες. (χώρα Πάρθων: Χορασάν – ένα βασίλειο μεταξύ Κασπίας και Ινδού/ Ευφράτη ποταμού). «Διάδοχος» του Ιησού στην ηγεσία, εκλέχθηκε ο Ιάκωβος που ονομάστηκε «ο Δίκαιος». Αυτός προήδρευσε και στη σύνοδο της Ιερουσαλήμ (Πράξεις ΙΕ’ 7 & 13). Ο Πέτρος πουθενά.
Οπότε, η αντίληψη οτι ο Πέτρος ήταν ιδρυτής και πρώτος επίσκοπος της Εκκλησίας της Ρώμης, διάδοχος της πρωτοκαθεδρίας του Ιησού, από την οποία προκύπτει και η εξουσία του Πάπα Ρώμης, είναι μύθος.
Στους Ζηλωτές που ίδρυσε ο (Βασιλιάς, διάδοχος του Δαβίδ) Ιούδας από τα Γάμαλα, υπήρχε δυαδική εξουσία: Κοσμική, που αντιπροσώπευε ο ίδιος ως απόγονος Δαυίδ και Πνευματική, που αντιπροσώπευε ένας COHEN (ιερέας) που ανήκε στη Φαρισαϊκή αίρεση και τον έλεγαν Σαδόκ.
Ο Ευσέβιος λέει πως ο Ιωάννης έγινε στη συνέχεια ιερέας (COHEN).
Ο Πέτρος δεν υπήρξε ποτέ ο Ανώτατος Άρχων (Πάπας) της νεοδημιούργητης εκκλησίας (Ιωάννης Κ’ 22-23, Ματθαίος ΚΒ’ 8 & 12, Πράξεις Ε’ 29, Β’ Κορινθίους ΙΑ’ 5). Πουθενά δεν αναφέρεται ότι πήγε στη Ρώμη και ίδρυσε εκκλησία.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ;
ΗΤΑΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ;


Υποτίθεται οτι ο Ιωσήφ παντρεύτηκε τη Μαρία για να μην ξεσπάσει σκάνδαλο με τη γέννηση του βρέφους και για να την προστατεύσει. Μπορεί όμως να είχε γίνει τέτοιος γάμος; Ο Ιωσήφ ήταν υπερήλικας, ανίκανος δηλαδή και κατά την παράδοση χήρος με παιδιά.
Δεν μπορούσε όμως να έχει γίνει τέτοιος γάμος. Το Ταλμούδ (TALMUD: ARAKH 5,6 / KETH 13,5 / NED 11,12 / KETH 5,6), έδινε 2 εβδομάδες διορία στον ανίκανο σύζυγο. Αμέσως μετά, το δικαστήριο έβγαζε το διαζύγιο. Στο Ισραήλ ο γάμος, που για τον άνδρα έπρεπε να γίνει το αργότερο στα 18, είχε για μοναδικό σκοπό την τεκνοποίηση. Το να παντρευτεί κανείς έναν άνδρα ανίκανο ή μια γυναίκα στείρα, ισοδυναμούσε με ανηθικότητα και παραβίαση του Νόμου. Η Μαρία λοιπόν, δεν μπορούσε να αποκτήσει τέκνο από το γάμο της με τον Ιωσήφ – γέροντα ανίκανο όντα. Σύμφωνα με το Νόμο του Μωϋσή (Δευτερονόμιο ΚΒ’ 21) κάθε κοπέλα που έχανε μυστικά την παρθενία της, έπρεπε να λιθοβοληθεί μόλις την ανακάλυπταν. Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, δεν αναφέρεται πουθενά οτι σχολιάστηκε αρνητικά από την τοπική κοινωνία. Ο μικρός Χριστός άλλωστε, έγινε δεκτός στο χωριό του, χωρίς να είναι στιγματισμένος. Δωδεκαετής πήγε στο Ναό, παρακολουθούσε τις διδασκαλίες στη Συναγωγή, του έγινε περιτομή και γενικά συμμετείχε στα έθιμα του τόπου του. Άρα στην τοπική κοινωνία ήταν γνωστή η πραγματικότητα για το ποιος ήταν ο φυσικός πατέρας του Ιησού και σύζυγος της Μαρίας – αυτός που τώρα αγνοούμε. Ένας πατέρας βιολογικός, που δεν προξενούσε περιέργειες ή σχόλια.
Υπάρχουν όμως και πολλές ενδείξεις για το οτι η Μαρία είχε κι άλλα παιδιά.
Ο Λουκάς (Β’7), αναφέρει: «….και έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον». Άρα υπάρχουν και άλλα παιδιά. Αν ο Ιησούς ήταν το μοναδικό παιδί της, θα έλεγε: «τον μονογενή» ή κάτι παρόμοιο. Η διευκρίνιση για το ότι ήταν ο πρωτότοκος, σημαίνει οτι υπάρχει και δευτερότοκο ή και άλλο παιδί. Όχι του Ιωσήφ, γιατί ο Λουκάς, αφού αναφέρει ότι περιτμήθηκε ο υιός και ονομάστηκε Ιησούς, (Β’ 21), τον πήγαν στα Ιεροσόλυμα για τη θυσία των πρωτότοκων αγοριών : «καθώς γέγραπται εν νόμω Κυρίου ότι παν άρσεν διανοίγον μήτραν, άγιον τω Κυρίω κληθήσεται και του δούναι θυσίαν κατά το ειρημένον εν νόμω Κυρίου» Λουκάς Β’ 23-24.
Αν λοιπόν ο Ιησούς ήταν ο πρωτότοκος του Ιωσήφ, αυτός δε μπορούσε να έχει άλλα παιδιά πριν. Ένας άντρας, μπορούσε να προσφέρει αυτή τη θυσία μόνο μια φορά στη ζωή του. Αν ο Ιωσήφ ήταν χήρος και είχε άλλα παιδιά, τότε γιατί έκανε στο Ναό τη Θυσία των Πρωτότοκων; Άρα οι αδελφοί και οι αδελφές του Ιησού γεννήθηκαν από τη Μαρία μετά και όχι με πατέρα τον γέροντα Ιωσήφ.
Ισχυρίζονται κάποιοι οτι ο όρος «αδελφοί» έχει συντροφική έννοια. Είναι αδέλφια μεταφορικά.
Οι αδελφοί του Ιησού, δεν είναι αδελφοί με συντροφική έννοια, γιατί διαχωρίζονται. Για παράδειγμα, ο Ιωάννης (Β’12) γράφει: «Μετά τούτο κατέβη εις Καπερναούμ αυτός και η μήτηρ αυτού και οι αδελφοί αυτού και οι μαθηταί αυτού και εκεί έμειναν ού πολλάς ημέρας…..». Ο Ματθαίος (ΙΒ’ 47-50) αναφέρει άλλο περιστατικό: «… ιδού η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου εστήκασιν έξω ζητούντες σε ιδείν, ο δε αποκριθείς είπε τω λέγοντι αυτώ• τις έστιν η μήτηρ μου και τίνες εισίν οι αδελφοί μου; και εκτείνας την χείραν αυτού επί τους μαθητάς αυτού έφη• ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου• όστις γαρ αν ποιήσει το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου αδελφός και αδελφή και μήτηρ εστίν». Εδώ είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο οτι άλλο αδελφοί κυριολεκτικά, συγγενείς εξ αίματος και άλλο «αδελφοί» - σύντροφοι αφού ο Ιησούς αρνείται τη συγγένεια αίματος ως ανώτερη της θρησκευτικής συγγένειας. Ο Μάρκος (ΣΤ’ 3) μας λέει ότι οι συγχωριανοί της «Αγίας Οικογένειας» τους γνωρίζουν και βλέποντάς τους λένε: «…ους ούτος έστιν ο τέκτων, ο υιός της Μαρίας, αδελφός δε Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος; και ουκ εισίν αι αδελφαί αυτού ώδε προς ημάς:». Ο Ιωάννης (Ζ’ 5) λέει πως : «ουδέ γάρ οι αδελφοί αυτού επίστευαν εις αυτόν».
Οι μαθητές του και τα πνευματικά του αδέλφια, όχι μόνο τον πίστευαν αλλά τον ακολουθούσαν παντού κατά πόδα, αφού ήταν γι’αυτούς ο Μεσσίας. Άρα δεν είναι «αδελφοί» που δεν τον πιστεύουν, αλλά φυσικά του αδέλφια– συγγενείς του.

ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ;

Οι Ευαγγελιστές δεν συμφωνούν για το πότε γεννήθηκε ο Ιησούς.
Ο Ματθαίος γράφει πως: «τον δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν τοις ημέραις Ηρώδου του Βεσλένης» (Κατά Ματθαίον Β1). Ο Ηρώδης πέθανε το 4 π.Χ.. Αν ο Ιησούς γεννήθηκε 2 χρόνια πριν (αφού ο Ηρώδης «έσφαξε» όλα τα νήπια άνω του ενός έτους) τότε γεννήθηκε το 5-6 π.Χ. κατά τον Ματθαίο.
Ο Λουκάς δεν συμφωνεί: «εξήλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν της Οικουμένης». ….. «αυτή η απογραφή πρώτη εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κηρηνέου» ….. «και επορεύοντο πάντες εκ πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν εις … Βηθλεέμ … συν Μαριάμ … ούση εγκύω» (Κατά Λουκά Β1).
Η απογραφή έγινε πράγματι μετά την καθαίρεση του Αρχέλαου, υιού του Ηρώδη, βασιλέα της Ιουδαίας. Ο Αρχέλαος καθαιρέθηκε κατά το ένατο έτος της βασιλείας του. Ο Ηρώδης ο Μεγάλος, πέθανε το 4 π.Χ. + 9 χρόνια βασιλείας του Αρχελάου = 4 ή 5 μ.Χ., άρα κατά τον Λουκά,11 χρόνια μετά τα κατά Ματθαίο.
Σε διάφορα θεολογικά και ιστορικά κείμενα, αρχικά υποστηρίζονταν ως ημερομηνίες γέννησης οι: 28 Μαρτίου, 2 Απριλίου, 2 Ιανουαρίου, 6 Ιανουαρίου, 19 Απριλίου, 20 Μαϊου. Τον 4ο αι. Ορίστηκε η 25η Δεκεμβρίου.
Η 25η Δεκεμβρίου ήταν η εορτή γέννησης του Μίθρα, του SOL INVICTUS – Ανίκητου Ήλιου, πανάρχαιου θεού, πολύ δημοφιλούς σε όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και καθιερώθηκε στη μνήμη της κοινής γνώμης.
Κατά το θερινό ηλιοστάσιο, τον Ιούνιο, ανθίζει το «ρόδο της Δαμασκού», μια ανεμώνη αφιερωμένη στον Άδωνη. Ο Άδωνις (Εσμούν, Αφλάπ, Ντουμούζι, Όσιρις, Ταμμούζ, Σαυτόν) είναι ο θεός του σταριού και των φυτών. «Και ιδού, εκεί εκάθηντο γυναίκες θρηνούσαι τον Ταμμούζ» ( Ιεζεκιήλ Η’ 14). Ονομαζόταν «ποιμένας του ουρανού», «ουράνιος ποιμένας» και «αληθινός υιός». Όταν κατεβαίνει στο βασίλειο των νεκρών, ανακηρύσσεται άρχοντάς τους και έτσι παίρνει και τον τίτλο του «ποιμένα της γης». Κατά την ανάστασή του, ανασταίνει και παίρνει μαζί του και τους νεκρούς. Κατά τον συμβολικό του θάνατο, έπλεναν το σώμα του, το άλειφαν με αρώματα και το τύλιγαν με ένα σκουροκόκκινο σάβανο.
Είναι η μυθολογία του Άδωνη και του Μίθρα.
Ο Μίθρας λατρεύεται ιστορικά από τον 14ο π.Χ. ως τον 5ο μ.Χ. αι.. Τι 181 π.Χ. είναι γνωστό πως η λατρεία του είχε ήδη εισαχθεί στη Ρώμη. Η γέννηση του Μίθρα εορταζόταν στις 25 Δεκεμβρίου. Ο Μίθρας γεννήθηκε μέσα σε μια σπηλιά. Βοσκοί παραβρέθηκαν στη γέννησή του. Κατά τη λειτουργία του «Μυστικού Δείπνου» του Μίθρα, συναντάμε: «Αυτός που δεν θα φάει από το σώμα μου και δεν θα πιει από το αίμα μου, έτσι ώστε να ταυτιστεί μαζί μου κι εγώ μαζί του, δεν θα λάβει τη Σωτηρία». Τη γέννηση του Μίθρα, προσκυνούν οι Μάγοι με την ιδιότητά τους σαν ιερείς του Ζαρατούστρα που ο Μίθρας είναι μια μετενσάρκωσή του. Όταν ο Μίθρας ανεβαίνει στον ουρανό, παίρνει θέση δίπλα στον πατέρα του Αχούρα Μάζδα και λέει πως «όποιος προσεύχεται σε μένα, προσεύχεται στον Αχούρα Μάζδα τον Πατέρα μου»
Οι χριστιανοί, ανακαλύπτοντας τα κείμενα της Μιθραϊκής λατρείας κατά τον Μεσαίωνα, εξοργίζονται. Ο Τερτυλιανός μας διαβεβαιώνει πως ο Διάβολος χίλια χρόνια πριν από τον Ιησού, έκανε παρωδία τα λόγια του για να μειώσει τη δόξα του.
Ο Χριστιανισμός είναι σαφές πως πήρε στοιχεία από προϋπάρχουσες λατρείες. Πήρε το υλικό και τη μορφή της ευχαριστίας, αλλά και τις παραδόσεις σχετικά με τη γέννηση του Ιησού, από τη λατρεία του Μίθρα. Το βάπτισμα του καθαρμού και της άφεσης των αμαρτιών από τον Ινδουισμό (πάνω από τριάντα αιώνες, από τις Ινδίες μέχρι το Νεπάλ, οι πιστοί καθαρίζονται και εξαγνίζονται από τις αμαρτίες τους στα νερά του ιερού ποταμού Γάγγη). Ακόμα και το 666, είναι ο αριθμός του κακού σύμφωνα με τον Ταοϊσμό.
Επιπλέον αποδείξεις για το ότι ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός, δεν είναι νέες θρησκείες, αλλά εξελίξεις παλιότερων, είναι και τα ονόματα των Αγγέλων.
Στα Εβραϊκά τα ονόματα Μιχαήλ, Γαβριήλ και Ραφαήλ, σημαίνουν:
MICHAEL = Ήλιος
GABRIEL = Σελήνη
RAPHAEL = Ερμής

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»

Ιησούς Χριστός. Τι σημαίνει το όνομά του; Το «Ιησούς» είναι μετάφραση στα ελληνικά της εβραϊκής λέξης JESHOUAH, δηλαδή «Σωτήρας».
«Χριστός», δεν σημαίνει χρήσιμος ή κάτι παρεμφερές, καθώς θα ήταν διαφορετική η ορθογραφία του. Θα γραφόταν «Χρηστός». «Χριστός» με «ι» είναι αυτός που έχει πάρει το χρίσμα, βασιλικό ή ιερατικό. Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν χρισμένος ιεράρχης. Ήταν μάλιστα γνωστή η αντιπαράθεσή του με τους Εβραίους Ιεράρχες της εποχής. Γνωστό επίσης είναι, πως ήταν «υιός» Δαβίδ, δηλαδή διάδοχος και κληρονόμος του. Ήταν δηλαδή Χριστός διάδοχος του Θρόνου του βασιλείου του Ισραήλ.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ

Τον 4ο αιώνα, δεν υπήρχε η «Αγία Γραφή». Ο κάθε επίσκοπος χρησιμοποιούσε για τις ιεροτελεστίες διάφορα ιερά κείμενα, κατά την κρίση του. Με Αυτοκρατορική εντολή όμως, συγκεντρώθηκαν όλα τα ιερά κείμενα, ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο που θα διανεμόταν στις Επισκοπές. Τελικά επελέγησαν τα τέσερα γνωστά Ευαγγέλια και μια «περίληψη» άλλων κειμένων, που ονομάστηκε «Πράξεις των Αποστόλων» (πιθανολογείται ότι συγγραφέας της είναι ο ίδιος που έγραψε το Ευαγγέλιο του Λουκά.
Τα κείμενα αυτά ήταν γραμμένα κυρίως στα Αραμαϊκά, τη γλώσσα δηλαδή που μιλούσε ο Ιησούς και οι σύγχρονοί του στο Ισραήλ. Η εντολή λοιπόν ήταν, να μεταφραστούν στα Ελληνικά. Ιδιοφυής απόφαση, καθώς έτσι θα γινόταν δυνατή η πρόσβαση στα κείμενα σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, όπου τα Ελληνικά, ήταν η γλώσσα του εμπορίου αλλά και των μορφωμένων.
Τη μετάφραση έκαναν οι «Ο» οι οποίοι και αγιοποιήθηκαν για το έργο τους αυτό. ¨οσα κείμενα δεν χρησιμοποιήθηκαν, καταστράφηκαν και απαγορεύθηκε η χρήση τους. Είναι αυτά που σήμερα ονομάζουμε «απόκρυφα». Το εντυπωσιακό είναι πως με την ίδια εντολή, καταστράφηκαν και τα πρωτότυπα κείμενα που τελικά συμπεριλήφθηκαν στην «Αγία Γραφή».
Στην Χριστιανική παράδοση, κάποια αντικείμενα θεωρούνται ιερά. Ακόμα και αυτά που συνδέονται με νεότερους Αγίους. Για παράδειγμα, στον Αγ.Ιωάννη τον Ρώσο, στο Προκόπι της Εύβοιας, ακόμα και η ζώνη που φορούσε ο Άγιος, θεωρείται θαυματουργή και όποιος τη φορέσει, «θεραπεύεται» από τυχόν ασθένειες. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει, είναι απλό. Γιατί καταστράφηκαν τα ιερότατα αντικείμενα – κείμενα των Γραφών; Γιατί δεν υπάρχει κανένα πρωτότυπο ευαγγέλιο αλλά υπάρχουν μόνο τα μεταφρασμένα – ξαναγραμμένα του 4ου αι.; Αν δεν έκαναν καμία τροποποίηση γιατί δεν τα φύλαξαν; Δεν ήταν ιερότατα αντικείμενα αφού τα έγραψαν οι ίδιοι οι Άγιοι Απόστολοι; Άρα μήπως κάποιοι ήθελαν να αποφύγουν το ενδεχόμενο να διαπιστωθούν προσθήκες, παραλείψεις ή μετατροπές;
Παρόμοια κατάσταση συναντάμε και στα αρχεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Τα αρχεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κάηκαν με διαταγή του Πάπα Γρηγορίου του Α’ (590-604) γιατί φαίνεται πως αποτελούσαν θανάσιμο κίνδυνο για τη θρησκεία του. Αλλιώς γιατί να τα καταστρέψουν; Μήπως αν διαβάζαμε σήμερα τα επίσημα έγγραφα που προέρχονταν από το Ισραήλ την εποχή του Ιησού, μαθαίναμε επικίνδυνες για τα θεμέλια της Χριστιανικής Θρησκείας λεπτομέρειες;

QUIZ

Η μητέρα του Ιησού βρίσκεται κάτω από τον σταυρό. Ποια είναι;
Ιωάννης ΙΘ’ 25: «ειστήκεισαν δε παρά του σταυρού του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή».
«εν αις ην Μαρία η Μαγδαληνή, και Μαρία η του Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ, και η μήτηρ των υιών Ζεβεδαίου» (Ματθαίος ΚΖ’ 56).
«ήσαν δε και γυναίκαις από μακρόθεν θεωρούσαι, εν αις ην και Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου του μικρού και Ιωσήφ μήτηρ και Σαλώμη» (Κατά Μάρκον ΙΕ’40).

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του ΙΩΑΝΝΗ

Ένα πολύ δημοφιλές κείμενο της «Αγίας Γραφής», είναι η «Αποκάλυψη του Ιωάννου». Η «Αποκάλυψη», δεν συμπεριλαμβανόταν πάντα στην «Αγία Γραφή».
Τοποθετήθηκε οριστικά ανάμεσα στα «κανονικά» κείμενα, μετά τη Σύνοδο του Τριδέντου το 1545.
Ο Μέγας Ωριγένης († 254) την αγνοεί. Ο Αγ. Διονύσιος της Αλεξάνδρειας († 261) εναντιώνεται στον Αποστολικό χαρακτήρα της και συνηγορεί/ανέχεται ο Ευσέβιος της Καισαρείας († 340). Αργότερα, η Σύνοδος της Λαοδικείας αρνείται να τη συμπεριλάβει μέσα στον επίσημο Κανόνα.
Τη θεώρησαν παρείσακτη, άσχετη με το ευαγγελικό μήνυμα και την καταπολέμησαν ή την αγνόησαν οι: Αγ. Βασίλειος († 379), Αγ. Κύριλλος της Ιερουσαλήμ († 386), Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός († 390), Γρηγόριος της Νύσσης († 400), Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος († 407) και Αγ. Ιερώνυμος († 420) όπως ο Ευσέβιος.
Η «Αποκάλυψη» γράφτηκε από τον Ιωάννη στην Πάτμο, το 94 σαν προφητική. Στην πραγματικότητα όμως, περιγράφει πραγματικά γεγονότα. Περιγράφει: α) την πυρπόληση της Ρώμης (κεφ.ΙΗ) που έγινε το 64, β)την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (ΙΑ) που έγινε το 70.
Οι υποτιθέμενες προφητείες όμως ήταν ελκυστικές για τους πιστούς, οι οποίοι τελικά «επέβαλαν» το να συμπεριληφθεί στην «Αγία Γραφή». Οι κάθε είδους προφητείες (όπως και αυτές του Νοστράδαμου) ήταν δημοφιλέστατες κατά τον Μεσαίωνα. Πολλές έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα, όπως η «Αποκάλυψη», του Νοστράδαμου, αλλά και του «Καζαμία» που ακόμα εκδίδεται ως λαϊκό ανάγνωσμα κάθε χρόνο.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ;

ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ.

Οι Ευαγγελιστές διαφωνούν σχετικά με τον παπού του Ιησού, δηλαδή τον πατέρα του Ιωσήφ.
Ο Ματθαίος (Α’ 16) μας ενημερώνει: «Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας εξ ης εγενήθη Ιησούς , ο λεγόμενος Χριστός». Σύμφωνα με τον Ματθαίο λοιπόν, πατέρας του Ιωσήφ, είναι ο Ιακώβ.
Ο Λουκάς όμως δεν συμφωνεί. Γράφει σχετικά ( Γ’ 24 ):
« ο Ιησούς ……. ων, ως ενομίζετο υιος Ιωσήφ, του Ηλί, του ……………. του Αδάμ, του Θεού».
Άρα σύμφωνα με τον Λουκά, πατέρας του Ιωσήφ, είναι ο Ηλί.
Επειδή όμως δεν είναι δυνατόν να είχε ο Ιωσήφ δυο πατεράδες, κάποιος από τους δυο Ευαγγελιστές κάνει λάθος. Ποιος είναι;

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ;

Η πιο γνωστή εκδοχή σχετικά με το πώς πέθανε τελικά ο Ιούδας, είναι αυτή του Ματθαίου, σύμφωνα με την οποία, ο Ιούδας, υπό το βάρος των τύψεων, πήγε στους Αρχιερείς που τον πλήρωσαν υποτίθεται για να καταδόσει τον Ιησού και στη συνέχεια κρεμάστηκε. Δεν αναφέρεται αν ήταν σε συκιά όπως λέει η παράδοση. Ο Ματθαίος λέει πως αφού ο Ιούδας επέστρεψε τα χρήματα στους Αρχιερείς, «απελθών απήγξατο» (ΚΖ 6) και με τα χρήματα αυτά οι Αρχιερείς αγόρασαν τον «αγρό του Κεραμέως εις ταφήν τοις ξένοις• διό εκλήθη ο αγρός εκείνος αγρός αίματος εως της σήμερον, τότε επληρώθη το ρηθέν δια Ιερεμίου του Προφήτου λέγοντος• και έλαβον τα τριάκοντα αργύρια, την τιμήν του τετιμημένου ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ και έδωκαν αυτά εις τον αγρόν του Κεραμέως καθά συνέταξέμοι Κύριος».
Οι Πράξεις έρχονται σε αντίθεση με τον Ματθαίο ως προς τον τρόπο θανάτου του Ιούδα. Οι Πράξεις λένε (Α’ 18,19) οτι: «ούτος μεν ουν εκτίσατο χωρίον εκ μισθού της αδικίας και πρανής γενόμενος ελάκησε μέσος και εξεχύθη πάντα τα σπλάχνα αυτού και γνωστόν εγένετο πάσι τοις κατοικούσιν Ιερουσαλήμ, ώστε κληθήναι τω χωρίον εκείνο …. Χωρίον αίματος».
Φαίνεται λοιπόν ότι κάποιος «βοήθησε» τον Ιούδα να πεθάνει, δηλαδή τον σκότωσαν. Ίσως οι Ζηλωτές - Απόστολοι.

Ίσως ο Ιούδας πρόδοσε γιατί με τον θάνατο του Ιησού, γινόταν βασιλιάς ο Πέτρος ο πατέρας του, άρα ο Ιούδας διάδοχος.

ΑΝΑΛΗΨΗ

Σύμφωνα με το Ματθαίο (ΚΗ 16-20) ο Ιησούς εγκαταλείπει τους μαθητές του στη Γαλιλαία πάνω στο «όρος». Δε γίνεται λόγος για Ανάληψη.
Οι Ευαγγελιστές διαφωνούν ακόμα και για τον τόπο.
Μάρκος (ΙΣΤ’ 7): Γαλιλαία
Λουκάς (ΚΔ’ 50): Βηθανία (Ιουδαία)
Σύμφωνα με τον Μάρκο (ΙΣΤ’ 16-20) ορίζεται μια συνάντηση στη Γαλιλαία και αναφέρεται η ανάληψη χωρίς όμως να καθοριστεί ο τόπος.
Σύμφωνα με τον Λουκά (ΚΔ’ 50-53) έγινε ανάληψη, αλλά στη Βηθανία της Ιουδαίας, κοντά στην Ιερουσαλήμ.
Σύμφωνα με τον Ιωάννη (ΚΑ 1-25), ο Ιησούς εγκαταλείπει τους μαθητές του στη Γαλιλαία αλλά όχι στο «όρος». Εξαφανίζεται βγαίνοντας από τη βάρκα του Σίμωνα – Πέτρου, στις όχθες της λίμνης Τιβεριάδας και δεν γίνεται ούτε εδώ λόγος για ανάληψη.
Από την ανάληψη στη Βηθανία, μέχρι την ανάληψη στην Τιβεριάδα ή στο «όρος» δηλαδή πιθανότατα στα Γάμαλα, υπάρχει μια απόσταση πάνω από 150 χιλιόμετρα.
Στις Πράξεις Α’ 3 λέει πως ο Ιησούς έμεινε με τους Αποστόλους 40 ημέρες και μετά αναλήφθηκε (τις πράξεις έγραψε ο Λουκάς, μαθητής του Παύλου).
Ο Λουκάς ΚΔ 46 αναστήθηκε την 3η ημέρα. Λέει ότι την ίδια ημέρα που του παρουσιάστηκε, τους πήγε στη Βηθανία όπου και αναλήφθηκε.

ΣΤΑΥΡΩΣΗ – Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΙΔΕ (;) Ο,ΤΙ ΗΘΕΛΕ

Σχετικά με τη σταύρωση του Ιησού, οι αντιφάσεις είναι εντυπωσιακά πολλές.
Προς τον Γολγοθά: Ματθαίος ΚΖ’ 32 «εξερχόμενοι δε εύρον άνθρωπον Κυρηναίον ονόματι Σίμωνα• τούτον ηγγάρευσαν ίνα άρη τον σταυρόν αυτού»
Λουκάς ΚΓ 26 «και ως απήγαγον αυτόν, επιλαβόμενοι Σίμωνος τινός Κυρηναίου, ερχόμενου απ’αγρού, επέθηκαν αυτώ τον σταυρόν φέρειν οπίσω του Ιησού»
Μάρκος ΙΕ 21 «και αγγαρεύουσι παράγοντα τινά Σίμωνα Κυρηναίον, ερχόμενον επ’αγρού, τον πατέρα Αλεξάνδρου και Ρούφου, ίνα άρει τον σταυρόν αυτού».
Ιωάννης ΙΘ’ 17 «παρέλαβον δε τον Ιησούν και ήγαγον• και βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθεν εις τον λεγόμενον κρανίου τόπον, ος λέγεται εβραίστί Γολγοθά, όπου τον εσταύρωσαν».
Ο Ιωάννης ήταν παρών στη σταύρωση. Παρακολούθησε την πορεία και την εκτέλεση. Το υπογραμμίζει ο ίδιος και το αναγνωρίζουν οι άλλοι ευαγγελιστές. Κι όμως δεν είδε τον Κυρηναίο. Έτσι, ενώ οι άλλοι τρεις λένε ότι ως τον Γολγοθά τον σταυρό μετέφερε ο Κυρηναίος, ο Ιωάννης που σίγουρα είναι παρών, λέει πως τον σταυρό τον μετέφερε ως τον Γολγοθά ο ίδιος ο Ιησούς.
Ο Ματθαίος (ΚΖ’ 34) λέει ότι έδωσαν στον Ιησού να πιει ξύδι με χολή. Ο Μάρκος λέει ξύδι με σμύρνα (ΙΕ’ 23). Ο Λουκάς και ο Ιωάννης τίποτα.
Ο Λουκάς λέει πως ο Ιωσήφ ο Αριμαθαίος (η λέξη αυτή σημαίνει νεκροθάφτης στα εβραϊκά) κατέβασε τον Ιησού από το σταυρό και τον τοποθέτησε στον τάφο. Οι Πράξεις (ΙΓ’ 29-30) γράφουν πως τον ξεκάρφωσαν και τον έβαλαν στον τάφο οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ.
Επάνω στο σταυρό, μόνο ο Λουκάς (ΚΓ’ 41) λέει ότι τον υπερασπίζεται ένας από τους δυο ληστές. Ο Μάρκος και ο Ματθαίος λένε ότι τον κατηγορούν και οι δύο.
Ο Λουκάς λέει πως ο Ιησούς υπόσχεται στο ληστή πως θα βρεθούν μαζί στον Παράδεισο την ίδια ημέρα. Αλλά τότε τι γίνεται με την τριήμερη παραμονή του Ιησού στο βασίλειο των νεκρών;

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΚΟΠΟ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ;

Η ιστορία του Ιησού «υιού Δαβίδ», δηλαδή διαδόχου του Θρόνου του Ισραήλ, δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά από ανελέητους πολέμους για την εξυπηρέτηση των πολιτικών και δυναστικών συμφερόντων των νομίμων κληρονόμων του θρόνου του Ισραήλ, τόσο εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών, όσο και εναντίον των υποτελών τους, δηλαδή των Ιδουμαίων ηγεμόνων.
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών, δείχνουν την κοινωνική τους θέση.
Όπως προείπαμε, «Χριστός» με «ι» είναι αυτός που έχει πάρει το χρίσμα. Ήταν δηλαδή Χριστός διάδοχος του Θρόνου του βασιλείου του Ισραήλ.
Η μητέρα του Ιησού, Μαρία, λέγεται «Μαριάμ» (MYRHIAM) δηλαδή «πριγκίπισσα» στα Εβραϊκά. Δηλαδή κόρη ή αδελφή ή μητέρα του Βασιλέα. Κόρη Βασιλέα, δεν ήταν ως γνωστόν…..
Ακόμα οι αναφορές στη σταύρωση, λένε:
Ματθαίος ΚΖ’ 37 «ούτος εστίν Ιησούς ο Βασιλεύς των Ιουδαίων»
Μάρκος ΙΕ’ 26 «ο βασιλεύς των Ιουδαίων»
Λουκάς ΚΓ’ 38 «ούτος εστίν ο βασιλεύς των Ιουδαίων»
Ιωάννης ΙΘ’ 19 «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων»
Τα πιο πάνω σχετικά με το αν διεκδικούσε ή δικαιούτο ή κατείχε το επίγειο βασιλικό αξίωμα, επιβεβαιώνονται και από το γεγονός ότι η πινακίδα που έγραφε το λόγο της σταύρωσης, έγραφε «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαίων» στα εβραϊκά, τα λατινικά και τα ελληνικά. Οι Ιουδαίοι ζήτησαν να γραφτεί: «αυτός είπε πως είναι ο βασιλεύς των Ιουδαίων» και ο Πιλάτος απάντησε πως ότι γράφτηκε, γράφτηκε (Ιωάννης ΙΘ’ 21).
Ο Ιησούς δηλώνει πως είναι επίγειος βασιλικός διάδοχος, όταν αρνείται να πληρώσει διόδια, λέγοντας στον Πέτρο ότι αφού οι βασιλείς της γης δεν πληρώνουν, δεν πληρώνουν και οι υιοί τους (Ματθαίος ΙΖ’ 24-26).
Πολλές ενδείξεις υπάρχουν και για το γεγονός του οτι η δράση της ομάδας του Ιησού, δεν ήταν κυρίως πνευματική, αλλά
επαναστατική. Γνωρίζουμε πως μαθητές του Ιησού, ήταν Ζηλωτές και έφεραν όπλα (δες το κεφάλαιο για τα αδέλφια του Ιησού). Ακόμα και η περιγραφή της σύλληψης του Ιησού, λέει πολλά. Ο Ιησούς συλλαμβάνεται από μια Κοόρτη υπό Χιλίαρχο (Ιωάννης ΙΗ 3-12). Σύμφωνα με τα ευαγγέλια, στάλθηκε να συλλάβει τον Ιησού μια σπείρα (κοόρτη) δηλαδή μονάδα 600 στρατιωτών, ενισχυμένη από ένα τμήμα της φρουράς του Ναού και κάτω από τις διαταγές ενός χιλίαρχου. Μεγάλη δύναμη για 12 άκακους, άοπλους ανθρώπους (οι οποίοι όμως είχαν μαχαίρια και πρότειναν στον Ιησού να τους πολεμήσουν) οι οποίοι ακολουθούσαν έναν πνευματικό ηγέτη, έναν «Δάσκαλο».
Η κινητοποίηση 600 λεγεωναρίων, 200 φρουρών του Ναού και ενός μεγάλου αξιωματούχου όπως ένας χιλίαρχος, έγινε απλώς για να συλληφθεί ένας άκακος προφήτης που εκήρυττε τη συγγνώμη των εχθρών και την αγάπη ανάμεσα στον κόσμο; Ή μήπως έγινε μάχη μεταξύ αυτών και των Ζηλωτών, με αποτέλεσμα τη σύλληψη του Ιησού – αρχηγού τους;
Μετά τη σύλληψη, κατά σύμπτωση μαθαίνουμε ότι υπάρχει ένας Ιησούς – BAR – ABBA, «ο λεγόμενος Βαραββάς, μετά των στασιαστών δεδεμένος, οίτινες εν τη στάσει φόνον πεποίκεισαν» (Μάρκος ΙΕ 7 και Λουκάς ΚΓ 19).
Βέβαια, με την ορθογραφία που χρησιμοποίησαν οι μισοαμόρφωτοι «μεταφραστές» των Ευαγγελίων , δε βγάζει κανείς άκρη:
Βαρραββάς – BAR RABA: γιός του Διδασκάλου
Βαρραβάν - BAR RABBAN: γιος του διδασκάλου μας
Βαραββάς – BAR ABA: Γιος του πατέρα
Βαραββάν – BAR ABAN: Γιος του πατέρα μας
Βαρ-Αββάς – BAR ABA: Γιος του Άμπα
Ο Βαρραββάς είχε συλληφθεί με την κατηγορία του ληστή.
Οι μεταφράσεις μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε οτι το «γεγονός» της αντιπαράθεσης μεταξύ Ιησού – Βαρραββά, μπροστά στο λαό, είναι μάλλον φτιαχτές, αφού απ’ οτι φαίνεται, τα δυο πρόσωπα είναι στην ουσία ένα και το αυτό.
Θα μπορούσε ο Ιησούς να έχει συλληφθεί με τέτοια κατηγορία; Θα μπορούσε.
Κάθε αντάρτικη ομάδα, μέχρι και τις μέρες μας, χρησιμοποιεί τη μέθοδο της ληστείας για να χρηματοδοτήσει τον αγώνα της. Έτσι έκαναν προφανώς και οι Ζηλωτές, των οποίων φαίνεται ήταν αρχηγός ο Ιησούς.
Ο Ιησούς, είχε παρατηρήσει πως κάποιοι προσέφεραν πολλά χρήματα στο Ναό (Μάρκος ΙΒ’ 41), οπότε επιτέθηκε με τους ανθρώπους του για ληστεία. Σκοτώθηκαν κάποιοι αλλά η ληστεία απετράπη από τους φρουρούς του Ναού.
Λίγο πριν το Πάσχα, ο Ιωάννης (Β 14) τοποθετεί τη δεύτερη επίθεση εναντίον των μικρεμπόρων και των προσκυνητών.
Απ’ οτι φαίνεται, τελικά ο Ιησούς καταδικάστηκε για τα ποινικά αδικήματα της ομάδας του και για τίποτε άλλο.
Αυτό φαίνεται και από το γεγονός του ότι σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα πάνω. Με το κεφάλι προς τα πάνω σταυρώνονταν μόνο οι ποινικοί. Αν είχε καταδικαστεί γιατί ισχυριζόταν οτι είναι Βασιλιάς, τότε το έγκλημα θα ήταν πολιτικό, θα ήταν στάση, οπότε έπρεπε να σταυρωθεί προς τα κάτω.
Ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς, αποκαλύπτει ότι δεν είναι κομιστής ειρήνης και αγάπης.
«και ο μη έχων πωλησάτω το ιμάτιον αυτού και αγορασάτω μάχαιραν» Λουκάς ΚΒ’ 36.
«πύρ ήλθον βάλειν επί την γην» Λουκάς ΙΒ’49.
«Μη νομίσετε ότι ήλθον βαλέιν ειρήνην επί την γην• ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν . ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πεθεράς αυτής• και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» Ματθαίος Ι’ 34
«τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θέλοντάς με βασιλεύσαι επ’αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου Λουκάς ΙΘ’ 27 (παραβολή).
Οι Ζηλωτές (Απόστολοι), φορολογούσαν άγρια τις περιοχές που έλεγχαν. Οι κάτοικοι πουλούσαν τα υπάρχοντά τους και «ετίθουν παρά τας πόδας των αποστόλων» (Πράξεις Δ’ 35). Τιμωρούν μάλιστα όσους δεν τα δίνουν όλα. Ο Ανανίας και η γυναίκα του Σαπφείρη, δίνουν μόνο ένα μέρος από τα χρήματα που απέκτησαν πουλώντας την περιουσία τους. Τότε το «Άγιο Πνεύμα» (στην πραγματικότητα ο Πέτρος που μπροστά του συμβαίνουν όλα) τους σκοτώνει (Πράξεις Ε’ 1-11).

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ Ή ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΘΥΤΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Συνηθίζεται να πιστεύεται πως «οι Εβραίου σταύρωσαν τον Χριστό». Είναι όμως αυτό αλήθεια;
Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς δεν συνελήφθη, ούτε δικάστηκε από τους Εβραίους, ούτε καταδικάστηκε & εκτελέστηκε με τα εβραϊκά έθιμα (λιθοβολισμό κλπ).
Συνελήφθη και δικάστηκε από τους ρωμαίους και η ποινή του εκτελέστηκε με τους ρωμαϊκούς νόμους (σταύρωση).
Οι κατηγορίες των Εβραίων πως ο Ιησούς ισχυριζόταν ότι είναι «υιός Θεού» δεν ήταν παρανομία για τους Ρωμαίους. Πολλοί Ρωμαίοι ευγενείς ισχυρίζονταν ότι κατάγονται από ένωση προγόνου τους με Θεό ή Θεά. Ο ίδιος ο Ιούλιος Καίσαρας ισχυριζόταν ότι κατάγεται από την ένωση προγόνου του με τη θεά Αφροδίτη.
Οι κατηγορίες ήταν:
1) Ισχυρίζεται ότι είναι βασιλιάς (Ματθ. ΙΖ’ 24-26 και ΚΖ )
2) Επιβάλει φόρους σαν βασιλιάς
3) Ένοπλες ληστείες (Μάρκος ΣΤ 35, Λουκάς Θ 12 και Ιωάννης ΙΒ 6)
Τον 4ο αι. οι ανώνυμοι συντάκτες, για να κολακέψουν τη Ρώμη και προπάντων τον Κωνσταντίνο κι από την άλλη για να ικανοποιήσουν τον αντισημιτισμό τους, παρουσιάζουν τους Εβραίους να συνωμοτούν για να εξολοθρεύσουν τον Ιησού και τους Ρωμαίους να προσπαθούν να τον αθωώσουν ή τουλάχιστον να παίρνουν μια ουδέτερη στάση. Στην πραγματικότητα, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Αν ήθελαν να τον σκοτώσουν, θα το είχαν επιτύχει εύκολα και από πολύ νωρίς. Τα ίδια τα ευαγγέλια το επιβεβαιώνουν: «καθ’ ημέραν εκαθεζόμην διδάσκων εν τω Ιερώ και ουκ εκρατήσατέ με» (Ματθαίος ΚΣΤ’ 55).
Οι Εβραίοι εκβιάστηκαν. Επί 4 χρόνια γίνονταν διαρκείς εξεγέρσεις και ο Πιλάτος άρχισε συλλήψεις και εκτελέσεις, οπότε: «εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς, υμείς ουκ οίδετε ουδέν, ούτε διαλογίζεσθε ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνει υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται» Ιωάννης Α’ 49-50.

ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ;

Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς, μας λένε ότι στο «Μυστικό Δείπνο» ο Ιησούς γιόρτασε το Πάσχα.
Ο Ιωάννης λέει ότι ο Ιησούς συνελήφθη τη στιγμή που προετοίμαζαν το Πάσχα.

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΕΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ;

Ο Ιησούς, κατά τη στιγμή του θανάτου του, την ώρα που διάφορα φαινόμενα συμβαίνουν γώρω του, κοιτάζει προς τον ουρανό, φωνάζοντας: «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;» «Θεέ μου Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;» (Ματθαίος ΚΖ’ 46).
Υποτίθεται ότι τα λόγια του Ιησού είναι Εβραϊκά. Αλλά οι Εβραίοι που ήσαν παρόντες στη σταύρωση, δεν ξεγελιούνται και λένε «ότι Ηλίαν φωνεί ούτος» (Ματθαίος ΚΖ’ 47). Είναι δυνατόν οι παρεβρισκόμενοι Εβραίοι να μην κατάλαβαν τι λέει ο συμπατριώτης τους στη γλώσσα τους; Είναι δυνατόν αυτοί που έκαναν τη μετάφραση, να γνώριζαν καλύτερα εβραϊκά, απ’ ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι;
Οπότε, αφού δεν απευθύνεται στον Θεό και αφού οι παρευρισκόμενοι Εβραίοι λένε οτι απευθύνεται στον «Ηλία», ποιος είναι αυτός ο Ηλίας;

ΠΑΡΑΝΟΙΑ Ή ΚΑΚΙΑ;

Στο δρόμο για την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς πείνασε. Πλησιάζει μια συκιά για να φάει κανένα σύκο, μα διαπιστώνει ότι δεν είχε καρπούς. Ενοχλημένος που δε βρήκε να φάει, την καταριέται να ξεραθεί και αυτή ξεραίνεται αμέσως (Ματθαίος ΚΑ’ 19 και Μάρκος ΙΑ’ 21).
Τι μήνυμα μας δίνει αυτή η ενέργεια; Ότι κάθε φυτό ή κατ’ επέκταση, ζώο και άνθρωπος που δεν μπορεί να παράγει, δεν αξίζει να ζει;
Τέτοια χωρία χρησιμοποίησαν και οι Ναζί τον 20ο αιώνα για να δικαιολογήσουν τις θανατώσεις χιλιάδων ανθρώπων που υστερούσαν σωματικά, ακόμα και αν αυτοί ήταν Γερμανοί πολίτες.

ΠΟΙΑ ΒΗΘΛΕΕΜ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Από χάρτες και διάφορα κείμενα, είναι γνωστές δύο πόλεις με το όνομα Βηθλεέμ. Η μία, η γνωστή με το σπήλαιο της γέννησης, είναι η Βηθλεέμ της Ιουδαίας στα νότια της Ιερουσαλήμ.
Η άλλη Βηθλεέμ βρίσκεται στη Γαλιλαία.
Ο Πιλάτος έστειλε πρώτα τον Ιησού στον Καϊάφα (Σανχεντρίν) και μετά στον Ηρώδη Αντύπα, τετράρχη της Γαλιλαίας, γιατί ήταν υπήκοός του. Άρα ο Ιησούς αν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, αυτή ήταν η Βηθλεέμ της Γαλιλαίας και όχι της Ιουδαίας(όπου βρίσκεται το «σπήλαιο της γέννησης»). Άρα αποδεικνύεται και πάλι ότι δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Γαλιλαίος και ότι το σπήλαιο της Γέννησης δεν είναι αυτό στο οποίο γεννήθηκε ο Ιησούς.

ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Σύμφωνα με όλες τις ιστορικές πηγές, οι πρώτες επαναστατικές ενέργειες στην Πελοπόννησο, έγιναν στις 17 και τις 23 Μαρτίου 1821. Φυσικά καμία αναφορά δεν υπάρχει σε λάβαρα και Μητροπολίτες. Ακόμα και ο Σπυρίδων Τρικούπης που έγραψε την ιστορία της επανάστασης, μιλάει γαι μύθους. Ο βασιλιάς Όθων, στην προσπάθειά του να εκχριστιανίσει τους Έλληνες που είχαν χάσει τους δεσμούς τους με τον Χριστιανισμό (όπως ομολογεί και ο Κοσμάς ο Αιτωλός) λόγω της ταύτισης του ιερατείου με τους κατακτητές, όρισε ως επέτειο της επανάστασης την ημέρα του "Ευαγγελισμού της Θεοτόκου" για να συνδέσει το Θρησκευτικό με το Εθνικό. Το ευτράπελο συνέβη το 1912, όταν η Εκκλησία δεν ακολούθησε την αλλαγή του ημερολογίου που διέταξε ο Βενιζέλος (από το Ιουλιανό στο Γρηγοριανό) και η Εθνική Εορτή της 25ης Μαρτίου δεν γιορτάστηκε την ίδια ημέρα με τον Ευαγγελισμό. Τότε οι εθνικόφρονες θορυβήθηκαν. Το ίδιο έκαναν και οι παπάδες που συνειδητοποίησαν τη γκάφα τους. Κανείς τους δεν ήθελε την αποσύνδεση της Θρησκείας από τα εθνικά (άρα και κρατικά) θέματα. Η Εκκλησία αναδιπλώθηκε και σύντομα υιοθετήθηκε το Νέο ημερολόγιο, οπότε επανήλθε η καθεστωτική τάξη.

ΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΕΣ

Αν και πανύψηλος, ο πρώην αριστερός και νυν εξουσιαστής, Δήμαρχος Πειραιά Παναγιώτης Φασούλας, δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να σκύψει και να φιλήσει την "δεξιά του Κυρίου". Προς τέρψη του Χριστόδουλου βέβαια, που όλοι έσκυβαν μπροστά του, αλλά και προς τέρψη των οφθαλμών των πιστών - ψηφοφόρων.

ΘΕΑΤΡΟ

Στην προσπάθειά τους να φανούν κοντά στο λαό, οι διάφοροι ιεράρχες, προσπαθούν με λαϊκίστικο τρόπο, να δείξουν πως μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα με το λαό. Ο Χριστόδουλος υπήρξε μέγας Δημαγωγός.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Οι θεολογικά επικυρίαρχοι, αποκαλούν "αιρέσεις" όσους διαφοροποιούν το κυρίαρχο δόγμα και διώκουν τις αιρετικούς. Στη φωτογραφία, μερικοί από τους πρώτους Μορμόνους, σε φυλακή των ΗΠΑ.

ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ

Στις περισσότερες θρησκείες, το να προσηλυτίσεις έναν άπιστο ή έναν αλλόθρησκο, θεωρείται μέγα επίτευγμα. Φυσικό είναι, γιατί έτσι αυξάνεται η πελατεία. Στις φωτογραφίες, Μορμόνοι "ιεραπόστολοι" προσεγγίζουν νέους πιστούς.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

Ακόμα και το τι εσώρουχα θα φοράνε οι πιστοί, το καθορίζουν οι Θρησκείες.
Στη φωτογραφία, εσώρουχα που θεωρούνται ηθικά από τους Μορμόνους.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ "ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ"

Σε πολλές περιπτώσεις οι Θρησκείες κάνουν πολλές παραχωρήσεις σε θέματα ηθικής, προκειμένου να μη χάσουν το ποίμνιό τους. Στη φωτογραφία Βραζιλιάνοι Καθολικοί ιερείς, χορεύουν με ημίγυμνες κοπέλες, χάριν του "φολκλόρ".

ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Εκτός από τη διδασκαλία, ακόμα και οι τελετές των Θρησκειών διδάσκουν την υποταγή, η οποία θεωρείται αρετή από τους πιστούς. Στη φωτογραφία Καθολικοί ιερείς προσκυνούν τον Πάπα.

Οι γυναίκες ανάξιες (;) για Ιέρειες;

Οι γυναίκες σε όλες τις σύγχρονες μονοθεϊστικές Θρησκείες, είναι αποκλεισμένες από τη θέση του ιερέα. Θεωρούνται όχι άξιες γι'αυτό το τόσο σοβαρό, Θεϊκό πόστο.
Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως βρώμικες.
Στον Χριστιανισμό, οι γυναίκες όταν έχουν περίοδο δεν μπορούν να "μεταλάβουν" καθώς θεωρούνται μιαρές. Αντί να θεωρούνται ευλογημένες γιατί είναι γόνιμες, συμβαίνει το αντίθετο.
Στη φωτογραφία οι Καναδοί Καθολικοί χειροτονούν γυναίκες ιερείς, προκαλώντας θύελλα διαμαρτυριών.